column nr 19

Als je mij zou vragen wie voor mij de meest gemotiveerde en meest zorgzame persoon is in mijn leven, zou ik volmondig ‘mijn moeder’ antwoorden. En wanneer haar onrecht wordt aangedaan, gaat het mij dan ook zeer erg aan het hart, maar wat kan ik eraan doen? Misschien kan ik er een column aan wijden om mijn én haar ongenoegen, frustratie en verdriet te tonen. Maar heeft het zin? Geen idee. Wellicht hebben anderen soortgelijke ervaringen en kan er een verandering teweeg gebracht worden of misschien wordt er voorbij deze lap tekst gescrold en gaat het door zoals het altijd al ging.

Ach, het is het proberen waard …

Lichamelijke klachten

Mijn moeder, een vrouw uit Groot-Brittannië die heel haar leven hard heeft gewerkt als inpakker in een fabriek, kapster en op een eigen vissersboot. Ze kreeg op latere leeftijd helaas last van lichamelijke pijn en ik kan mij nog goed herinneren dat ik haar als 12-jarige uit bed moest trekken door haar pijnlijke hernia. Werken werd daardoor erg bemoeilijkt, maar toch ging ze stug door om voor mij een goed leven te waarborgen. Op een gegeven moment werd ze door haar pijnen werkloos en geen bedrijf of organisatie dat haar meer wilde aannemen, ook gezien haar leeftijd. Zo kwam ze uiteindelijk in de molen terecht wat nu genaamd is: Stroomopwaarts. Een organisatie in o.a. Maassluis die werklozen een plek biedt in een fabriek, keuken of andere leer-/werkomgeving om zo de participatie in het arbeidsleven en samenleving te verhogen. Een mooi initiatief en traject waar ze vele jaren in heeft gezeten en met plezier heeft gewerkt, zowel in de fabriek, keuken als receptie. Ondanks opgelopen ervaringen was er geen bedrijf die haar een kans gaf. Maar doelloos thuis zitten was zeker geen optie voor haar en voelde ook niet goed.

Vrijwilligerswerk bleek de perfecte oplossing te zijn.

Met inmiddels 3 verschillende vrijwilligersfuncties bij zowel Theater Koningshof, de Wereldwinkel als de Tweemaster heeft ze het enorm naar haar zin en kan ze gevoelsmatig iets terug doen voor een maatschappij die ook voor haar zorgt. Het zijn niet al te lange dagen, ze komt in contact met verschillende soorten mensen en leert er enorm veel van. Ze heeft haar draai gevonden en door wekelijks nog verschillende sollicitaties de deur uit te doen, blijft ze nog steeds hopen op vast werk.

De zoveelste

Vorige week werd ze weer op gesprek geroepen door de zoveelste nieuwe coördinator bij Stroomopwaarts. Het was niet de eerste keer, want eens in de zoveel tijd wordt ze door een nieuwe en gemotiveerde coördinator of jobcoach opgeroepen, omdat deze persoon haar dolgraag aan het werk wilt krijgen. Alleen maar goed, denk ik dan en zelf juicht ze dit ook toe en ze hoopt nog steeds op een leuk baantje. De keerzijde echter is dat er meerdere malen per week wordt gebeld, gemaild of geroepen dat ze haar naar een fabriek dreigen te sturen als ze geen betaalde baan kan vinden, iets dat nu realiteit lijkt te gaan worden.

Het werk in de fabriek, stokjes in een potje steken, is voor haar een zware lichamelijke job waarvan ze weet dat het bergafwaarts zal gaan.

Daar had deze gesprekpartner geen boodschap aan …

Maar mijn vrijwilligerswerk dan, hoe moet het daar mee?” riep ze geschrokken. “Dat zult u moeten opgeven, mevrouw, daar hechten wij geen waarde aan en is totaal niet belangrijk.” Een bijzondere reactie mijns inziens, want vrijwilligerswerk is onmisbaar in een stad als Maassluis en daarbij bevordert het haar deelname in de samenleving. Begrijp mij niet verkeerd, ook ik ben van mening dat men zo veel als mogelijk een betaalde baan moet hebben of er alles aan moet doen om dit voor elkaar te krijgen, maar dit soort dreigementen lijkt mij bepaald niet motiverend voor iemand die zich, al is het voor haar eigen gevoel, als tegenprestatie maatschappelijk inzet.

Werkloze jongeren

Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik veel werkeloosheid in een substantieel jongere groep, waarbij ik verwacht dat het merendeel van deze groep niet zoveel tijd stopt in vrijwilligers- en maatschappelijk werk, maar juist een uitkering heel trots zien als gratis geld. Geloof me, deze mensen zijn er echt. Ik vraag mij daarom oprecht af of er niet veel meer aandacht gestoken moet worden in de jongere generatie in plaats van de mensen die veelal te horen krijgt dat men te oud is, die te maken hebben met lichamelijke beperkingen en dus een minimale kans hebben op een baan, maar zich als vrijwilliger wel enorm inzetten voor de stad en maatschappij.

Bedenk hierbij ook dat wanneer deze mensen voor dit werk betaald zouden worden dit de maatschappij veel meer zou kosten en deze mensen over het algemeen een stuk rianter kunnen leven dan nu.

