Laatst las ik een stukje op internet:

Als voor je kijken je bang maakt… Als achter je kijken je verdrietig maakt… Kijk dan naast je, want daar sta ik.

Deze zin heeft mij wel aan het denken gezet.

Wanneer maken dingen in je leven je eigenlijk bang? Verleden, toekomst of gewoon het heden? Hoe zou je in het leven staan als je elke dag in angst moet leven? Weet je überhaupt wel wat geluk is? En wat houdt dat geluk eigenlijk in? Zou iemand wel kunnen leven zonder achterom te kijken of stiekem te dromen over de toekomst? Het gras aan de overkant lijkt nog altijd groener. Maar is het niet gewoon een mooie verschijning, waar het op moet lijken?

We proberen allemaal wel onze dromen zo mooi mogelijk te laten lijken en dat naar buiten te brengen. En hebben we dan wel de juiste persoon naast ons staan, naar wie je zou kunnen kijken? Want laten we eerlijk zijn, is het niet veel makkelijker om die muur gewoon heel hoog te houden, zodat niemand je meer kan raken. Maar missen we dan niet die ene juiste afslag, die je had kunnen nemen als je net die juiste persoon naast je had gehad en diens raad had aangenomen? Want juist door die muur komen ook de góede dingen niet binnen. En heeft het dan wel zin om naast je te kijken, als je toch maar je eigen weg wilt blijven volgen? Of kunnen we dan beter onszelf aanleren om wél die raad aan te nemen? En niet eigenwijs te zijn en te blijven doen wat we zelf willen.

Dit doet mij dan weer denken aan bepaalde karaktertrekken. Eigenwijsheid is ook wijsheid, maar lopen wij juist niet daardoor nog harder tegen ons eigen gebouwde muur aan? Daarom is mijn eigen visie op dit alles eigenlijk heel simpel, laten we dan toch maar naast ons kijken en proberen te leunen op de mensen die er wel voor ons willen zijn. En op die manier die muur toch maar laten zakken, zodat we toch een beetje in het heden kunnen gaan leven en niet meer zo vaak achterom hoeven te kijken. Om op deze manier dan toch onze dromen waar te kunnen maken.

Zelf kom ik uit een behoorlijk onzekere periode op mijn werk. Een lange tijd is er onzekerheid geweest of ik überhaupt nog mocht blijven en twee weken geleden heb ik te horen gekregen dat ik gelukkig voorlopig nog mag blijven. Dit stukje heb ik geschreven in deze onzekere tijd. Maar ook heeft dit me allemaal wel weer een stuk sterker gemaakt, omdat ik nu zelf geen moment meer twijfel aan mijn kunnen en doen op mijn werk. Dát maakt mij weer een stuk sterker.

Sandra Warren

Sandra Warren

Sandra Warren | Teamleider | Gastcolumnist | Hondensport | Zeesleper Elbe

5 Reacties

  1. Aad Rieken
    9 april 2017 at 12:08

    …”FEEST VANDAAG,BIJ HOOG en LAAG!”…

    ……”DE WEG,Geloven In Het Leven!”……..

    ”Loop Met Me Over Water,Bevlogen Als Vogels!”

    ”Jij Lacht En De Schaduw Verdwijnt,Hou Van Jezelf!”

    ”Vergeet De Liefde Niet,Je Vecht Nooit Alleen!”..,
    ….”LEEF EN STRIJD,TOT IN EEUWIGHEID!”……

  2. Heleen stuufzand
    9 april 2017 at 11:04

    Mooie column weer Sandra!
    Ontroerd door de eerste 4 regels, want ik heb ook zo’n periode gekend en soms nog af & toe! Vooral het achterom kijken, maakt mij verdrietig! Ik probeer nu meer vooruit te kijken en koers te houden en onderweg te genieten van wat ik tegenkom en dat lukt steeds beter!
    Groetjes
    Heleen

  3. Hans
    9 april 2017 at 10:26

    Mooi geschreven. Gelukkig heeft jouw werkgever vertrouwen in je … En ja soms heb je een bevestiging nodig niets mis mee.

  4. Tru
    9 april 2017 at 10:05

    .. Fijn dat je nog mag/ kunt blijven .. .succes Meis !! Enne…Weg met die muur 👍👌

  5. 9 april 2017 at 09:43

    Mooi. Fijn. Goed zo….weg met die onzekerheid. Xx