Op het moment dat ik dit schrijf is het pas augustus en nog lang geen 6 december. Ik weet het. Toch zwaai ik Sinterklaas uit. Niet omdat ik de zwarte-witte Pietendiscussie zat ben, maar omdat ik vind dat nog veel te vaak door mensen die kritiek hebben op religie een beeld voor God wordt gebruikt dat verdacht veel lijkt op Sinterklaas.

God is daarbij net als de goedheiligman iemand die goed gedrag beloont en slecht gedrag straft. En God is iemand aan wie je een verlanglijstje mag voorleggen van je wensen. In deze gedachtegang is God de Almachtige die alles weet en alles kan. En niets is gemakkelijker dan vervolgens roeptoeteren hoe het dan kan bestaan dat we in een wereld leven vol ellende. Want als God almachtig is, waarom doet Hij er dan niets aan? Als gelovige sta je tegenover zo’n vraag vaak met je mond vol tanden. Want dat denk je zelf ook. Is het een terechte vraag? Voor een kind van vier wel. Voor een volwassene van dertig of veertig niet. Je gelooft namelijk op die leeftijd ook niet meer in Sinterklaas op de manier van toen je vier was.

Hoe komt het toch dat veel gelovigen wel in een tamelijk infantiel geloof in God blijven hangen? Is dat de schuld van de kerk, van theologen? Misschien. Voor een deel in elk geval. Predikanten en priesters vonden en vinden het te verleidelijk om een kinderlijk geloof te blijven verkondigen. Dat creëert namelijk een bepaald soort afhankelijkheid, niet alleen van God, maar ook van zijn vertegenwoordigers op aarde.

Maar je kunt er ook overheen groeien. Je beeld van God kan ook volwassen worden. Daarmee verdwijnen natuurlijk de vragen over de wereld en het leven niet. Zeker niet. Het worden er misschien alleen maar meer. Maar je stopt ermee om domweg God overal de schuld van te geven. Je leert leven met vragen zonder antwoorden. En je leert waar je eigen verantwoordelijkheid ligt. Dat is ook wat ik hoop in de kerk te vinden. Een gemeenschap van gelovigen die leert omgaan met een volwassen beeld van God.
Ik kwam daar een prachtige illustratie van tegen tijdens mijn vakantie. Nee, niet in een kerk, hoewel ik er best een paar bekeken heb. Nee, gewoon op een terras in Bolzano. Daar hingen allemaal bordjes met teksten. Eén daarvan luidde: “Bitte nicht Gott um etwas, das du selber erledigen kannst” – Vraag God niet om iets, dat je zelf ook kan bewerkstelligen.

En daar zeg ik van harte ‘amen’ op.

© Gerrit van Dijk

© Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

Gerrit van Dijk

2014-2019 | Columnist op woensdag (1x per maand) | Dominee PKN | @gdijkdijk op Twitter

4 Reacties

  1. Aad Rieken
    26 november 2016 at 00:25

    Patty Harpenau noemt God liever Gerrit..,
    wanneer zal ze Gerrit God gaan noemen?

  2. Paulette Elens
    23 november 2016 at 12:34

    Mooie column. Oprecht en waar. Met plezier gelezen!

  3. B. Scheurwater
    23 november 2016 at 10:55

    Telepathie? Ik liep over hetzelfde te denken onder het hond uitlaten, vrije keuze van de mens, je weet diep van binnen best verschil tussen goed en kwaad, makkelijk als je er zelf niet de verantwoording voor hoeft te nemen. chapeua Bolzano

  4. Aad Rieken
    23 november 2016 at 09:18

    ”GOD HEEFT ONS!”

    Een Vrije Wil Gegeven,
    Lang Niet Iedereen,
    Weet Daar Mee Te Leven!