Doemscenario

Toen ze mij vertelde dat de kans aanwezig is dat ze al haar vrijwilligerswerk moet stoppen en dat ze in de fabriek stokjes mag gaan steken zag ik het pretlichtje in haar ogen doven. Het plezier en de waardering die ze ontvangt bij haar vrijwilligerswerk wordt nu overschaduwd door een doemscenario waarbij ze eentonig en zwaar werk moet doen. Ze wil haar lieve bewoners van de Tweemasters of theaterbezoekers niet opgeven om geïsoleerd en zwaar werk te doen.

Mensen moeten zoveel als mogelijk zelfstandig zijn qua inkomen, lukt dit onverhoopt niet, dan hebben we in Nederland het geluk met een verzorgingsstaat te maken. Instanties die helpen en ondersteunen, echter wanneer instanties als Stroomopwaarts op deze wijze aan het werk gaan, mensen die echt wel willen, getuige ook het vele vrijwilligerswerk wat onbetaald is, maar dit willen vervangen voor werk waarbij personen meer lichamelijke klachten krijgen, waar de mening van een arts er niet toe doet, dan is het eerder Stroomafwaarts en denk ik dat een systeem als dat zeker niet zal gaan werken.

Editor's Rating

Het is vanuit de persoonlijke kring dat dit geval nu aan het licht komt. Wij zijn benieuwd hoeveel mensen vergelijkbaar denigrerend worden toegesproken. Je zou er bijna een Robin Hood voor nodig hebben om dit soort onrecht te bestrijden. Voor Maassluis geldt dus kennelijk: "Vrijwilligerswerk boeit ons niet." Het is maar dat u het weet. Tijd voor een staking door alle vrijwilligers? Je zou bijna een oproep willen plaatsen, ware het niet dat dit zoveel in onze stad zou ontwrichten. Sterker alles zou vastlopen of drie keer zo duur worden. Heb jij ook dergelijke ervaring aarzel dan niet deze onder de column te delen.
Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert

Kimberly Ruppert | Vrijdagcolumist 2016-2019 | PR & Marketing | Kiru-Projects | Theater Stadsgehoorzaal Vlaardingen

5 Reacties

  1. Peter G
    26 augustus 2017 at 16:47

    En ik werk bij zo’n bedrijf. Mijn werk daar is niet leuk meer, maar wat anders doen kan niet, je kan niks anders. Er is in de toekomst alleen de buitendienst of in de schoonmaak. Wat ik wil doen daar wordt onmogelijk, ik ben overspannen, mijn zekerheid en mijn vertrouwen is daar weg. Plezier in mijn werk , o nee echt allang niet meer. Mijn passie is fotografie en grafisch media, zij vertellen dat ik dat niet aan kan en dat ik dat maar moet laten gaan en maar in de zwerfafval maar moet gaan concentreren. Over een x aantal jaar sluit locatie Maasluis haar deuren en dan moeten ze naar Vlaardingen of Schiedam , wil je niet daar is de deur. Er is ooit vertelt toen het Stroomopwaarts ging heten dat je je geen zorgen om hoef te maken dat je je baan niet kwijt raakt of naar Vlaardingen of naar Schiedam moet, maar in die tussentijd zijn er een aantal daar weg voor locatie Vlaardingen en dat worden er straks veel meer. Ik kan het jullie vertellen, ik moest naar Vlaardingen of ik leuk vind of niet. Ik voelde me gelijk op de grond gegooid, heb het niet naar mijn zin, ach ja wen er maar aan en dan wordt het vanzelf leuk vertelt mij men. Amehoela Stroomafwaarst.

  2. Cindy
    25 augustus 2017 at 18:36

    T meest denigrerende dat ik tnt heb gehoord: we doen geen zaken met zzp’ers maar met serieuze partijen. Hier als in: Maassluis. Goed dat te weten…
    Eens met je opmerking over jongeren of ouderen die geen vinger uitsteken als vrijwilliger en het wel prima vinden in de bijstand te blijven. Schandalig dat dat wel kan, maar je moeder zo gepusht wordt. Wens haar sterkte!

  3. bea scheurwater
    25 augustus 2017 at 12:01

    Het enige lichtpuntje is dat er nog mensen zijn die zich wel voor een ander in willen zetten. Kosteloos. Dat troost, maar het eist veel geduld en doorzettingsvermogen om te vechten tegen de terreur van de regeltjes en de mentaliteit van vele “leiders” die niet de mens maar money bovenaan hebben staan. houdt vol, succes

  4. Hans Jansse
    25 augustus 2017 at 09:44

    Het is niet zo schokkend dat die jobcoach dat zegt, die praat ook maar na wat er op management niveau wordt voorgeschreven. Dát is dus het echte schofterige:

    Roepen naar mensen-met-afstand-tot-de-arbeidsmarkt dat ze vrijwilligerswerk moeten doen omdat het zinvol en zingevend is.

    En het dan vervolgens keihard torpederen op zo een manier.

    ‘Statistiek; Manager Mevrouw Curfs mag dit worden aangerekend

    Of zij zich dit zal aantrekken valt te betwijfelen, Zij gaat vooral vooral voor de “photo opportunities”

  5. Marja Gerkema
    25 augustus 2017 at 09:06

    Helaas, de menselijkheid verliest het weer eens van de mensen die op targets draaien….
    Vrijwiligers zijn onbetaalbaar en in deze maatschappij een noodzaak. Iedereen die dat niet in ziet is ziende blind.
    Ik hoop oprecht dat je moeder mag blijven doen waar ze zoveel plezier aan beleeft en waarmee ze zoveel andere mensen een plezier mee doet.