Column: Rijkdom is niet te koop

“Beppie”, zeg ik, “ben JIJ het?”
Haar ogen schieten vol en we omarmen elkaar. Lang en als ver van elkaar wonende zussen, in het programma ‘Love is in the Air!’

Ik vertel haar dat ze er geweldig uitziet en er geen dag ouder op is geworden sinds we – zo’n 30 jaar geleden – afscheid hebben genomen. Ze is zichtbaar geëmotioneerd en bestelt een fles Cava. Ik schuif aan op een terras in het centrum van Rotterdam en samen gaan we, bubbelend, terug in de tijd.

Toen ik nog getrouwd was, had ik – in mijn flat in Blijdorp – een aparte kamer ingericht voor het lesgeven. Ik noemde het, liefdevol, mijn Peeskamertje. Het was de voorloper van mijn bedrijf.
Ik had veel rijke klanten. Klanten die privélessen wilden en niet in een klas wilden zitten. Beppie en haar man Henk behoorden tot die groep. Het hele gezin, met drie zonen, zat op Engelse- en Spaanse les.

Henk was ooit met een kapotte Solex begonnen. Na geruime tijd had hij zes tankers varen. In eigendom. Verkoop van stookolie. In Nederland hadden ze een huis met paardenstallen, zwembad en tennisbanen. Ze hadden ook huizen in het buitenland, dus ik deed tevens veel vertaalwerk voor hen. Henk liet het breed hangen. Beppie kon het geen moer schelen. Zij dacht vaak terug aan die ene fles Exota limonade waar ze ooit, met z’n allen, een hele week mee moesten doen.

“Ik had verwacht dat jullie nu in Spanje zouden wonen”, zeg ik, meer vragend dan bevestigend. “Dat was de bedoeling ook,” zegt ze lachend, “maar het liep ietsjes anders.”

Ze haalt diep adem. “Hij kocht een jacht. Zeewaardig. Een Amerikaanse kapitein aan het stuur met witte handschoentjes. Zo’n afknapper. Anyway, hij wilde de ABC eilanden gaan doen met dat ding. Heen en weer varen van Aruba naar Curaçao. Henk zelf aan het stuur en ik zou dan de klanten entertainen met happies. Nou, je snapt wel dat ‘m dát niet is geworden. Ik ben een familiemens en kan niet zonder m’n zussies en moeder. Na lang heen en weer gepraat besloot hij het alleen te doen. Twee keer per jaar voor een aantal maanden. Ik liet ‘m z’n gang gaan.

Na een jaar of twee heen en weer dobberen, komt hij in de haven van Curaçao een Venezolaanse tegen. Achttien jaar, bloedmooi en straatarm. Ze kwam met blote poten het jacht op. Drie maanden later is ze zwanger en blijk IK, door de jaren heen, overal afstand van te hebben getekend. Geld, onroerend goed, alles. Door inzet van mijn jongens ben ik toen ‘afgekocht’ met een Penthouse in het centrum van Rotterdam en een zakcentje. Ik klaag niet. Ik was destijds gelukkig met het besluit. We leefden al heel lang als broer en zus samen.

In mijn nieuwe woning echter, moesten nog wat dingen gebeuren, dus ik bel de Klussenbus. En daar kwam Bas en het was liefde op het eerste gezicht. We gingen, kort daarna, samen op Line-dansen en werkten in zijn volkstuin. Na de scheiding, kochten we een boerderijtje buiten Rotterdam. We hebben een prachtige moestuin en leven bijna helemaal van de opbrengst. We hebben ook twee schaapjes. Zo leuk joh! Maar, m’n grootste trots zijn m’n negen kleinkinderen. Ze komen elke week.”

“Hoe is het met Henk?”, wil ik weten. ”Ik heb geen idee,”, zegt ze. “Hij is destijds in Venezuela beroofd. Tot op z’n onderbroek. Het jacht en z’n pocherige Rolex natuurlijk, maar ook z’n kleding en paspoort zijn ‘m op een nacht afgenomen. Hij ging effe op familiebezoek. Ze hebben ‘m letterlijk en figuurlijk helemaal uitgekleed. Op z’n blote voeten moest hij naar de ambassade. Daar hebben ze een ticket voor de thuisreis voor ‘m geregeld. Ik wil het niet weten en ik wil ook niet dat m’n kinderen als postduiven fungeren. Ik hoop dat ‘ie gelukkig is met het leven waar ‘ie voor heeft gekozen.”

Als de zon is ondergegaan en de bubbels op zijn, is het tijd om te vertrekken. “Kommie gauw?” zegt ze, terwijl ze lang over mijn schouder aait. “We hebben dit jaar meer sperziebonen dan we zelf op kunnen.”

Er is geen afscheid. We zien elkaar binnenkort. Toch gooit ze, halverwege mijn vertrek, haar armen hoog in de lucht en zwaait ermee totdat ik de hoek om ben.

PS Voor MaassluisNu is dit wel een afscheid want het is mijn laatste column. Dank aan de trouwe lezers.