Columns

Wat voor jou een eyeopener van jewelste kan zijn, is voor een ander een soort tussendoor-opmerking. Of in elk geval is het niet bedoeld als life changing. Terwijl jij het nooit meer vergeet.

Hoe zit dat met het zichzelf ‘het sterke geslacht’ noemende geslacht?

We wisselen adressen en telefoonnummers uit, ik geef mijn boodschappen briefje door. “Ga je echt boodschappen voor me doen?”, vraag ik nogmaals verbaasd. Ze woont in Maassluis en moet toch naar de supermarkt.

Tropische ziekten en vage virussen, opgelopen in landen ver overzee. De ankers getatoeëerd op de bovenarm. Strompelend op een kruk en een houten been. Uitgeteerd door scheurbuik. En dan de zorg van de lieve verpleegster. Wat een romantiek

Toch denk ik dat mijn ‘vervelen’ kwalitatief beter vervelen was dan tegenwoordig het vervelen is. Echt vervelen kan de jeugd eigenlijk niet meer.

Na het verplicht slikken van 2 pillen paracetamol en een kalmeringstablet mocht ik een uur lang naar mijn knorrende, al ruim 6 uur nuchtere maag luisteren alvorens me werd gesommeerd me uit te kleden en zo’n typisch afstotend vaal ziekenhuishesje om te doen waarin elke gezonde persoon er hulpbehoevend uit gaat zien.

Wat is dat toch met het verkleinen van grote woorden? Na prinsjesdag kwam er een ‘stukje’ oplettendheid bij me naar boven.

Die er zelfs niet van opkijken dat er mensen zijn die rondlopen met een oor dat kant en klaar uit een printer kwam rollen.