Column (22): Rommelmarkt

column nr 22

Koningsdag, het was weer een succes. Het weer zat mee en de gezelligheid was overal te vinden. Mijn dochter is gek op oud-Hollandse spelletjes dus ging ze, samen met een vriendin “los” in de Sperwerstraat. Heerlijk hoe al die kinderen genieten! Ook de rommelmarkt mocht dit jaar niet ontbreken. Elk met een portemonnee met hun eigen gespaarde centjes gingen de dames op pad. En wat voor de mama’s soms regelrechte troep was, was door de ogen van een vijfjarige een regelrechte schat. Er waren wel een paar regels. Zo mochten er geen knuffels mee naar huis want haar bed is al enigszins overbevolkt zal ik maar zeggen. Ook dingen die al reeds ergens in huis liggen te verstoffen, moesten worden overgeslagen. Maar buiten dat was het haar geld, dus mocht zij beslissen wat ze ermee deed.

Lego Friends

Bij het derde kleedje was het al raak. Een mooie LEGO Friends doos lonkte. Mijn kleine LEGO bouwer was gelijk dolenthousiast. Een tractor, appelboom en een marktkraampje om de geplukte appels te verkopen, verdeeld over talloze blokjes. “Die wil ik, die wil ik, die wil ik”. Nu is kopen op de rommelmarkt altijd wel een risico en zeker met dingen waar met gemak de helft van kan ontbreken, maar waar je bij thuiskomst pas achter komt. Tja, wat te doen? De prijs was met 7,50 ook niet echt heel goedkoop en zou gelijk een enorm gat in het budget slaan. Maar ja, het was wel háár geld. Dus na een plechtige belofte dat de set compleet was, had ik het meest trotse meisje van Maassluis. Zij en haar eigen, zelf-betaalde, LEGO.

De jokkebrok mevrouw

De volgende dag ging diezelfde trotse kleuter ijverig aan de slag. Blaadje voor blaadje en blokje voor blokje begon ze te bouwen. “Mama, ik zie dit stukje nergens”. En verdomd, daar gingen we al. De stukjes van de volgende drie pagina’s ontbraken eveneens. Hetzelfde voor de hark, de emmer en alle appels uit de appelboom. Zelfs de tractor moest het zonder uitlaatpijp doen. Nog even snel kijken bij onze eigen reserveonderdelen, maar helaas. Hier moesten we het mee doen. De teleurstelling droop van haar gezichtje af en alle trots was direct verdwenen. “Waarom heeft die mevrouw gejokkebrokt mama?” Tja, wat moet je daar nu op antwoorden? Omdat ze geld belangrijker vond dan een kindje blij te maken? Omdat ze slordig was en het niet vooraf heeft nagekeken? Of misschien dacht ze dat je het niet zo erg zou vinden? Omdat ik haar nog niet helemaal de waarheid over onze keiharde maatschappij wil laten zien mompel ik een “ik weet het niet schatje.”

Verkooppraatjes

Terwijl ik zelf best kwaad ben probeer ik het nog te fixen. Van onze eigen reservesteentjes weet ik een uitlaat te fabriceren en in plaats van appels hebben wij nu een wortelboom. Uiteraard is mijn dochter het met die laatste niet helemaal eens, want “wortels groeien niet aan de boom, gekkie”. Zo kan ze in ieder geval met de tractor naar de boom om wat te plukken en wortels kan ze toch ook weer verkopen? Uiteindelijk gaat ze ermee spelen en lijkt de ergste teleurstelling weer weg te ebben. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen, want ik ben nog steeds een beetje boos. Boos dat er mensen zijn die dit schijnbaar gewoon doen en boos op mezelf ik dit niet vooraf kon voorkomen. Voor volgend jaar komt er in ieder geval een nieuwe regel bij: geen zoete verkooppraatjes geloven en geen LEGO Friends meer.

Naar jezelf kijken in de spiegel

Nog een geluk dat deze mevrouw niet op het leven van iemand gezworen had, want anders had ze gelijk een begrafenis kunnen plannen. Al hoop ik wel dat ze dit leest en zich even heel hard achter de oren krabt. Want een volwassenen bedonderen is een ding, maar een kind?!? Ach laten we maar hopen dat het laksheid was en ze de doos niet gecontroleerd heeft. Dat is wat makkelijker jezelf recht in de spiegel aankijken!