Column: Val

column nr 7

Als je uit wandelen gaat let je meestal niet op hoe je loopt en waar je loopt. Vaak heb je wel een plek in gedachten waar je naar toe wilt lopen maar soms ook niet en dan wandel je gewoon een rondje. Je let erop dat je niet in de poep stapt, alhoewel dat ook niet altijd te voorkomen is en dat je je voeten hoog genoeg optilt zodat je niet struikelt of iets dergelijks. Je kijkt om je heen, geniet van wat je ziet en soms kom je iets tegen waarvan je denkt: “Oh, dat moet ik eens even onthouden”.

Ik wandel regelmatig, met de hond maar ook zonder de hond vind ik het heerlijk om even lekker de benen te strekken. Vanmorgen besloot ik een aardig rondje te gaan lopen met de hond, op het laatste stukje ging het opeens mis. Hij was lekker aan het rennen en dollen geweest op een grasveldje en net toen we weer in het gareel liepen gebeurde het.

“Wat er gebeurde?” Ik heb werkelijk geen idee.

Trok de hond opeens te hard aan de riem? Maakte ik een onverhoedse beweging? Of verstapte ik mij en kon het niet meer corrigeren? Voordat ik er erg in had lag ik op de grond. Hoe gênant is dat? De eerste automatische reactie die ik had, was me afvragen wie deze “vertoning” had gezien, nog voordat ik nagedacht had over de vraag of ik me misschien had bezeerd? Helaas voor mij bleken er heel veel oogjes getuige van mijn ongelukkige val te zijn geweest. Er stond namelijk een schooljuffrouw haar kindertjes te verzamelen om van de sportlocatie weer terug naar het veilige schoolgebouw te lopen. Deze kinderen keken me allemaal, inmiddels dus op hun ooghoogte aan en van sommigen stonden de mondjes inmiddels open. Ja hoor, dat kan alleen mij maar weer overkomen! Met enige souplesse, zover je daar als reumapatiënt over beschikt, krabbelde ik weer overeind. De juffrouw was inmiddels druk bezig haar kindertjes aan het lopen te krijgen om zo naar school school te gaan. Ik stofte mezelf wat af, maar dat lukte niet erg daar het natuurlijk de afgelopen dagen geregend had en mijn broek dus meerdere moddervlekken vertoonde. Eenmaal weer rechtop keek de hond, die keurig was blijven wachten, mij wat verbaasd aan, kwispelend probeerde hij mij duidelijk te maken dat ik het mezelf niet moest aantrekken.

Het deed me aan het volgende denken  …

Je hebt van die mensen die altijd met een rechte rug, stevig doorstappend door het leven gaan, ze lijken geen hobbels op hun pad tegen te komen, er is nooit een probleem en als er dan al een probleem is dan weten ze precies wat te doen om het geen probleem te laten zijn. Dit soort mensen kan ik stiekem enorm bewonderen! Ze stralen kracht en kennis uit, weten altijd waar ze het over hebben, hebben een uitgebreide vriendenkring en zijn zeer succesvol op het werk, de ene na de andere promotie ligt in het verschiet. Van die mensen die ook altijd gevraagd worden voor functies, ze hoeven nooit te solliciteren. Deze mensen zouden ook nooit vallen als ze hun hond uitlaten, ik weet niet waarom, maar het is gewoon zo.
Heel soms vraag ik me dan opeens af hoe dat nou toch komt? Ik val wel, zelfs met enige regelmaat, ik mors ook altijd als ik soep eet (ook weer zo`n gênant iets) en ik word nooit gevraagd voor functies, nee ik solliciteer altijd netjes.

Eigenlijk weet ik het antwoord: het heeft allemaal te maken met kwetsbaarheid. Durf en mag je laten zien dat je kwetsbaar bent, dat je ook maar “gewoon een mens” bent, met je goeie en minder goeie kanten? Mag je die kwetsbaarheid ook uitstralen naar de buitenwereld?
Ik geloof namelijk niet dat andere mensen nooit soep morsen of nooit vallen. Ik geloof niet dat die andere mensen nooit hoeven te solliciteren. Het continue netwerken zorgt ervoor dat mensen tegenwoordig eigenlijk voortdurend aan het solliciteren zijn, daarbij is het natuurlijk van belang dat je continu laat zien hoe goed je bent en waar je kennis allemaal wel niet uit bestaat. Die zogenaamde vriendenkring is gewoon een groepje mensen die meedoet aan het hele theaterspel. Echte vrienden zitten daar vaak niet tussen. Iedereen houdt graag de “schone schijn” op, in dat theaterspel is geen ruimte om jezelf zijn.

We zouden de wereld een stukje mooier kunnen maken als we al die maskers eens laten vallen, laat zien dat je soms “valt” en soms “morst”. Het maakt van ons geen slechter mens! Het maak je misschien kwetsbaar maar mensen die hun kwetsbaarheid durven laten zien zijn mooie mensen, mensen met lef en moed! Emoties durven tonen, laten zien wat je raakt maakt je juist een krachtig mens!

Ik speel niet mee in theatervoorstellingen, ik ben daar niet goed in. “Ik val, ik struikel en ik mors”, soms is het zo hilarisch dat mijn familie en vrienden weer eens hartelijk om me moeten lachen en dan lach ik mee, soms als een boer met kiespijn, maar ach, ik ben toch ook maar een mens net als ieder ander?