column (12): De operatie … eindelijk

Ik krijg een bed toegewezen in een kamer, die ik later de “tietenkamer” noem; alleen maar vrouwen voor een operatie voor borstkanker. Misschien niet netjes dat woord, maar soms moet ik er een draai aan geven wil ik niet horendol worden van mijzelf.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 12 – De operatie… eindelijk

De operatie… eindelijk

De dagen vooraf zijn zwaar … ik word heen en weer geslingerd in mijn gevoel. Aan de ene kant denk ik: Hoppa eruit die draak. Aan de andere kant heb ik nog steeds die draak niet geaccepteerd.  ik ga die draak ook nooit accepteren. Ik wissel van vrouwtje lacht naar vrouwtje huilt. Ik voel mij zo verdraaide eenzaam in de dagen naar de operatie.

Stilzwijgend rijden we er naar toe. Appjes bereiken ons met lieve woorden en zorgen weer voor traantjes.

Dagopname… we zijn er.

We hebben ons gemeld en gaan zitten. Er komt een vrouw met een man aan. Zou zij ook voor borstkanker hier zijn? vraag ik mij af. Ze kijkt somber… of kijk je altijd somber als je geopereerd moet worden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet dat ik hier niet wil zijn.

Lachend en pratend, liggend op een bed, komt een blonde vrolijke dame voorbij, met een verpleegkundige. Vast niet voor borstkanker.

Ik krijg een bed toegewezen in een kamer, die ik later de “tietenkamer” noem; alleen maar vrouwen voor een operatie voor borstkanker. Misschien niet netjes dat woord, maar soms moet ik er een draai aan geven wil ik niet horendol worden van mijzelf. Maar ook om het voor een ieder om mij heen wat makkelijker te maken, de zogenaamde humoristische Fannie strooit lekker zand in de ogen.

Ik ga lopend naar Radiologie voor de radioactieve inspuiting (voor de Sentinel Node operatie), want het is net een brug te ver om liggend door het ziekenhuis vervoerd te worden. Nee liever lopend, nog zelf even de controle houden.

Sentinel Node operatie, is een oksel sparende operatie. Door middel van een gecombineerde opsporingstechniek, combinatie van lage dosis radioactiviteit, ingespoten daags voor of voor de operatie, (controle scan) en een inspuiting van blauwe kleurstof rond de tepel, tijdens de operatie. Zo wordt de poortwachtersklier opgezocht via een snede in de oksel en verwijderd.

Bij terugkomst ligt er een jonge vrouw op zaal, 30 jaar en vrijwel zeker borstkanker. Voorzichtig vraag ik naar haar situatie. Ik gooi er direct wat technische termen in waarop zij warrig zegt geen idee te hebben waar ik het over heb, ze wil er ook niet over nadenken. Zo zie je maar weer dat iedereen er anders mee om gaat, als de draak is gearriveerd. Ik bewonder haar, zo jong en er zo in staan.

Wat mij heel erg raakt is dat zij aangeeft dat haar vriend het uit heeft gemaakt omdat er een grote kans is dat zij borstkanker heeft. Zij vindt dat vele malen erger dan dat zij wellicht borstkanker heeft. Wat een ongelooflijke egoïstische hufters zijn er op deze wereld.

Ze gaat van zaal naar de operatiekamer.

Ik ben verbijsterd … en zegen mijzelf met mijn maatje.

Wachten, wederom wachten. Mijn broertje belt, gelukkig … de tijd wordt vol gepraat met van alles en nog wat.

Rechts van mij wordt een vrolijk kletsende vrouw de zaal in gereden. Het is dezelfde vrouw die we vanochtend voorbij zagen komen. Ze vertelt al voor de vierde keer hier te zijn. Zij heeft alles gehad wat betreft borstkanker wat je kunt benoemen. Wat doe ik verkeerd … waarom kan ik ook niet zo zijn? Of moet ik eerste die bergen over?

Het gesprek is te kort: ik moet naar de operatiekamer. Ik voel nog even die grote sterke armen om mijn maatje om mij heen “komt allemaal goed” en onderdruk mijn verdriet.

Mijn arts wordt op handen gedragen, terecht, hebben we begrepen. Het feit dat er hier een apart eiland is – de MaMapoli – is geweldig. Je waant je er veilig, ver weg van andere bezoekers. Wie je ook spreekt op het eiland, ze zijn allemaal even bevlogen en begrijpend.

Het welkom heten door het team in de operatiekamer vind ik zo bijzonder. De rust … met bewondering luister ik naar haar.

Ze bereidt mij voor op wat gaat komen, het verwijderen van de Poortwachtersklier en de draak.

Nu aan iets moois denken, dan schijn je goed de narcose in te gaan.

“Gemaaid gras, de geur daarvan en de zon …”, hoor ik mij zelf zeggen.

Vaag hoor ik de herhaling door de anesthesist……