Christel van Berkel

Mijn gedachten gaan ook naar hem. Haar zoon. Kort geleden sprak ik hem nog. Ik vroeg hem hoe het met zijn moeder ging. Ze lag nog steeds in het ziekenhuis.

Een rijzige figuur stormt naar buiten met een flink gebrul. Vlak voor ons staat een horror clown!

Totdat ineens die jongens daar waren. Een flinke groep van vijf. Een kop groter dan hij. Ze zwermden om hen heen: “We zullen we dat ‘homojong’ eens in elkaar slaan!!”

Sommige zijn gender-neutraal of non-binair, er is een transgender en een paar kinderen zijn bi-sexueel. Van alles wat eigenlijk!

Geulen graven, vlonders en rijplaten leggen om het veld toegankelijk te houden. Boze campinggasten maakten filmpjes en foto’s van het ondergelopen terrein. Hun vakantie was ‘in het water gevallen’.

Nog even en we vertrekken met ons gezin naar het Noord-Oosten. Drenthe om precies te zijn. De keuze was gauw gemaakt. Zonaanbidders zijn wij niet.

Even later komt er een man voorbij lopen. Hij lijkt iets te zoeken. Even aarzelt hij. Dan vraagt hij; ‘Die parkeerplaats hier achter… is dat voor de ‘vaccinatie-locatie’? Ik kom hier niet vandaan maar het zou in een witte tent zijn?

Als je in de lente van je leven bent wil je, moet je, ontplooien! Alles in je ‘schreeuwt’ om ruimte. Vrijheid! Je wilt ontdekken. Uitproberen. Je hebt dromen en idealen.