Enige weken geleden viel er een uitnodiging op de mat: “Wij zijn 10 jaar getrouwd, barbecue, kom je ook?” Normaliter excuseer ik mij netjes voor onze afwezigheid. Ik vind het hartstikke leuk hoor maar dat zijn van die dingetjes wat ik niet makkelijk meer vind met mijn gehoor. Veel muziek waar lekker op gedanst wordt, wat ik ook wil maar absoluut niet weet of ik op een nummertje van Corry Konings of Rihanna moet swingen en dus geen maat weet te houden. Iemand verstaan gaat al helemaal niet. Blijkt dat iedereen daar last van heeft want zie iedereen in elkaars oor tetteren en dan nog kunnen ze elkaar niet verstaan. En door de geluiden en concentratie weet ik dat ik minimaal drie dagen plezier heb van zo’n feestje.

Maar dit keer kon het me allemaal niet schelen. Man en kids mee, mijn vader en grootzus aanwezig dus wat wil ik nog meer. In dit geval heb ik mensen dingen tegen elkaar zien zeggen wat ik maar niet wil herhalen. Er zitten dus ook best leuke kanten aan kunnen liplezen. En wat heb ik genoten van het feest! Maar tevens werd ik aan het denken gezet.

Bij binnenkomst zie ik een hoop, oude, bekenden. Ook mijn vriend de kapper is er. Al zeker 15 jaar kom ik bij hem in de kapsalon en ik ken hem ook van het uitgaansleven. In de kapsalon is hij een op en top kapper. Netjes, beleefd en ik kan hem goed verstaan omdat hij al jaren lang met handen en voeten communiceert met de oude, dove, watergolf, dametjes. In het uitgaansleven is hij meer een Rottweiler. Zijn ogen zoeken steeds naar mensen die hij even moet ‘zeikstralen’. Zo vond hij waarschijnlijk dat ik een bad-hair-day had op het feest. En dus komt hij dolenthousiast op mij af om vrolijk te vertellen dat hij een nieuw middeltje heeft, bla bla bla. Halverwege val ik hem in de reden dat ik dat gezien had bij hem op zijn Facebook en dat ik dat wil! Lachend spreken we af dat we dat nieuwe middeltje bij mij toe gaan passen. Als het zover is, komt daar vast en zeker een column van want zoiets kan bij ons niet zonder slag of stoot gaan.

Langzaam druppelen er steeds meer mensen binnen op het feest. Weer komen er bekenden binnen. Man en vrouw. Ik ken hen uit het verleden en ondanks dat we vrienden zijn op Facebook, spreken we elkaar eigenlijk nooit. Overigens, alleen de vrouw heeft Facebook. Ik groet haar enthousiast en haar man is naar mijn idee in gedachten verzonken en loopt door. Tijdens de barbecue kom ik naast de vrouw te staan en zij vraagt mij of ik even bij haar man langs wil lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ga bij hem zitten en we raken in gesprek. Hij vertelt mij dat ik altijd een speciaal plekje in zijn hart had en zo blij is mij nog één keer te zien. Via Facebook van zijn vrouw volgt hij mij. Hij vertelt dat hij ziek is. De tweede keer deze avond moet ik zeggen dat ik dat op Facebook gezien heb. Uiteindelijk keer ik terug naar mijn eigen tafel om daar mijn heerlijke hamburger naar binnen te werken.

Net voordat ik het feest verlaat komt er een ambulance om hem op te halen. Het gaat niet goed met hem.

En zo lig ik nog uren wakker nadat ik naar bed ben gegaan. Twee keer op één avond riep ik: Ja dat zag ik op Facebook.

En dat je niet op alles reageert wat er voorbij komt oké maar in sommige gevallen, vind ik dat ik best wat attenter kan zijn … En zo heb ik mijzelf gebombardeerd tot een waardeloze Facebook vriend.

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

5 Reacties

  1. Benito Speelwerkhoeve
    11 september 2016 at 01:52

    Leuk geschreven.
    Komt bekend voor.
    Ga zo door.
    Je doet het goed. Xxx

    • 11 september 2016 at 12:44

      Dat komt misschien omdat we al zeker 28 jaar getrouwd zijn 😉

  2. B. Scheurwater
    9 september 2016 at 12:27

    alles heeft 2 kanten en veel mensen hebben zgz een second life digitaal, maar we moeten inderdaad niet het echte contact uit het oog verliezen, we blijven leren, een leven lang. Goed dat je het registreert

  3. Aad Rieken
    9 september 2016 at 08:52

    ”Lieve Esther!”

    Nu Eens Niet Face-Booken,
    Maar Het Vlees Boeken.
    Daarna Barbecuen,
    Niet De Bar Beknoeien!

  4. 9 september 2016 at 08:13

    Hoezo zou je op alles moeten reageren?

    Facebook is niets anders als anoniem iemand kunnen stalken zonder dat je een straatverbod krijgt opgelegd. Niets meer, niets minder.