Column: Rocket man

Toen ik mijn bedrijf startte, had ik niet direct een geschikte ruimte voor een kantoor dus huurde ik een unit. Een uitkomst voor een startend en zelfstandig (kleine) ondernemer. Het waren hokjes, maar je kon er een bureau in kwijt. Beneden in de centrale receptie werd, bij afwezigheid, de telefoon met je bedrijfsnaam opgenomen. Je had de beschikking over een fax en een kopieerapparaat. Er was ook een kleine kantine waar, onderling, startersproblemen werden besproken en opgelost. Soms speelde ik iemands secretaresse om indruk te maken op een nieuwe klant, voor welke ondernemer dan ook. Dan lunchte ik gratis. Links van mij zat de Keukenkampioen met twee units.Rechts van mij zat Rita.

Rita beheert een filiaal van een groot uitzendbureau. Ze is langer open dan de rest van ons. Ik zit graag bij haar op kantoor nadat ik mijn eigen deur heb dichtgedaan. Een barre vrouw. Groot en flink. Fel blauwe ogen en rood haar. Gebekt en voor niemand bang. Dat moet ook wel, zeker op vrijdagavond, als er soms onenigheid ontstaat over extra gewerkte uren. Als Rita opstaat, gaat iedereen zitten, helemaal nu ze op alledag loopt. Als ze te lang moet staan, legt ze haar buik op het bureau en krijgt daarmee zelfs de grootste boef klein.

Ze krijgt een zoon. Een flinke acht-ponder en we zijn allemaal blij voor haar. Alles gaat voorspoedig totdat de baby, een week later, onder de grote bulten zit. Hij belandt in het Erasmus in Rotterdam. Artsen tasten in het duister en hij wordt in een plastic tent gezet. Hij krabt alles kapot, dus zijn handjes worden omwikkeld. Op de werkvloer zit de stemming er niet meer in. Rita hoeft niet meer op te staan om opstandig uitzendpersoneel klein te krijgen. Iedereen zegt respectvol ‘mevrouw’ en wacht netjes op zijn beurt.

Drie jaar later zit haar Manneke nog steeds achter plastic, wanneer een dierenarts haar benadert. Hij heeft denkelijk een medicijn, maar het is nog niet op mensen getest. De behandelde artsen adviseren haar niet met hem in zee te gaan. Ze doet het WEL en twee maanden later is hij genezen. Manneke is dan nog steeds niet zindelijk en bang voor de grote wereld buiten de tent. Volgens de artsen zal hij, op verstandelijk niveau, nooit verder komen dan een 10-jarige. Met deze boodschap krijgt Rita, op een woensdagochtend en hartje winter, haar zoon mee naar huis. Ze banjert door de sneeuw. Tranen bevriezen op haar wangen.

Ze hangt haar baan aan de wilgen en neemt hem de hele dag mee naar buiten. Als bij een doofstom kind, stopt ze dingen in zijn handjes. Ze laat hem ruiken, voelen, proeven en zegt de woorden erbij. Als ze in de keuken aan het werk is, zet ze hem bij haar op het aanrecht. Ze praat de hele dag met hem. Onafgebroken volgt ze deze routine en hij gaat elke dag vooruit. In het huishouden wil er op die manier wel eens het een en ander blijven liggen. Een aardige buurvrouw stopt ‘als reminder’ een briefje bij haar in de brievenbus met de boodschap: “Hé viezerik, je mag je ramen wel eens zemen”. Rita koopt vier moorkoppen. Twee om uit te smeren over de ramen van de Buuf en twee om, samen met haar zoon, in de speeltuin op te eten.

“Moorkop-lekker-slagroom-chocola-stomme Buuf” , zegt zij.
“Sokowaat-swagoom-jamjam”, zegt hij.

Hij gaat op sport. Voetballen en daarna op zwemmen. Om zijn lichaam te sterken. Hij gaat naar de lagere school. Rita laat hem er alleen naar toe fietsen. Voor een kind van zijn leeftijd weet hij inmiddels wat hij moet weten. Tijd om zichzelf te ontdekken meent zij. Hij doet het er goed. Zelfs boven gemiddeld.

Eenmaal aan de Universiteit blinkt hij uit. Hij zwaait Cum Laude af. Als astrofysicus wordt hij naar Houston gehaald en werkt er –nog steeds- voor de NASA. Hij heeft een gigantisch salaris en heeft voor Rita een vleugel aan zijn huis gebouwd. Daar wonen ze nu al meer dan twintig jaar. Iedereen is er gelukkig. De behandelende artsen heeft ze later nog eens gesproken. Zoals ik u Rita heb beschreven kunt u zich, denk ik, enigszins het verloop ervan voorstellen.

We skypen af en toe. Meestal rond de Kerst.

Lovely Rita.
Een vrouw die alle adviezen van buitenaf aan haar laars lapte, net zoals haar ramen, en haar zoon op die manier naar ongekende hoogte bracht.

Ik mis haar soms. Haar vertrouwen in eigen kunnen en in haar zoon.
Zij mist soms alleen de Hollandse Nieuwe en, op z’n tijd, een ouwerwetse moorkop.