Column: Waan

Een mens kan soms waanzinnig druk zijn met iets. Toch? Of herkent u dat niet? Helemaal geobsedeerd en met veel energie alle kostbare vrije uurtjes ergens in steken en helemaal ervoor gaan. Alsof niets anders ter wereld belangrijk is.

Ik denk dat ieder mens dat heeft. Denk aan een hobby (pianospelen), een project (een webwinkel opzetten en succesvol maken), een actief beoefende sport (volleybal), een passieve sport (voetbalwedstrijden bezoeken), een dier (een jonge hond opvoeden), een zorgtaak (mantelzorger of kleuteropvang), een passie (schrijven), enzovoort. Een mens wil dat goed doen. Naast zijn (on)betaalde baan of het huishouden. Dat is best een uitdaging, zo niet een opgave uit de categorie “tien bordjes in de lucht houden”.

Zo een bordjes-act duurt in het circus maximaal 10 minuten en er sneuvelen aanvankelijk wat bordjes. Die truc mag bekend worden verondersteld: eerst mislukken (oei, oh en ach) en daarna alsnog slagen. Die opzet is bedoeld om een grotere waardering en applaus te krijgen.

Zo beschouw ik ook deze dagen de lokale politici. De meesten worden niet betaald of zeer sober betaald voor hun inspanningen, terwijl zij veel voor hun partij en de gemeenschap verzetten naast hun (parttime)baan. Eigenlijk is dat best gek. Er moet sprake zijn van groot verantwoordelijkheidsbesef, gemeenschapszin, bevlogenheid, passie en ambitie anders beginnen ze er niet aan.

Ik vind dat u en ik daar best eens bij stil mogen staan. Wij zitten en vitten aan de zijlijn. Zij fietsen onvermoeibaar met permanent tegenwind hun wedstrijd. En altijd met de waan dat zij in die wedstrijd zitten om te winnen. Ze hebben een doel, een finishstreep, voor ogen waarvoor andere zaken moeten wijken. De gemeenteraadsleden en hun steunfractieleden besteden heel wat tijd aan dossiers om hun kennis en deskundigheid op bepaalde beleidsterreinen op peil te houden.

Ik weet niet of u wel eens raadsstukken inziet, maar ik kan u vertellen dat alleen al taalgebruik en vakjargon een uithoudingsvermogen vereisen dat door velen niet kan worden opgebracht. En dan al die formaliteiten, procedures, spreekuren, wijkbezoeken en daarnaast ook nog zorgen dat ze tijdig communiceren naar de burgerij.

En daar kwamen deze maanden al die verkiezingsactiviteiten nog even bij. Daarom stel ik voor dat we met zijn allen in de aanloop naar woensdag – terwijl we dit lezen – een oprecht applaus geven aan deze stille helden. Ze leven nu allen nog in de waan dat ze winnen bij de verkiezingen.

O ja… iedereen die woensdag heeft gestemd, mag van mij daarna vier jaar weer naar hartenlust foeteren op ‘de gemeente’. Wij zijn tenslotte de stuurlui aan wal, dus wij weten hoe het zou moeten.

Jelle Ravestein