Zo en dan nu koffie  … en een column.

Ik plof neer aan mijn keukentafel. Daar zit ik het liefst. Ik heb vanochtend mijn kindjes naar school gebracht en ben gelijk door gegaan om boodschappen te doen en ik moest medicijnen halen bij de apotheek. Ik probeer mijzelf bezig te houden. Ik wacht op een Facetime telefoontje of een Whatsappje. Sowieso bevat dat geen leuk nieuws maar misschien wel heel erg rot nieuws. Dus probeer ik mijn verstand op wat anders te zetten.

En als ik nou ergens op moet letten en mijn hoofd erbij moet houden is het wel bij de apotheek. Dit ligt overigens niet aan de apotheek. Zij zijn erg vriendelijk en ik heb net zelfs chocola meegenomen voor de lieve assistente, die mij vorige keer zo goed heeft geholpen. Tja, zo ben ik ook wel weer.

Maar diegene die deze medicijnen voorschrijft … Tjonge jonge. Ze zeggen wel eens dat hoogbegaafd en zwakzinnig dicht bij elkaar ligt … In dit geval helemaal waar!

Ik zou hem haast helpen oversteken maar meneer heeft een beroep waarbij dat echt niet hoeft. Maar moeilijk is het, om een simpel recept te maken met alle benodigdheden. En zo ging het net dus ook weer radicaal fout! En dan mis ik zoooooo verschrikkelijk mijn gehoor. Ik zou dan de beste man ter plekke even kunnen bellen om het op te lossen. Maar nee, ik kruip weer in mijn mail en probeer hem zo te bereiken. De laatste twee keer heb ik een week op antwoord moeten wachten, stuurde hem een herinnering en in zijn laatste mail scheef hij zelf al dat hij een slechte mailer was. Man met zelfkennis. Daar hou ik dan wel weer van. Dus ook deze ronde, op goed geluk!

En zo moest ik, terwijl ik stond te wachten, weer denken aan hoe ik de vorige keer dat pand heb verlaten na een bezoek aan de invallende huisarts. Huisarts en apotheek bevinden zich in één pand. Door een allergische reactie op medicijnen moest er een ander merk komen. Huisarts begint haar verhaal dat ze geen verstand heeft van deze medicijnen. Zij zegt mij dat ik even moet bellen naar de voorschrijver. Mevrouw, dit kan ik helaas niet. Ja, ja, ze begrijpt dit probleem wel. En dat geeft ze als antwoord: Dan stopt u toch gewoon met de medicijnen! 

Pff inderdaad, wat ze zelf al zei, ze heeft er geen verstand van deze medicijnen anders zou je dit niet zeggen. En toen was er dus die lieve apothekersassistente die mij spontaan aanbood dat zij wel even wilde bellen.

En zo zie je maar hoe belangrijk een telefoon is. Ondertussen heb ik het Facetime gesprek gevoerd waarop ik zat te wachten. Mensen dicht om mij heen hebben verplicht een iPhone of iPad zodat we kunnen facetim-en en ik zo het gevoel blijf hebben dat ik ook gewoon nog kan bellen. Lang leve de moderne technologie!

Esther Franken

Esther Franken

Esther Franken | Columnist februari 2016- juli 2022 | Copywriter | Persoonlijk Begeleider van Lichamelijk gehandicapten |

5 Reacties

  1. Marga Jansen
    18 november 2016 at 21:36

    Echt een goeie phone column!

  2. B. Scheurwater
    18 november 2016 at 13:31

    2x met neus op feiten gedrukt! Veel vinden we vanzelfsprekend dat je kunt horen, nog iets waar ik dagelijks bij stil zou moeten staan. En dat je het gewoon vindt dat alles goed gaat, zelf opletten blijft steeds harder nodig helaas.

  3. Gerard Wegdam
    18 november 2016 at 11:16

    Weer een mooi stukje over iets waar wij horenden allemaal m aar gewoon vinden . Love you xxx

  4. Paulette Elens
    18 november 2016 at 10:27

    We kunnen niet zonder. Dat blijkt maar weer.

  5. Aad Rieken
    18 november 2016 at 08:50

    ”Jij/Ik Kan Er Soms…………..,
    Geen Chocola Van Maken!”,

    Vaak Is De Telefoon Een Onding,
    Is Het Meer Een Rinkeldek(k)ing!
    En Zou Je Met Hem Willen Staken,
    Maar Ja Het Is Jouw Lieveling!

    (G)een Telefoon,(G)een Gehoon!