Deel 1 uit een reeks portretten van inwoners van De Vliet
MAASSLUIS | Waarom realiseren we ons pas wat we missen als we het niet meer hebben? Wanneer we dat veel eerder zouden doen zou er zoveel veranderen, niet alleen in ons eigen leven, maar ook in de besluitvorming van de politiek, van gemeentes en van wooncorporaties.
Nu worden beslissingen genomen over zaken die diep ingrijpen in levens van mensen, door mensen achter bureaus die heel andere belangen hebben en totaal geen inlevingsvermogen hebben in wat hun beslissingen voor mensen betekenen.
Een groot maatschappelijk probleem is eenzaamheid bij ouderen. We lezen erover, horen erover bij journaals en praatprogramma’s, zien het in beeld gebracht door Geer en Goor. Aan de ene kant overgoten met een humoristisch sausje, aan de andere kant schrijnende verhalen. We slaan de krant dicht, zetten radio en tv uit, denken er even over hoe erg het is en dat we misschien toch wat moeten doen en gaan door met ons leven. Voor ons is het immers nog niet zo ver.
Wij kunnen er nog op uit, vakanties, boodschappen, uit eten, feestjes, clubjes, zat sociale contacten. Maar wat als dat morgen ineens wegvalt? Hoe ziet uw leven er dan uit? De voordeur blijft dicht. Naar buiten kunt u niet meer. Het leven van anderen gaat door, u bent ineens afhankelijk. Afhankelijk van thuiszorg, maar hoe laat komen ze, wie komt er, is het vandaag een douchedag of niet? Afhankelijk zijn van wie uw boodschappen doet. Afhankelijk van wie er nog een bakkie komt doen. Afhankelijk van ….. want zelf kan je de deur niet meer uit.
Dit is de realiteit voor heel veel ouderen.
De kinderen, als die er al zijn, hebben een eigen leven en hebben het druk. De buren zijn wel eens langs geweest met het aanbod om als er eens een boodschap gedaan moet worden je hen mag roepen, maar daar is het bij gebleven. Familie en vrienden vallen weg of kunnen niet meer komen door eigen immobiliteit en kwalen. De wereld wordt steeds kleiner. Het gemis van zoveel steeds groter.
Zoals bijv. voor mevr v.d. H., 88 jaar oud, die nog zelfstandig in een prachtige flat woont die aan alle moderne eisen voldoet. Na 60 jaar huwelijk weduwe geworden. Drie schatten van kinderen met even zoveel schoonkinderen en 6 schatten van kleinkinderen. Allen dol op hun moeder schoonmoeder en oma, wel met een druk eigen leven. Komen echt allemaal eens per week, maar gaan ook weer weg. De deur kan ze zelfstandig niet meer uit, in huis gaat het gelukkig nog, schuifelend achter haar rollator. Naar buiten gaat alleen nog in de rolstoel, maar dan heb je wel iemand nodig die duwt. Verpakkingen open maken lukt niet meer, de douche open en dicht draaien ook niet. 
“En ach,” verzucht ze, “Als je even de deur uit bent geweest, slaap je zoveel beter’. Want die slaap wil ’s nachts ook niet meer zo komen. Tegen de vrijwilligster van de Oproepcentrale zegt ze: “Als je er bent zou ik de deur wel op slot willen doen”. De vrijwilligster kijk haar verbaasd aan, wat bedoelt ze? Waarop de oude dame verduidelijkt: “Dan kan je niet meer weg”. Dan breekt toch je hart en je slikt wat weg. Hoe zou het zijn als je dagen achtereen niemand ziet. Waarom realiseren we ons pas wat we missen als we het niet meer hebben.
Eenzaamheid onder ouderen. Beseft u dat het u ook kan overkomen, heren en dames achter uw bureaus? Neemt u het mee in uw sloopbesluiten, uw nieuwbouwplannen, uw overwegingen in wel of geen binnengalerij, wel of geen ontmoetingsruimte, vaak de enige manier en mogelijkheid om de eenzaamheid te ontvluchten. U kunt het verschil maken. Het verschil tussen totale vereenzaming, je overbodig en afgedankt voelen en het leiden van een prettig laatste deel van je leven.
Verdienen we dat laatste niet allemaal ?! Opdat als we het niet meer hebben, we het niet hoeven missen.
Marja Gerkema
BC de Vliet
Wilt u ook dat de gemeente de plannen heroverweegt, klik dan op dit artikel …
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.
2 Reacties
Het is en blijft een geldkwestie, met alle andere gevolgen, vereenzaming, veiligheid, gezelligheid, verenigingsleven, in de recreatiezaal, biljarten, klaverjassen, zingen, bridgen, sjoelen, gymnastiek voor ouderen, samenzijn van slechtziende mensen, gezamelijke maaltijden, enz, enz, vinden Maasdelta en Gemeente niet belangrijk, ronduit Schandalig.
En wat nog vreemder is in het begin werd er gesproken eerst pc Hooftlaan slopen daarna pas het sloopbesluit De Vliet maar dan zou er al een gebouw aan de PC Hoofdlaan staan. W t niet aan alle bewoners kon worden ,maar het zou wel gebouwd zijn.
Nu gaan ze in oktober al uitplaatsen,waarheen vraag ik me af? Kijk is op woonnet er worden momenteel 3 woningen aangeboden waarbij geen van toepassing zijn. Mooie praatjes en denken daar trappen die oudjes wel in,het zogenaamde helpen komt natuurlijk niets van terecht want wie geloofd nu nog wat ze allemaal toezeggen.
Wij zijn blij dat we mijn moeder al voortijdig verhuisd hebben naar de Seringenstraat waar ze een schitterend uitzicht heeft zij op de 15 de verdieping en wij op de 14 de ,het is wel jammer dat het niet beloond werd met verhuis vergoeding en een maand later nu iedereen verhuisvergoeding krijgt zo zie help je Maasdelta kost het je wel dr verhuisvergoeding en gingen haar laatste spaarcentjes naar de verhuizing en sprongen wij als kinderen bij .
Maar de stres die er nu heerst heeft zij niet en dat is ook wel wat waard.