Ik heb reeds jaren te maken met de zorgsector. Mijn vrouw is sinds 1999 chronisch ziek. Daarnaast heeft zij vorige week een zware leveroperatie ondergaan. Zij herstelt momenteel langzaam in het ziekenhuis. Er zijn meer zogeheten zorgvragers in mijn omgeving, niet allemaal even ernstig. Sommigen wegens leeftijd, bejaard of juist piepjong. Niet elke zorgvraag is fysiek, soms ook psychisch of praktisch.

Ik moet direct bekennen dat ik qua zorg verlenen een absolute nietskunner ben. Dat ligt niet aan de pogingen van allen in mijn omgeving die al van jongs af aan mij het bewustzijn en de vaardigheid trachten bij te brengen. Genetische gezien is waarschijnlijk het zorg-gen vergeten. Als je het aan mij vraagt, zal ik mijn best doen, maar van nature zijn er geen automatismen. Ik heb dat geaccepteerd, mijn omgeving nog niet.

Gelukkig zijn er instanties met personeel die beroepsmatig hun drang tot zorgverlening kwijt kunnen. Dat is een grote groep. Het varieert van thuiszorg en huisartsenpraktijk tot verzorgingstehuis en ziekenhuis. Zoals bekend wordt de zorg in ons land onbetaalbaar en wordt er al tien jaar gesleuteld om de zorg bedrijfsmatig efficiënter aan te pakken.

Daar is niets mee zo lang het niet ten koste gaat van de kwaliteit van de zorg. Daar wringt hem nu net de schoen. Men probeert de totale kosten van de branche – het is tenslotte een volwaardige arbeid in de tertiaire sector – terug te dringen. Ik ben van mening dat je de zorg betaalbaar moet houden, de overheid moet juist meer geld beschikbaar stellen. Dat mag gepaard gaan met een lichte stijging van premies e.d., maar dan wel de kwaliteit van de zorg herstellen.

Hoe is het op dit moment? Het is te zot voor woorden hoe er in de praktijk van alledag door die efficiency slagen en besparingen zoveel misgaat. In ziekenhuizen is er amper tijd voor een praatje met de patiënt. Men is afhankelijk van monitoren met piepsignalen, die in deze tijd van de digitale piepjes niet meer worden gehoord. Verpleegkundigen lopen zichzelf voorbij. Als je voor langere tijd als client door een GGZ instelling wordt begeleid, verander je in een case met casemanager. Bejaardentehuizen drijven op vrijwilligers.

Het beeld van waar de ‘de zorg’ nu staat moet worden bijgesteld. Men vergeet dat de gemiddelde mens steeds ouder wordt, de geneeskunde steeds meer kan en de farmaceutische industrie steeds meer ontwikkelt. De balans tussen nodig hebben en aanbieden dient te worden hersteld tegen een aanvaardbare prijs. De totale lasten gaan omhoog zodra er meer mensen zijn en zolang de kosten stijgen, daarvoor hoef je geen rekenwonder te zijn.

Hoe zit het hier in Maassluis? We hebben een aantal tehuizen, een polikliniek, ‘Stichting onder een dak’ en huisartsenpraktijken. Alle individuele zorgpraktijken zijn vaak te duur doordat zij niet worden erkend, krijgt men geen vergoeding van de verzekeraar. Ik ga maar voorbij aan de regionale voorzieningen zoals de thuiszorg. Dat vereist een column op zich.

Van mijn ‘eigen’ huisarts heb ik allang afscheid genomen. Die heeft door zijn nevenfunctie zelden tijd en kent mij niet, hoogstens mijn dossier wat hij 1 minuut voor het consult even inkijkt. Afhankelijk van de dag van de week krijg ik een bepaalde arts.

Sympathie, empathie, present-zijn het zijn woorden die niet meer kunnen worden gevonden. De grootste farce vind ik nog al die leuzen “de patient centraal”, “de patient prominent”,” wij zijn er voor u”, etc. Het geld ontbreekt om het waar te maken.

Ik vrees de dag dat ik hulpbehoevend word. Gelukkig heb ik nog mijn eigen zorgzame vrouw. Dat is een taaie rakker en een vechter: zij gaat door tot het echt niet meer gaat. Daar zou ik eens een voorbeeld aan moeten nemen.

11-11 nr. 20, week 46

Jelle Ravestein

Jelle Ravestein

Columnist | Schrijver | Dichter | Mensenslijper | Aan de andere kant | Business Consultant | Filosoof | Spindoctor | Ethicus | Moralist | Ironicus | Satiricus | Sarcast | Zoeker | Cynicus |Mens | Relativist | Aan(dekaak)steller | Vrijdenker | Optimistische realist
■ ■ ■ ■ ■
■ SCHERP AAN DE WIND ZEILER
■ subtiliteit & humor tegen benauwde kaders
■ Wereldburger in een stadje met dorpse denkbeelden.
■ Dichters, schrijvers, cartoonisten en columnisten corrigeren? U heeft nog veel te leren!
■ If you can not stand the heat: get out of the kitchen
■ Democratie is ook maar een woord
■ Elke les is er één.
■ Schrijven is een kunst, lezen des te meer.
■ Ik ben niet anders, ik kijk anders naar de dingen.
■ ■ ■ ■ ■