Je bent nog in een shock en je staat in drijfzand, krijg ik als antwoord. Duurt zo’n 2 tot 3 maanden. Als je weet waar je aan toe bent, dan ga je vechten

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 11 – De operatiedatum en drijfzand

De datum van de operatie is bekend, ik ben zelf naar opname gaan bellen of er al duidelijkheid was. Over 9 dagen. De brief zal volgen met hoe en wat, wie en waar. Het komt nu dichterbij, dichterbij naar de uitslag, naar de voorlopige tussenfase in de sprint naar de eindstreep.
Ik bel de verpleegkundige van de Mammapoli of ze een indicatie kunnen geven, wanneer we dan een gesprek hebben om de uitslag van het pathologisch onderzoek te bespreken. Om voor het eerst meer duidelijkheid te krijgen wat betreft de definitieve fase waarin de tumor zich bevindt en de daarop volgende behandeling.

Door de feestdagen blijft het helaas onduidelijk. Logisch maar niet goed te handelen voor degene die pech heeft. Er moet goed gepland worden rondom de feestdagen en dat is logisch ook: verpleegkundigen en artsen hebben recht op vrije dagen. Net zo logisch als dat ik zo snel mogelijk wil weten wat de stand van zaken is, maar het is niet anders. De verpleegkundige toont begrip en beaamt dat ze het meestal een week van te voren inplannen met collega’s. Natuurlijk begrijp ik het…

Ik zoek contact met een van de meiden van de band. Geef aan dat ik mij gewoon k..* voel, eenzaam, verdrietig.

Je bent nog in een shock en je staat in drijfzand, krijg ik als antwoord. Duurt zo’n twee tot drie maanden. Als je weet waar je aan toe bent, dan ga je vechten, werkelijk vechten.
Gut, dat is precies zoals ik mij voel, ik sta in drijfzand en probeer aan alle kanten te bewegen, om er uit te komen, maar ik zak steeds verder weg.

De mand… de mand in de hoek van de kamer trekt aan. Het is een mand met 28 cadeautjes voor 28 rot dagen, een lief geschenk van de kinderen. In ieder cadeautje zit iets waardoor je actief moet worden.

Ik heb er pas twee opengemaakt, dat wil niet zeggen dat ik de rest van de dagen vrolijk was. De mand daagt mij uit om mijn zinnen te verzetten. Ik wil mij niet rot voelen. Dus negeer ik de mand en zet alle zeilen bij, iedere keer weer, om het negatieve om te bouwen.

Vandaag niet, vandaag is een k..* dag.

Ik pak het derde cadeautje uit… een houtenpuzzel die bij het uitpakken direct uit elkaar dondert en die ik dus weer in elkaar moet zetten.
Ik app naar dat prachtig menspersoon “Krijg ik ook nog eens zo’n stomme houten puzzel waar ik nu het geduld niet voor op kan brengen!”
“Wat dacht je van de open haard? ”, is het antwoord.

Ik schater het uit … dat is omdenken … de rest van de dag schijnt weer een waterig zonnetje.
Dank je wel prachtig menspersoon.

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

2 Reacties

  1. P de Bruin
    29 mei 2018 at 15:29

    Mensen die het zelf nooit mee gemaakt hebben kunnen je makkelijk opbeuren,het is goed bedoeld maar het is jou kanker .En je moet maar afwachten hoe het afloopt,sterkte ik weet er alles van.

  2. Aad Rieken
    29 mei 2018 at 09:39

    “Als Kanker Zwaarder,
    Dan Een Anker Is!”

    Met Jou Vechtlust,
    Geef Jij NOOIT Op,
    En Steek Die Draak,
    Dwars Door Zijn Kop!