Drie jaar na zijn afscheid als solo-cabaretier is Kees Torn terug in de theaters als duo met Onno Innemee met ‘Eraf met dat dak!’.

Na zijn optredens in het Schuurkerktheater stond taalvirtuoos Torn voor mij bovenaan het lijstje van favoriete cabaretiers, dus waren mijn verwachtingen voor de voorstelling in de Koningshof van afgelopen zaterdag hoog gespannen.

Getuige het klaterende applaus dat vanuit de volle zaal opklonk bij de opkomst van de twee entertainers bleken die verwachtingen niet alleen voor mij te gelden. Het zag er dan ook meteen vertrouwd uit; een sober decor met centraal de onmisbare piano en aan de zijkant een schuin aflopende lange witte tafel die via een scherm op de achtergrond werd betiteld als ‘de Leutertafel’.  Een bewuste trage start op de piano met een ettelijk malen herhaald ‘de handen’ en ‘uit de mouwen’ terwijl Innemee nerveus bladerde door het tekstboek maakte de nieuwsgierigheid van wat de beide heren te bieden hadden op deze avond nog groter.

Daarna was het even aftasten.

Het contrast tussen de twee vrienden kan qua uiterlijk nauwelijks groter zijn met de warrige haardos van de lange broodmagere Torn en de kale schedel van de mollige Innemee, maar dat hoeft een ideale samenwerking natuurlijk niet in de weg te staan. Integendeel. Toch volgde een wat geforceerd eerste half uur waarin spitsvondigheden achterwege bleven.

Dat veranderde toen Torn als geïnterviewde aan de leutertafel enkele vogels op het scherm projecteerde waarbij hun naam werd uitgebeeld in de tekening. Zeker de pauw veroorzaakte een lachsalvo in het publiek en ook in de pimpelmees herkende iedereen de geest van Torn.

Hetzelfde gold voor zijn liefde voor kwantumtheorie en zijn vrouw José en zijn antipathie voor alles wat beweegt (‘Stephen Hawking is mijn grote voorbeeld’).

Tweede hoogtepunt van de avond lag na de pauze toen de paraliteratuur werd aangehaald waarbij de ‘schrijfmachine zonder e’ van Simon Vestdijk als voorbeeld diende. Een boeiend relaas in ‘oh’s’ en ‘ooo’s’ volgde waarmee werd aangetoond dat je met een groot taalhandicap toch een onderhoudend verhaal kan creëren.

Toch woog dat mijns inziens niet op tegen de vele mindere momenten in de voorstelling. De originaliteit van Torn leed onder de aanwezigheid van Innemee op het podium. Te vaak moesten flauwe opmerkingen weggemoffeld worden onder afleidende pianoklanken en de vertolkingen van Innemee als Heer Pompe en Haagse Barry haalden ook bij lange na niet het niveau van de solo-Torn.

Een tweede kans is de heren echter gegund. Potentie voldoende, dus dan gaat dat dak er volgend seizoen maar van af.

Ron v/d Berg

Ron v/d Berg

Zaterdagcolumnist (per 2016: 1x per 2 weken | ICT Beheerder | AVW atleet en vader van 3 dochters. Zie ook www.ronb1965.nl.