column nr 13

’t Sneeuwt in m’n hoofd.

Rustig dwarrelen de vlokjes naar beneden, elk met een briljant idee voor de toekomst. En er zijn héél veel sneeuwvlokjes! Er is nog van alles mogelijk. Ik laat ze op me inwerken, ze smelten al zodra ze mij aanraken.

Ga opnieuw de politiek in, zegt een vlokje met zwoele stem; ze is zo verdwenen. Maar haar soortgenoten zeggen juist, dat ik toch niet voor niets vorig jaar een nieuwe partij heb opgericht. ‘Klopt’, zeg ik, ‘maar dat idee is in de vorige winter net zo snel gesmolten als jullie allemaal. Smelt maar lekker weg, witte schatjes!

’t Sneeuwt in m’n hoofd.

En niet alleen daar. De hele wereld is bedekt met een fantastisch laagje wit. Was het hele leven en de hele wereld maar altijd zo mooi!
Laatst zei iemand, open en bloot op televisie, dat beschaving ook maar een dun laagje vernis of een klein beetje sneeuw is. Ik ben het daar gruwelijk mee oneens. Beschaving hoort bij ons mens-zijn. Pas als het menselijk bestaan kapot gedraaid is door onze eigen consumptie- en prestatiemaatschappij, vallen er slachtoffers. En die slachtoffers zijn zo door elkaar gehusseld, dat het kenmerk dat wij beschaving noemen, net zo kapot is als de mensen zelf. Beschaving is geen laagje vernis, het is een kwetsbaar wezenskenmerk van ons allen, dat niet kapot gaat door de mens zelf, maar door de omgeving en de kwade kansen. In die zin is beschaving van meer belang dan sneeuw!

De wind neemt toe, niet alleen buiten, maar ook in m’n hoofd.

Doe iets aan de noodlijdende mens, de rechteloze mens, de ten onrechte lijdende medemens. ‘Ja,’ zeg ik tegen de sneeuwstorm, ‘dat doe ik al, ik kan niet al het onrecht van de hele mensheid op m’n nek nemen!’ Dag in, dag uit strijd ik voor mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. En het gekke is, dat daarbij niet de buurman, of zelfs niet de echtgenoot van wie iemand wil scheiden, de grootste vijand is, maar altijd en altijd weer de overheid. Altijd.

Rechtsbescherming tegen de overheid’, dat is verreweg het dikste boek dat ik tijdens mijn rechtenstudie heb moeten aanschaffen. Serieus, de overheid die er voor haar onderdanen moet zijn, heeft het nodig dat u en ik zich voldoende tegen die overheid beschermen.

Erlkönig, wie kent het verhaal niet?

Een vader rijdt op zijn paard, tegen de sneeuwstorm in, met een doodziek kind op zijn arm. Het kind wordt gelokt door de stem van de doodsengel, die zich Erlkönig noemt. Het weer wordt per minuut slechter, de wolven beginnen te huilen, om de man, het paard, en het kind. De vader spoort het paard aan om in een zo hard mogelijke galop de boerderij te bereiken zonder gehinderd te worden door de wolven. Dat lukt. Dat lukt, maar in zijn armen? “Das Kind war tot!

De sneeuw bedekt het land.

Op de meeste plaatsen is het een prachtig gezicht, idyllisch, wonderschoon. Op FaceBook verschijnt de ene na de andere prachtige foto van een wereld die ongerept en rein laat zien wat schoonheid is. Storm of windstilte, het maakt voor de troostvolle werking van deze prachtige plaatjes niet uit. Mooi is mooi, is altijd mooi.

De witheid van de sneeuw wordt niet aangetast door de kracht van de storm, en dat is op zich alweer mooi. Sneeuw blijft sneeuw.

Maar de ijzige storm brengt ook vorst en gladheid met zich mee. De schoonheid van de sneeuw verandert in een bikkelhard wapen van de natuur, en zie het daar maar eens tegen op te nemen. De platgereden sneeuw is een moordwapen in handen van de natuur. Maar het is wel een wapen dat wij mensen zelf maken. Wíj lopen en rijden over die sneeuw, en wíj maken haar tot ijs. Wíj maken van een sneeuwdek een ijsbaan; soms in de achtertuin, en soms op de snelweg.

De sneeuwvlokjes razen door mijn hoofd: ‘Wat doe je met ons, wat wil je dat wij met je doen?’ Ik smeek hun om schoonheid, ik smeek hun om een vergevende werking van de omlaag dwarelende sneeuw: ‘Bedek de ellende, en bied ons schoonheid, laat er een nieuw begin zijn, en laat dat begin ‘puurheid’ heten!

Mijn moeder legde vroeger de vloerkleden omgekeerd op de laag sneeuw die in de tuin lag. Al het vuil, dat zelfs niet door een stofzuiger verwijderd kon worden, werd uit het kleed getrokken; de vuilsporen bleven in de sneeuw achter.

Sneeuw, kom ons te hulp.

Reinig ons leven, haal het vuil uit onze samenleving, en bied ons weer zicht op schoonheid, puurheid en zuiverheid.

De storm wordt een orkaan; met hoge windsnelheden jaagt de sneeuw ons raam voorbij. En je weet: niets is alleen maar goed of alleen maar kwaad. En het allerergste is, dat dat ook voor schoonheid geldt. En ja, eerlijk is eerlijk, juist in de dagen waarin ik genoten heb van de schoonheid van de sneeuw, heb ik ook een paar keer gezegd: ‘Ik verlang naar het voorjaar’.

Straks komt er een nieuw jaar, maar daarin zult u van mij niets meer lezen op deze plek. Ik mocht in 2017 columns schrijven voor deze site, en dit is echt de laatste.
En hoezeer ik ook naar het voorjaar verlang, voor dit moment en voor deze keer eindig ik toch maar met deze oude wens: ‘Let it snow!

Lieve sneeuwvlokken, bedankt voor de aandacht voor alle columns die ik het afgelopen jaar aan jullie mocht voorhouden.

Blijf maar inspireren!

 

Jan de Visser

Jan de Visser

STERK | Lijsttrekker | Lucardie & De Visser Advocaten te Den Haag |www.jdevisser.nl

5 Reacties

  1. Sjaak Speijer Hellingkade 4 , 3144 EJ Maassluis. 0653295341
    15 december 2017 at 13:23

    ADVIES AAN DE HEER DE VRIES: GA EEN UUR IN DE SNEEUWSTORM LOPEN DAARNA IS UW HOOFD HELEMAAL WEER OPGERUIMD !!!! FILOSOFIE IS WEL LEUK EN INTERESSANT MAAR LOST NIETS OP

  2. 14 december 2017 at 15:22

    Jan, ik hou van je💕, je zusje.

  3. bea scheurwater
    14 december 2017 at 13:25

    Nieuw jaar, nieuwe kansen en wie weet toch nieuwe columns? zou fijn zijn

  4. Aad Rieken
    14 december 2017 at 09:00

    “Problemen Verdwijnen,
    Als Sneeuw Voor De Zon.
    Ik Wou Dat Menig-EEN,
    DAT BESEFFEN KON !”

  5. Aad Rieken
    14 december 2017 at 08:44

    “LEST BEST,

    Sterk(e) Column Jan!”