Column: Alles kan

Rondvliegende tomatensoep door de studio en over het publiek, 25 jongens opgepropt in een bescheiden elektrisch karretje en een bal van postbode elastiekjes van 45 kilo bovenop het dak van een auto laten vallen: alles kan in de BZT-show!

Vele lezers zal die naam niets zeggen daar het hebben van jonge kinderen er min of meer een voorwaarde voor is, maar ik heb het hier over een tv-uitzending vol activiteit van de NCRV, die elke zaterdagmiddag op tv te zien is. Gistermiddag maakten we in Hilversum de opname mee voor de uitzending van 3 januari, wat tevens als decor diende voor het kinderfeestje van onze 12-jarige dochter.

Het geheel maakte een geoliede indruk, vanaf het verzamelpunt voor de pendelbussen tot de opvang in de studio en de eigenlijke live-uitzending, die vrijwel zonder haperen in een uur verliep. Motto van de show is dat alles kan en daarvoor krijgen kinderen vooraf de gelegenheid om bepaalde wensen in te sturen. Die wensen waren in deze uitzending dus vooral van destructieve aard en leken bij vervulling een bijzonder heilzame therapeutische uitwerking te hebben. Het fanatisme van het tomatensoepmeisje werd zelfs de degelijke pollepel te veel, die het begaf onder de kracht van haar te lang onderdrukte emoties.

‘Zou een BZT-show voor volwassenen ook niet louterend kunnen werken?’,  bedacht ik me op dat moment.  Hebben we immers allemaal niet van die momenten dat we overvallen worden door de behoefte om deuren hard dicht te gooien, servies aan diggelen te smijten, iemand eens ongezouten de waarheid te zeggen of dat haperende mobieltje hardhandig kennis te laten maken met de straatstenen?

Vermoedelijk zal dat heilzame effect echter alleen optreden wanneer de werkelijkheid zoveel mogelijk wordt nagebootst. Het is in die context nogal surrogaat om materiaal van een ander te misbruiken of een onbekend iemand de huid vol te schelden.

Hoogtepunt van de show lag aan het einde toen een meisje antwoord moest geven op de vraag wat Chinese vlinders, gillende keukenmeiden en Romeinse kaarsen inhielden. Het was de laatste kans voor haar seksegenoten om de jongens op deze dag nog te verslaan en nadat ze overtuigend als snelste op de knop had gedrukt maakte iedereen zich op voor een zinderende finale. Zij bleek echter niet alleen niet te weten waar de klepel hing maar had ook maar vaag de klok horen luiden gezien haar weifelend uitgesproken ‘sushi’. Zo op televisie moeten komen, lijkt me duidelijk niet heilzaam…

Dochter en vriendinnen zijn in ieder geval een leuke ervaring rijker geworden en weten nu bijvoorbeeld dat de studio ‘ín het echt’ veel kleiner is en dat klappen, juichen en stil zijn niet spontaan maar via vermanende bordjes gereguleerd wordt.

Conclusie mag dus zijn dat echt niet álles kan in de BZT-show :-).

20/12/2014