Columns

Mannen gaan voor hun spiritualiteit naar de voetbal. Dat bleek eens te meer toen het ventje dat tijdens de wedstrijd naast mij zat over Graziano Pellè begon. Hij maakte onderscheid tussen de ‘witte’ en de ‘zwarte’ Pellè.

Zo een bordjes-act duurt in het circus maximaal 10 minuten en er sneuvelen aanvankelijk wat bordjes. Die truc mag bekend worden verondersteld: eerst mislukken (oei, oh en ach) en daarna alsnog slagen. Die opzet is bedoeld om een grotere waardering en applaus te krijgen. Zo kijk ik ook deze dagen naar de lokale politici.

Maar het is een kaal hok, een soort enorme echoput en je gaat er vanzelf fluisteren. Elk woord dat je zegt knalt de ruimte door en weerkaatst tegen de kale muren. Er liggen wat tijdschriften en er staat een krat speelgoed

Die takken zijn de boosdoener en geven overlast aan fietsers. Je zou dan als oplossing het knotten kunnen overwegen maar dat was niet aan de orde. Keijzer zei letterlijk: “Het is niet de bedoeling van het college om het hele jaar door te knotten”.

In Delft aangekomen bleek het gebouw waar ik moest zijn wel erg verdacht stil en op slot. Toch maar even mijn agenda controleren. En jawel, ik had me een week vergist.

Ondanks zijn protest, cirkelen mijn handen zodra hij aan het schommelen is in een straal van een centimeter om hem heen. “Nee liefje ik hou je echt niet vast hoor, dat lijkt maar zo.” “Ja, je doet het helemaal alleen hoor, echt”

Wat ik wil is een samenhangend zorgaanbod voor jong en oud dat beter is afgestemd op de individuele behoefte, dat efficiënt en klantgericht zonder bureaucratie wordt uitgevoerd. Mensen moeten in principe zelfredzaam zijn. Maar als mensen tijdelijk of permanent niet volledig zelfstandig kunnen functioneren, moeten die ondersteuning krijgen.

Ik zou me kunnen voorstellen dat zoiets iemand zuur maakt, maar daarvan is bij deze dame geen sprake. Het rare is dat ze dan wel achter die rollator loopt, maar het zou me niet eens verbazen als ze in haar vrije tijd zó over een paar horden zou springen of iets dergelijks.