column nr: 1

‘De deadline is dinsdag- dan kan het mee voor donderdag …’ Het gaat over mijn eerste column voor Maassluis.nu. Ik had het kunnen weten: het klinkt onheilspellend. Maassluis.nu. Wat is er mis met Maassluis.straks. Maassluis.later. Was ook prima geweest. Of Maassluis.ooit. Of helemaal geen punt… Nog beter.

Je moet er niet zo’n punt van maken’, zou je zeggen. Maar… zo werkt dat niet. Deadlines. Donkere wolken pakken zich samen. Kortsluiting in mijn hoofd. Even tellen… en… daar is ‘ie. Donder-dag!

Wat is dat toch met deadlines? Iedere droombel slaat stuk op die term. Bij mij dan. Iedere mooie gedachte, briljante vondst of prille fantasie wordt met de grond gelijk gemaakt. Als een mokerslag.

Gewoon beginnen’, zou je zeggen. Geef jezelf een schop onder je kont. Gewoon beginnen. Laat jezelf inspireren. Drink koffie, eet chocolade, wandel langs de Waterweg, maak een praatje, zing een liedje, luister muziek, kijk een film, wees voor mijn part mindful – in het moment. En geniet!

En pak dan een pen en ga schrijven. Schrijf! Commando Schrijf! Het is hard werken met dat brein van mij. ADD. Attention Deficit Disorder. Een hele mond vol. Of een blaadje in dit geval. Zo kom ik er wel… aan de 250-600 woorden.

Ik ga dus gewoon beginnen. Ik kies voor het liedje. Voor de muziek. Het woordeloze. Tussen de woorden. De spaties. De witregels. Deadlines. Dat is waar alles begint. Naar mijn idee. In de ruimte.

Ik stond ooit eens te zingen. Achtergrondmuziek in een restaurant. Samen met mijn vader die muzikant is maar – meer nog – entertainer. Met een fijn gevoel voor zijn omgeving. Stemt af op zijn publiek. Fine tuning. Met een buitengewoon breed repertoire. Zonder bladmuziek. Alles ‘in the air’.

Tevreden gezichten. Een drankje voor de muzikanten. Een knipoog. We speelden en speelden. Jazz.. Het ene na het andere liedje. Tussendoor even pauze en een hapje eten. Dan weer door. Op een zeker moment valt het even stil… Papa kijkt, over de piano heen, hoe het dessert wordt uitgeserveerd en speelt weer. Zijn mooie, slanke handen glijden over de toetsen. Fluweel. Twinkels. Klanken. Fairytales van de fijnste soort. Zo mooi. Ik krijg het warm want zijn spel ontroert me. Wat is dit voor moois en ik vraag hem wat voor moois het is, dat hij speelt. ‘Oh, joh.. ik doe maar wat. Ik weet het even niet- speel maar wat. Op gevoel’.

En zo kwam het. Parelachtige muziek, elfachtige klanken vloeiden de ruimte in. Niet te beschrijven, zo mooi. Papa deed maar wat.

Het leert me dit. Afstemmen op de omgeving is goed. Is prima. Maar talent ontplooien komt van binnenuit. Tot bloei komen komt van binnenuit. Tot wasdom komen komt van binnenuit en tot je bestemming komen ook. Geroepen worden komt van binnenuit. En… je geroepen voelen. Tot het spelen van muziek, het zingen van een liedje. Het leven van alledag. Het vieren van het moment en het schrijven van een stukje voor Maassluis.nu

Niet omdat het moet (…).

Niet om die deadline maar om de witjes. De ‘space in between’. Lezen tussen de regels door. Niet om tot mijn bestemming te komen maar onderweg te zijn. Niet om volwassen te worden maar het ‘leven te spelen’. Als een kind. Zo werd die deadline een lifesaver- a lifeline!

En leefde ik nog lang en gelukkig…

Editor's Rating

In een woord prachtig. De redactie voelt zich alsof ze in het hoofd van Christel meekijkt. Het is nog maar haar debuutcolumn en het smaakt nu al naar meer.
Christel van Berkel

Christel van Berkel

CHRISTEL VAN BERKEL-VERLAAN | Columniste 2 per maand
Chaotische huisvrouw met ADD | Gepassioneerd zangeres en dirigente |
Gezegende vrouw van Arij | Liefdevolle moeder van Siri, Evi & Isaak

2 Reacties

  1. Aad Rieken
    26 september 2019 at 14:09

    “Muzikaal Aardje naar haar Vaartje!”

    Muziek is haar lust en haar leven,
    daar wil zij ook alles voor geven.
    Dirigeert en zingt,
    haar lichaam dat swingt,
    U moet dat vast eens mee beleven!

  2. Marja Gerkema
    26 september 2019 at 13:55

    Goed begin…