Column: Voor de leeuwen gegooid

Pling! Een privébericht op facebook: ‘Goedenavond, hoe gaat het met je (geheugen)?
’ Oh oh… het is zeker mijn beurt morgen?  ‘Idd’.
Oké. Bedankt voor het herinneren. Is het goed als ik tussen middernacht en 1.00 uur de column verstuur? Tot 23.45 uur ben ik namelijk aan het yahtzeeën.
‘Als jou dat lukt, is dat goed’.
Dat lukt mij wel.
Afijn, zo is de eerste alinea een feit en de klok slaat nu ‘pas’ 23.39u.

Dinsdagavond was voordat ik columns mocht gaan schrijven, ons fröbel avondje, wat later yahtzee is geworden. Even een avondje voor mezelf met mijn vriendin. Wij genieten echt van dat ouderwetse spelletje en de gezelligheid onder elkaar. En dan komt het met regelmaat voor dat ik mij vergis in de week of zelfs vergeet dat ik nog een column moet leveren. Misschien een idee om vooruit te werken, in plaats van net op het randje.
Daar zou ik de aankomende 2 weken aan kunnen gaan werken. Herinnert iemand mij daar dan aan?
Ik vergeet veel wanneer ik niks opschrijf. En zelfs als het in mijn agenda staat, vergeet of vergis ik me vaak. En dat voor iemand die gek is op plannen, pennen, agenda’s, stickers en alles wat je maar kan vinden op het gebied van papier en planners.
Misschien is dat wel weer een onderwerp voor een volgende column. Dát ga ik eerst noteren.

Kom ik nu aan op mijn stukje waar ik daadwerkelijk over wil vertellen. Over iets waar ik een twee maanden terug al iets over verteld heb, namelijk het Poëziecafe Woordkunst.
Vorige week dinsdagavond was de tweede editie, waarin vijf dichters voordragen uit eigen werk en er aan het einde de mogelijkheid is om van het open podium gebruik te maken.
Dat laatste had ik twee maanden terug gedaan, waar ik voor mezelf echt iets overwonnen had, namelijk spreken uit eigen werk voor vreemden.

Voor de tweede avond was ik gevraagd om één van de vijf dichters te zijn.
Dat houdt in dat je ongeveer tien gedichten voordraagt.
Ik zei ja.
En toen kon ik er niet onderuit. Ik had toegezegd. Op social media werd ik met foto en naam voorgesteld als vierde dichter voor die avond. Daar stond ik dan met mijn droom binnen handbereik en de zenuwen in mijn lijf.
Maar ik heb het gedaan! En hoe!
Oké, ik was te zenuwachtig om tussen mijn gedichten door iets erover te vertellen, en deze tip heb ik ter harte aangenomen voor een volgende keer, maar deze avond heeft mij laten inzien dat ik net zo goed tussen stadsdichters, streekdichters en hobbydichters pas.
En de complimenten heb ik dan ook met trots in ontvangst genomen en ik ben toch zeker 2 cm gegroeid van al die lieve woorden.
En het allermooiste compliment?
‘Jij hebt mij geraakt. Ik kreeg kippenvel en ik voelde wat je zei. Het is echt.’

Ik sluit deze column af zoals ik mijn voordracht vorige week ook heb afgesloten.
Want ik wil benadrukken dat ik zeker geen superwoman ben die alles in haar eentje doet. Ik heb een goede leermeester, luisterend oor, adviseur, voorbeeld, organisator en bovenal een goede vriend in Jelle Ravestein.

Het volgende gedicht heb ik opgedragen aan hem:

Droom

Je loopt op straat en passeert.
Dagelijks wachtend in de file wat frustreert.
Overal om je heen zijn mensen.
Maar soms ontmoet je een enkele die indruk maken,
Hoe klein ook het gebaar.
Een groet, of een blik in elkaars ogen, een vriendelijk woord,
Wat zich vertaald naar een goed gesprek.
Dit laatste is mij overkomen.
En sindsdien denk ik bewuster na over mijn dromen.
Want ik had niet kunnen bedenken,
Dat dit gesprek zou leiden tot waar ik nu sta:
Midden in het leven,
Temidden van één van mijn dromen.

Dank je wel Jelle. Voor jouw onvoorwaardelijke steun en vertrouwen.