Beste Hama (of moet ik geachte strijkkraalproducent zeggen). Ik weet niet zeker of ik rechtstreeks bij u moet zijn of dat ik naar de afdeling ‘Glow in the dark’ moet maar ik probeer het eerst even zo. Dankzij u zijn er strijkkralen in mijn leven gekomen. Natuurlijk ook mede dankzij mijn 5-jarige dochtertje maar ik wil haar nog niet verantwoordelijk stellen.

Strijkkralen. U belooft dat kleuters met de kralen een mooi figuur kunnen maken op een door u bijgeleverd vormenplankje. Zodra de gebruiker klaar is met het figuurtje, dienen de kralen warm gemaakt te worden met een strijkbout. Hier komt direct mijn eerste punt van kritiek. Een kleuter met een strijkbout is gewoon niet handig. Ik begrijp dat het de bedoeling ook niet is, maar hierdoor creëer je direct verwarring tussen de kleuter en de volwassen persoon in kwestie. Ouders meestal. Bovendien leg je druk neer bij de volwassen persoon in kwestie. Ik hou namelijk niet zo van strijken. Ook niet even. Maar u weet natuurlijk ook dat ouders zwichten. En ook ik strijk in dit geval mijn hand over mijn hart, want ik weet hoe dankbaar mijn dochtertje is zodra de gewenste vorm af is.

Hier kom ik bij punt twee van kritiek aan. De strijkkralen van u zijn nogal eigenwijs. Op het moment dat ik naar boven loop met het vormenplankje en een stukje bakpapier, gebeurt het stelselmatig dat één van uw kralen vlucht. Bange strijkvlooien lijken het. Aangekomen bij de strijkplank met het restant, prinses-in-wording (had ze nou wel of geen benen?), begin ik vol goede moed.

Ik volg uw instructie nauwkeurig op, maar zodra ik het velletje bakpapier eraf trek, mis ik niet alleen de benen maar ook een hoofd. Ik kan dan kiezen. Eerlijk bekennen aan dochterlief of ‘even’ snel het prinsessenhoofd weer maken. Ik kies meestal voor optie twee in de hoop dat ze de verschillen niet ziet. Of dat ze in elk geval wijselijk zwijgt.

De prinsessenbonk, meer kan ik er niet van maken, mag natuurlijk ’s avonds mee op het nachtkastje. Dit zijn de momenten dat er geen nachtlampje aan hoeft want u schijnt immers licht. Althans, dat beweert u.

Maar Hama u was van de week denk ik een beetje saai in bed. Zo saai dat er geëxperimenteerd moest worden met één van uw kleine ‘glow in the dark’ vriendjes. En één zo’n klein vriendje is toen in de neus van mijn dochtertje gesprongen. Echt. Ze kon er niets aan doen. De dienstdoende op de huisartsenpost en de KNO-arts kregen het mormel er niet uit. Het is toch écht donker in het rechterneusgat van mijn dochtertje, maar licht geven op het moment suprême, ho maar. De KNO – arts wist me te vertellen dat u dit wel vaker flikt.

Eén van uw vriendjes woont nu dus tijdelijk in het rechterneusgat van mijn dochter. Dit incidentje heeft ons kostbare tijd gekost met vervelende tangen maar ondanks dat ben ik opgelucht. Godzijdank, weer een strijkkraal minder op deze aardkloot.

Dit wilde ik u toch graag laten weten…

Martine van de Merwe

Martine Van de Merwe

Martine Van de Merwe

Interview specials | Columnist op donderdag 2014-2016 | 1x per maand | Copywriter & Tekstschrijver bij zininwoorden.nl |

3 Reacties

  1. 24 januari 2014 at 10:14

    Leuke column en zo heerlijk herkenbaar, grrrr… strijkkralen!

  2. 23 januari 2014 at 11:41

    Mijn dochter heeft het ooit voor elkaar gekregen om een minidobbelsteentje in haar neus vast te klemmen. De arts die hem eruit haalde vroeg of hij die mocht houden voor zijn verzameling ‘spullen uit kinderneusjes gehaald’. Een minidobbelsteentje had ie nog niet.

  3. 23 januari 2014 at 09:47

    Hahaha geweldig geschreven weer!!!!