Columns

Ze vertelt hoe ze samen met haar man voor twee kinderen zorgt. Ze leven van 50 euro per week. Leefgeld, van de schuldhulpverlening, die hun inkomens beheert. Onlangs moesten ze verhuizen van hun eengezinswoning in Maassluis naar een sociaal huurappartement.

Ik schrik van de aantallen. Jongeren die voor hun gehandicapte of zieke broertje of zusje mede zorg dragen, of die een ouder verzorgen. En stilletjes hoop ik dat er aandacht en begrip voor deze kinderen is en dat iemand hen de zorgen af en toe uit handen neemt.

Wat ik wil is een samenhangend zorgaanbod voor jong en oud dat beter is afgestemd op de individuele behoefte, dat efficiënt en klantgericht zonder bureaucratie wordt uitgevoerd. Mensen moeten in principe zelfredzaam zijn. Maar als mensen tijdelijk of permanent niet volledig zelfstandig kunnen functioneren, moeten die ondersteuning krijgen.

Dat laatste is toch wel spijtig en eigenlijk ook niet goed. Als je weet waar de gemeente over beslist en gaat beslissen is het zeker de moeite waard je wat te verdiepen in de verschillende ideeën van de partijen.

In Delft aangekomen bleek het gebouw waar ik moest zijn wel erg verdacht stil en op slot. Toch maar even mijn agenda controleren. En jawel, ik had me een week vergist.

Hij kon zelfs kiezen uit twee banen. Wat een mazzel, in deze tijd. Nee, geen klagen, alles gaat prima. Het gesprek valt stil. Net op het moment dat het ongemakkelijk begint te worden, verschuift de een wat op zijn stoel en zegt ….

Mannen gaan voor hun spiritualiteit naar de voetbal. Dat bleek eens te meer toen het ventje dat tijdens de wedstrijd naast mij zat over Graziano Pellè begon. Hij maakte onderscheid tussen de ‘witte’ en de ‘zwarte’ Pellè.

Zo een bordjes-act duurt in het circus maximaal 10 minuten en er sneuvelen aanvankelijk wat bordjes. Die truc mag bekend worden verondersteld: eerst mislukken (oei, oh en ach) en daarna alsnog slagen. Die opzet is bedoeld om een grotere waardering en applaus te krijgen. Zo kijk ik ook deze dagen naar de lokale politici.