Jelle Ravestein

Onwillige honden en dooie paarden leiden niet tot mooie resultaten. En wie valt tegenwoordig in de categorie ‘dark horse’?

“Ik had een mooie kano en daar was ik zuinig en trots op, weet je wel … ik kon daarmee genieten … de rust … de natuur van Midden-Delfland … Ze hebben hem in beslag genomen … die klootzakken … die ambtenaren met hun achterlijke regeltjes .., in beslag genomen, weet je wel. Maar mijn wraak zal zoet zijn!” En het lukte hem, bijna …

Hij komt als geroepen en ze kijkt hem aan met betraande ogen. Ze wil hem vragen haar te helpen. Haar van die last te verlichten. Nu ze deze unieke kans heeft, stokt de adem in haar keel. Het lukt haar niet te spreken. Ze kijkt hem smekend aan.

Wethouder, ik snap dat u zich achter een heleboel drogredenen en excuses wilt verschuilen, maar daar trap ik niet langer in. Dit is gewoon een wanprestatie. Denk aan uw plicht om de burger te dienen. U bent er namelijk voor ons, en niet wij voor u.

Daar kleven twee nadelen aan. Enerzijds is er een probleem dat niet bekend is bij de instanties, anderzijds heeft de burger een onderwerp bij de hand waaraan hij zich gaat ergeren. Als hij geluk heeft en weet wie er in zijn buurt …

Ik heb uitgerekend hoeveel ik op deze wijze bijdraag aan de maatschappij. In geld uitgedrukt is dat vele malen meer dan wat de wethouder van het geld van de hondenbelasting presteert op deze terreinen.

Combinaties van mooie zaken en dan tranen van Tasja. Waarom? En wie krijgt dat voor elkaar …

Het is net het dialect van André Rieux. Deze vijf minuten Limburgiaans maken mij duidelijk dat ik wel degelijk ‘mindful’ kan zijn. Wat een concentratie vereist dat, zeg. Je kunt nog beter de spiraal van Ron Inbrandsteker proberen te voltooien.