Irma Moekestorm

Nog net op tijd spot ik de kleine rups terwijl ik de hagelwitte bloemkool met een vlijmscherp mes in mooie roosjes tracht te hakken. Een geluk voor haar, want zo kan ik haar leven sparen én een geluk voor mij, want ik moet er niet aan denken dat ik vanavond een extra stukje vlees serveer en hoe ik dat mijn tieners moet uitleggen.

Extreem vroeg beginnen en na afloop op de fiets naar het strand, om daar doodmoe in slaap te vallen en knalrood verbrand weer thuis te komen. Het was weleens zwaar, maar het was ook een bijzondere tijd en het verdiende best leuk.

Later ben ik nog eens met haar naar dat dorpje gegaan. Dit en haar verhalen maakten diepe indruk; het maakte de oorlog ineens een stukje minder ver-van-mijn-bed. Maar juist door al deze verhalen kunnen we onze vrijheid weer doorgeven aan de volgende generatie en dan zullen ook zij beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is, maar oneindig kostbaar.

Als ik – na al het gehannes van passen, bonnen invullen, opvouwen, inpakken, stickers plakken, postkantoor – de hele vracht ook deze keer per omgaande retour stuur, is het kwaad op mijn computer reeds geschied. De standvastige spoorzoekers zijn mij al lang weer op het spoor.

O, wat had ik als kind een hekel aan die grote schoonmaak van haar. Ik realiseer me dat ik me zowaar moeiteloos bij De Club van Vlijtige Huisvrouwen had kunnen aansluiten; er is maar bitter weinig van mijn ritueel-doorbrekend-voornemen terechtgekomen.

Maar als ik nummer drie en vier ontwaar, ben ik er toe in staat het lachwekkende scenario uit te voeren: er eentje neer te knuppelen, in een envelop te doen en op te sturen.

‘Mam, kijk eens!’ Ik hoor allerlei piepjes en kijk op van mijn krant. ‘Wat?’ ‘Nou dit, dit is een grappig spelletje.’ Ik heb het niet zo op met die soort spelletjes. Uit ervaring weet ik dat ze heel verslavend kunnen zijn en daarmee zeer tijdrovend…

Deze week neemt Irma de honneurs waar voor Jacqueline Bouwmeester …