Wij, Mrs S en ik, zijn terug van een korte vakantie. Dat was wel een offer, een offer van Mrs S wel te verstaan want ik stond er op dat wij op 24 augustus terug in Maassluis zouden zijn.

Nu zou de oplettende lezer kunnen denken: “dan ga je toch wat eerder op pad, zodat je gewoon net als alle 58 plussers een week of drie naar Frankrijk kunt of een week of zeven bij de een of andere boer Piet in de Brabantse Kempen kunt kamperen”. Helaas dat was onmogelijk.

Doordat Mrs S en ik nog steeds -mede dankzij Rutte en zijn voorgangers- aan het arbeidsproces moeten deelnemen, gaat dat niet lukken. Mrs S moet reeds in januari haar vakantieperiode opgeven aan haar werkgever. Nu leek haar de laatste drie weken van augustus een mooie tijd. Volgens weerman Ed Aldus is de kans op mooi weer dan groot, mocht je in eigen land willen blijven toch een voorwaarde.

Helaas gooide Excelsior Maassluis roet in het eten, het werd kampioen en dat betekende dat de eerste competitiewedstrijd al op 24 augustus gepland stond. Geen Frankrijk, geen weken bij boer Piet. Ik moest en zou in mijn speakerhokje zitten om dit verbaal te begeleiden.

Dat was het offer dat Mrs S bracht. Nu heeft het als bijkomend voordeel dat je Maassluis ook niet zolang mist. Toch begint mij het gevoel te bekruipen dat je Maassluis helemaal niet mist in de vakantie. Maassluis zit zelfs in de zak van mijn afritsbroek. De moderne telefoon trilt onophoudelijk door twitter berichten en facebook meldingen. Ik zag van alles langs komen aan verhalen en foto’s van ons stadje. Om maar te zwijgen van de berichten uit verre oorden van Maassluizers die wel de tijd hadden om de landsgrenzen ver achter zich te laten. Je blijft volledig op de hoogte en het lijkt alsof wifi verplaatsing zinloos maakt, vanuit de luie stoel volg je alles en iedereen; je bent niet echt weg.

Toch op de camping tussen de ouden van dagen was het goed toeven, hoewel wij toch een uitzondering waren. Allen hadden een e-bike en een schotel voor de TV. Allen zaten om zes uur aan de prak en de meeste zochten de echtelijk sponde rond half elf op. Bij ons niet van dat alles. Ik was m’n fiets, m’n tv en m’n paraplu helemaal vergeten mee te nemen iets wat de bejaarden op de camping zich niet voor konden stellen.

Na 12 dagen gingen wij richting huis. Het boerenland is prima maar na enige tijd begin je ondanks wifi Maassluis toch fysiek te missen. De tijdelijke rommel in de binnenstad. de boomloze haven, de terrassen in het centrum. De kleinkinderen en de katten zorgen ervoor dat Mrs S toch wel weer terug wilde naar Maassluis.

Tussen afslag 8 en 7 van rijksweg 20 krijg je zicht op ons stadje; ik bloei dan op. We mogen wel eens vraagtekens zetten bij de transparantie van een comité voor 400 jaar Maassluis. We mogen ons wel eens afvragen of er overheidsgeld moet naar fitheidtesten van de oude van dagen. We krijgen wel eens kromme tenen op de bijna volle begraafplaats. We mopperen over het groenbeleid. We klagen over ontwikkelingen in de stad, de omgeving met stank en gevaren voor de volksgezondheid. Moeten we vooral blijven doen maar ondanks dit alles kom ik na de vakantie graag terug in Maassluis, mijn thuis aan de waterweg. De stad die mijn schoonmoeder steevast dorp noemde.

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Aad Solleveld

Columnist 2014-2016 | Gemeenteraadslid voor Maassluis Belang | Speaker bij Excelsior Maassluis | gastcolumnist 2018- 2022