Vol verwachting klopt mijn hart

Al jarenlang is Bram van der Vlugt mijn grootste vriend ook al weet hij dat zelf niet. Zijn stem herken ik uit duizend, dat maakt mijn kinderhart zo bruisend. Vanavond bezie ik hem in een heel ander licht omdat hij de rol van Mr Green vertolkt. Het is een gekke gewaarwording omdat ik in de ochtend nog in het Sinterklaas ritueel zat en 30 jaar terug in de tijd ging. Nu binnenkomend bij de Koningshof voor deze voorstelling ga ik 30 jaar vooruit in de tijd, want mijn Cees en ik zijn veruit de jongste bezoekers van dit toneelstuk.

Ik voel mij niet helemaal op mijn plaats hoewel een toevallige ontmoeting met een oud-collega van mijn vader mij meteen weer 30 jaar terug in de tijd doet gaan.

Nog voor het toneelstuk van start gaat, komt Bram voor het toneel tevoorschijn omdat zowel Bram als Oren zo vlak na de aanslag in Parijs, er eigenlijk weinig zin in hebben nu  de wereld er zo voor staat. We horen op de achtergrond de wereld huilen, de druppels vallen rijkelijk op het dak.

“De avond vindt toch doorgang want soms is het fijn om je kop in het zand te steken”, aldus Bram. Daar had ik nu ook wel zin in!


 

Met veel plezier zit ik ondergedoken in de Koningshof. Het intieme schouwspel waar we naar kijken, gaat over een oude joodse man in New York City die rouwt om het verlies van zijn vrouw. En een jonge hippe succesvolle man. Ze zijn door de overheid tot elkaar veroordeeld (taakstraf) voor het komende half jaar. Elke week moeten ze contact hebben.

Jong en oud ontmoet elkaar, blijken naar mate de weken verstrijken wonderwel meer overeenkomsten met elkaar te hebben, als ze het maar willen zien. Beide joods, de één al dertig jaar geen contact meer met zijn dochter omdat ze de traditie niet volgt door een niet-jood te trouwen. De ander heeft schijncontact met zijn ouders omdat hij sinds enkele jaren weet dat hij op mannen valt, dus ook geen joodse traditie volgt.

Eén van de uitspraken die gedaan werd: ‘Hoe slecht het leven ook is, er moet iets zijn’. Ja dat gevoel heb ikzelf ook: er is altijd iets dat het de moeite waard maakt, hoe slecht of zwaar ook het is.

Een andere uitspraak die mij raakt was op het moment dat Mr Green zijn positie probeert uit te leggen als vader van een afvallige joodse dochter, want Ross komt in al zijn frustratie bij hem langs als zijn vader de homofiele ober in het restaurant voor gek zet. Want Ross was immer ook mens, homofiel en zijn zoon. Mr Green zal hem wel uitleggen hoe het zit: ‘Verplaats je eens in hem en zijn familie’, waarop Ross ontplofte ‘ik ben zijn familie!’

Het is een prachtige uiteenzetting en doet je weer realiseren dat het echt in contact met de ander best moeilijk kan zijn als je levensvisie, overtuiging anders is en je de ander hierin niet respecteert. Belangrijke boodschap is: doe wat je hart je ingeeft. Zo blijkt de recent overleden mrs Green altijd stiekem contact te hebben gehouden met haar dochter, terwijl mr Green keurig volgens de joodse traditie leefde maar elke dag in verdriet en rouw aan hun dochter dacht maar niet mocht denken.

Ik heb genoten van het intense acteerwerk van beide heren. Meegezogen in het spel, alsof we door het sleutelgat met z’n allen tuurden. De neiging om wat te willen zeggen, maar ook zien dat het goed is om te zwijgen. Bram en Oren zijn heel goed op elkaar ingespeeld, het lijkt allemaal vanzelf te gaan waardoor het gevoel van toneel verdwijnt.

Een boeiend toneelstuk dat ons tot nadenken stemt.

Leonieke Paalvast

Redactie Kunst&Cultuur

Redactie Kunst&Cultuur

Cultuurredactie | Publiceert cultuur gerelateerde onderwerpen, zoals literatuur, optredens, voorstellingen, exposities en culturele evenementen.

3 Reacties

  1. Anja Mostert
    18 november 2015 at 18:25

    Geen woord van gelogen. Zou het niet mooier kunnen formuleren. Wat een fantastisch stuk, met fantastische acteurs! En hoe actueel zijn deze onderwerpen nog steeds!

  2. Gert jan enzerink
    17 november 2015 at 14:41

    Helemaal mee eens. Een fantastisch toneelstuk. Gaat nog het hele land door dus grijp je kans als het mogelijk is.

  3. 17 november 2015 at 12:12

    Sluit me geheel aan bij deze spreekster; vooral allemaal nadenken!