Het contrast lijkt niet groter te kunnen zijn. Na een zonnige, zweetrijke bergwandeling door het Zwitserse Graubünden tuur ik boven op de hoogste kam, in gezelschap van een leger aan zoemende insecten, naar de glinsterende besneeuwde bergtoppen, die zich in alle richtingen uitstrekken boven groene dalen met Madurodam-achtige plukjes van typische bergdorpen en een enkele middelgrote stad met sporadische hoogbouw.

Het ultieme vrijheidsgevoel zou je dus denken, maar juist dan walst het genadeloos door m’n hoofd dat dit uitzicht over 5 dagen vervangen zal zijn door het dubbele (dat dan nog wel)  beeldscherm op het kantoor van COA in Rijswijk. Waarom kan een mens niet onvoorwaardelijk genieten van de vaak mooie momenten die langskomen?
Na bijna 2 weken kamperen in Italië en een week hotel in Zwitserland met 3 dochters kan ik reeds met zekerheid zeggen dat ik de komende weken met weemoed terug zal kijken op deze periode, terwijl ik dat op het moment zelf vaak anders ervaarde. Ochtendhumeuren, puberale ruzietjes en ‘lange’ verveelmomenten deden me dan afvragen waar zo’n vakantie in godsnaam goed voor is, terwijl tegelijkertijd de hoogtepunten zich ongemerkt aaneenregen.

Ik laat Tamar (13) even aan het woord:

“Hallo, ik ben niet Ron maar zijn dochter Tamar. Aangezien mijn vader heel veel columns schrijft en een o zo druk leven heeft (met het oefenen voor de triatlon en zo) mag hij nu wel even genieten van zijn vakantie. dus schrijf ik dit keer zijn column.

We zijn dus op vakantie, niet meer in Italië maar in Zwitserland. We reden 31 juli om 12 uur vanuit Italië weg – met korte broeken en al- naar Tschiersten, Waar het toch wel 10 graden kouder was. De reis verliep goed totdat helaas de rit werd verstoord door een file. We hadden meer dan een uur vertraging. Maar uiteindelijk toen we om 8 uur aankwamen in ons hotel: de Gurgaletsch. Stond er een heerlijke pasta salade voor ons op tafel.

Ik ben zelf nog nooit in Zwitserland op vakantie geweest, wel wist ik dat dit land een heel duur land was. Maar gelukkig ben ik nog maar een kind en heb ik daar niet echt veel last van. Maar goed Zwitserland. We gingen dus naar een hotel, dat is al nieuw want meestal kamperen wij met de tent. Het is een speciaal Nederlands hotel dat wandeltochten voorbereidt. Ook dit is nieuw want meestal hebben wij meer een relax vakantie. Maar eens een keer iets anders is ook leuk, toch? Ik was wel een beetje bang dat we nu 5 dagen moesten gaan wandelen. Dus vroeg ik mijn vader: ‘hoe vaak gaan we deze week wandelen papa?’ Waarop hij reageerde: ‘2 of 3 keertjes denk ik’. Toen was ik wel een beetje opgelucht.

Dinsdag stond er een echt zware tocht op het programma: de top van de naam van ons hotel beklimmen. We werden met het busje afgezet op 2000 meter hoogte en we moesten naar 2500 meter hoogte en daarna terug lopen naar het hotel. Het klimmen ging allemaal wel goed. Het weer was ook wel lekker 15 graden dat klinkt koud maar als je aan de wandel bent is dat wel fijn.
Alleen toen kwam de afdaling, de afdaling was heel lang en best wel vervelend. Er was niet echt een pad we moesten door het gras een beetje zelf het pad zoeken, en ja dan vraag je er wel een beetje om. Voor mijn gevoel ben ik wel 20 keer onderuit gegaan. Ook mijn vader is een paar keer gevallen. En mijn zusje rolde ook nog een stukje van de berg. Na meer dan twaalf kilometer kwamen we in het hotel aan. Ik was doodop en niet de enige die moe was.
Maar mijn vader zei dus dat we maar 2 of 3 keer zouden lopen, dus hebben we tijd gehad om de langste rodelbaan van Europa te doen en even te zwemmen. Mijn vader probeerde het zonder flippers, maar dat ging niet al te best. Volgens mij heeft hij een of andere schaarslag.

En toen werd het tijd voor de laatste wandeling: de Hochwang van ook zo’n 2500 meter hoogte. Hier beleefde we echt een eng avontuur (zo vond ik het). De Zwitserse koeien zijn echt doodeng als ze kalfjes hebben. En ja precies: wij zagen een kudde met kalfjes. De begeleider die meeliep liep een stuk achter ons. Ik zag al heel snel dat ze kalfjes hadden dus ik zei tegen mijn vader: ‘Pap ze hebben kalfjes dan zijn koeien agressief, dat hebben ze gezegd’. Maar eigenwijs als mijn vader is, liep hij gewoon door langs de koeien, eerst leek er niks te gebeuren. Maar toen liep er een koe achter mijn vader aan hij kwam steeds dichterbij. Maar uiteindelijk stopte de koe.

Toen moesten wij er nog langs want wij stonden nog tussen de koeien. Eén koe kwam richting onze kant. De begeleider had gezegd dat je niet moest rennen, “Dan gaan ze alleen maar mee rennen, die koeien”. Dus gingen we met zijn allen op een kluitje staan. Wisten wij veel wat we moesten doen. Maar na een tijdje renden de koeien gelukkig weg. En was ik echt heel blij. Maar
toen zei m’n zusje: ‘Ik denk dat die koeien ons echt uitlachten want die koe keek heel raar’. Nu ik daar over nadenk bedenk ik me wel dat het er misschien een beetje raar uitzag. Maar toch is het wel fijn dat we niks hebben aangezien onze begeleider zei dat er steeds meer gewonden vallen door de Zwitserse koeien met kalfjes en soms zelfs doden…”

Ik bedoel maar.
Zondag komen we terug in Maasluis!

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.

5 Reacties

  1. 7 augustus 2016 at 23:14

    Ze begreep er inderdaad niets van Aad en eerlijk gezegd ben zelfs ik nog veel te jong voor Rudi Schuricke 🙂

  2. Aad Rieken
    7 augustus 2016 at 22:47

    ”Hallo Tamar!”

    Ik wil jou niet echt naar de Sahara sturen hoor,
    maar het rijmde zo lekker op Tamar(a).
    Oja ter verduidelijking,Warum Weinst Du Kleine Tamar(a) was een grote hit in de vijftiger jaren van Rudi Schuricke,het zegt je waarschijnlijk niets hoor ik je zeggen,
    want het was in ”Die Goeie Gouwe Ouwe Tijd Toen Geluk Nog Gewoon Was!”

  3. Nelly Kettenis-Broekman
    6 augustus 2016 at 10:54

    Je gaat je vader achterna, Tamar, niet achter de koeien aan in Zwitserland, maar met leuke verhaaltjes schrijven ( sorry, Ron: columns!) Ga zo door! Leuk,Ron, om te lezen hoe jij je vermaakt hebt, met drie dochters op stap en ze dan ook nog enthousiast “de bergen in” krijgt. Sterkte straks weer in het “gewone” leven. Groet, tante Nel

  4. Aad Rieken
    6 augustus 2016 at 10:30

    Je Weinst Nog Niet Kleine Tamar(a),
    Maar Na Vakantie Deel 2 ,Deel Ik Je Mee,
    Ga Volgend Keer Naar De Sahara,
    Daar Koeioneren Ze Niet Voor Twee!

    Maar Neem Voldoende Water Mee!