Columns

Wat zouden onze (groot)ouders trots zijn op deze maatschappij die zij vol optimisme opbouwden na WO II. Blijf in je eigen huis tot het niet meer kan. Daar moet een geheime masterplan achter schuilgaan. Ik zal niet gek opkijken als straks iedereen van zeventig jaar en ouder zo’n brief krijgt.

Uiteraard deed ik mijn uiterste best en al met al viel het reuze mee. Lachen met de anderen om de rare paardenpassen die we moesten maken. Bonfire van Anky van Grunsven zou jaloers op me geweest zijn.

Deed je niet goed mee dan kon je een draai om je oren verwachten, ook zoiets vaderlandslievend dat verdwenen is. Ooit stond ik als tienjarige te zingen en te zwaaien op de lange weg in de Hoek.

Niemand geloofde het, tot hij of zij het met eigen ogen had gezien. Indy vindt alles best, als Margreet maar in de buurt is. Ze mag zelfs zijn tanden poetsen.

Dit is mijn laatste gastcolumn. In juni wordt ik officieel …

Nee, nu moet je stoppen met dromen! . Je mag dan flink bejaard zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat ze rekening met je houden. Als je niet belangrijk genoeg bent, hebben ze sowieso lak aan jou.

Het leven gaat door. Ik rouw in meervoud. Ik ga niet tegen de golven in maar laat me meevoeren met de stroming. Graag deel ik mijn gedicht. De zon, het licht, de hoop. Het is Pasen.

De Maassluise gemeenteraad gaat de komende vier jaar een slap aftreksel vormen van wat politiek zou kunnen zijn. De oude politiek zit weer vier jaar op het pluche. De kiezer heeft altijd gelijk, hoor ik ze in Den Haag zeggen. De invulling van de uitslag lijkt op het tegendeel.