Het berichtje op Facebook schiet voorbij voor ik er erg in heb: “Jonge geitjes geboren in het Hertenkamp!” Snel scroll ik terug en val bijna in katzwijm bij het zien van de foto van twee ieniemienie-geiten. Een witte en een gevlekte. Té schattig, echt.

Het is allemaal de schuld van mijn ouders. Dat ik een lichte geitentic heb, bedoel ik. Toen ik één jaar werd, kreeg ik geen loopfiets of babypop voor mijn verjaardag, zoals je misschien zou verwachten, maar een geit. Een flink zwart-wit exemplaar dat Miepie heette. Zo’n beest met zo’n baard.

Op de eerste foto’s is te zien dat ik haar nog een beetje eng vind. Of misschien vond zíj het wel helemaal niks. Je zal als geit voor de gelegenheid even in een mensenhuiskamer worden neergezet. Maar al gauw was Miep mijn grote vriendin. Naar verluid waren we onafscheidelijk. Geen geit kon zo mooi ‘méh’ zeggen als míjn Miep.

In de schuur op de boerderij waar we woonden, had Miep een prachtige ruimte tot haar beschikking waar ze samenhokte met een stel collega-geiten. Het einde van de middag was voor mij hét moment van de dag. Dan kwam mijn vader thuis en gingen we samen geiten voeren. Dat wil zeggen: ik werd veiligheidshalve hoog en droog in een hooiruif geparkeerd, mijn vader voorzag de dames onder oorverdovend gemekker van hooi en bix.

We maakten wat mee, Miep en ik. Verhuizingen, kleine Miepjes, wegloopacties (ook voor geiten is het gras bij de buurman soms groener), zelfs een ontvoering. Een veehandelaar had zijn oog laten vallen op Miep, mijn vader weigerde haar te verkopen. De handelaar nam haar stiekem toch mee. Dat was geen goed idee. In het pre-mobieltjes-tijdperk wist mijn vader hem via via vliegensvlug op te sporen en beloofde niet zulke mooie dingen als Miep niet heel snel terugkwam.

Alles kwam goed. Een paar uur later stond Miep weer gezellig in de wei, alsof ze nooit was weggeweest. Ik hoorde ook pas na voltrekking van de bijna-ramp en de goede afloop ervan het hele verhaal. Naarmate de jaren verstreken, werd de eigenwijze Miep rustiger en op een wat minder mooie dag blies mijn harige vriendin haar laatste adem uit. Wel jammer dat ze daar precies mijn negende verjaardag voor had uitgekozen, maar goed, dat vergeef je zo’n dier.

Zo komt het dus dat daar waar een ander een voorliefde heeft voor konijnen of cavia’s, ik graag een geit mag zien. Ze stinken, maken herrie en verder heb je er niet zoveel aan. Maar leuk zijn ze wel. Ik vind het dan ook niet zo heel erg, dat ik in mijn jonge jaren die geitentic heb opgelopen. Maar toch: wie het niet zo ziet zitten, dag in dag uit naar de kinderboerderij, kan misschien beter een ander verjaardagscadeau kopen.

Jacqueline Bouwmeester

Jacqueline Bouwmeester

journalist | schrijver | moeder van vijf | jacquelinebouwmeester.nl | lifewith5.nl

5 Reacties

  1. Jacqueline Bouwmeester
    8 februari 2016 at 00:05

    Zie het helemaal voor me!

  2. 7 februari 2016 at 14:58

    Leuk. Mijn vriendin had schapen. Er kwamen lammetjes en haar oudste dochter was direct helemaal verliefd op 1 lammetje. Dat werd Brammetje. Brammetje mocht absoluut niet verkocht worden. Er werd met hem gespeeld en kunstjes werden hem geleerd. Ik denk dat Bram het enige schaap op de wereld was die door een hoepel sprong en verschillende hindernissen nam in zijn leven. Groot verdriet toen hij het leven verliet.

  3. 7 februari 2016 at 11:36

    Kon je de oproep nog weerstaan of lopen er nu twee lieve, te schattige geitjes in jouw achtertuin 😊

    • Jacqueline Bouwmeester
      8 februari 2016 at 00:03

      Aaah, zou leuk zijn! Andere keer misschien!

  4. Aad Rieken
    7 februari 2016 at 09:36

    ”GEI(N)TJE”

    Ik hou wel van ’n Gei(n)tje,
    maar ook wel van ’n schaap.
    Want als ik die ga tellen,
    val ik direct in slaap!