Recensie: Amazing Stroopwafels en de herinnering

Een sfeerimpressie die heel goed als recensie kan dienen

Afgelopen donderdag belde mijn vader. Dat is op zich al vreemd, want het is meestal mijn moeder die belt en dan aan het einde van het gesprek steevast vraagt … wil je je vader nog even? Meestal zeg ik dan maar ja, een ander antwoord is ‘ik heb niks te vertellen’, waarop zij dan aan hem vraagt ‘heb jij wat te vertellen?’ Maar goed mijn vader belde dus. Moeders zou zaterdag met de vriendinnenclub gaan eten, dus vaders wilde naar de Koningshof want daar traden the Amazing Stroopwafels op en de vraag was of ik mee wilde.

Jeugdtrauma’s schoten in enkele seconden door mijn hoofd. Die band waar ik vroeger altijd verplicht mee naartoe moest als ze optraden in Maassluis bij Koninginnedag of CKC. Dat je dan de liedjes stond te tellen in de hoop dat het gauw afgelopen zou zijn en je moeder die je zoet probeerde te houden met ijsjes en koekkruimels.

Jarenlang is mijn vader echter met mij mee geweest naar allerlei concerten van Van Dik Hout tot K’s Choice en Heather Nova tot de Heideroosjes. En ja als je 35 bent en al een hele tijd niet meer thuis woont zijn de vader dochter momentjes ook wat schaarser geworden, dus ik zei ja.

Zaterdagavond

Vanavond is het zover. Zodra we de zaal betreden, zit ik in mijn hoofd al te bedenken dat ze waarschijnlijk zo’n 20 nummers zullen spelen … gelukkig kan ik inmiddels tot 20 tellen. Ze komen op en de zaal, waar ik de gemiddelde leeftijd in mijn eentje tien jaar omlaag haal, juicht. Wim Kerkhof begint te praten en ik voel me thuis!

De show heet ‘All you can eat’, wat mij even doet vermoeden dat het een avondje onbeperkt stroopwafels eten wordt. Het idee is echter dat ze heel veel liedjes hebben die over eten gaan, maar andere nummers kunnen ook gewoon gespeeld worden. Het publiek bepaalt, gewoon roepen en het wordt gespeeld.

Bekende nummers als Oude Maasweg en Zwart Nazareth worden afgewisseld met bijvoorbeeld Radijs. Ik zeg tegen mijn vader ‘Oranje Spinazie‘. Wat is dat? “Een nummer van hen“, zeg ik. Even opgezocht op Spotify, je moet wat! “O, dan roep ik het even.” Dus mijn pa vanaf de achterste rij: “Wim, is oranje spinazie in het kader van Koninginnedag niet leuk?” Dat vindt Wim ook, het is even zoeken, want zelf kennen ze hem ook niet zo goed, maar het wordt gespeeld.

Tijdens de pauze wil iedereen even praten met Wim. Wim is van iedereen en iedereen denkt dat hij hen nog wel kent van twintig jaar geleden op de braderie in het Westland … “Niet dus”, zo zegt ook Wim zelf. Maar voor iedereen een vriendelijk woord en een knuffel hier en daar. Wat een mooi mens!

Aan het einde van de avond vraagt Wim: “Weet iemand een bedanklied?” Ik roep vanaf de achterste rij…” ’t was grandioos!”  Ook opgezocht op Spotify. “Het wordt iets soortgelijks,” zegt Wim, “namelijk We zijn gewoon gebleven“. Dat zijn ze zeker en het was ook grandioos. Wat ik vroeger verschrikkelijk vond ben ik nu gaan waarderen.

The Amazing Stroopwafels hebben er een fan bij. Voelt toch ook een beetje eigen, zo’n frontman uit Vlaardingen!