Column (12)

Voor mij zit een jonge levendige vrolijke 15 jarige meid. Ik ken haar al wat langer en wat me als eerste opviel was haar onbevangenheid en puurheid. Ze is iemand die nergens doekjes omwindt. Ze zal eerlijk haar mening delen en door haar enthousiasme en vrolijkheid kun je niet om haar heen.

Ze besluit om iets uit haar leven met ons te delen. Een fase waarvan ze aangeeft dat het haar een sterker persoon heeft gemaakt: de scheiding van haar ouders en het gevolg daarvan.

Zo vertelt ze:

“Ik was 3 jaar en heb er niet zoveel van meegekregen maar de scheiding heeft me laten zien dat het best bijzonder is hoe het bij mijn familie is gegaan. Voor ons is het normaal dat mijn vader af en toe nog binnenkomt. Zo zijn wij opgegroeid. Als ik naar andere gescheiden gezinnen kijk is dat niet zo normaal. Als mijn moeder avonddienst had dan bleef mijn vader slapen zodat we niet alleen waren. Later werd dat wel iets minder omdat mijn vader een vaste vriendin kreeg.

Mijn verjaardagen heb ik mijn hele leven met mijn familie kunnen vieren. Daar waren ook de ouders van mijn stiefmoeder bij. Mijn moeder had er wel moeite mee, maar ze deed het voor mij. Vier jaar geleden zijn we nog met z’n allen naar Parijs gegaan. Ik denk dat dat niet normaal is bij iedereen.”

Op de vraag of ze weleens spanningen heeft gevoeld, vertelt ze:

Tuurlijk zijn er ook wel spanningen geweest, ik ging dan naar mijn kamer voor wat rust. Als me iets dwars zat, heb ik dat wel altijd met mijn moeder besproken. Het was niet zo dat ik alles wist wat er speelde, want dat zou me ook niet gelukkig maken maar als ik ergens last van had kon ik er wel over praten. Dat zie ik niet bij vrienden van mij waarvan hun ouders ook zijn gescheiden.

Onze belangrijkste regel thuis was eerlijk zijn. Als je nergens over praat dan lucht dat niet op. Je kunt wel een binnenvetter worden en nergens over willen praten, maar dat gaat je altijd tegenwerken. Ik ben zodanig bezig geweest om over alles te praten dat het nú ook normaal is om dat te doen. Wat ik mee wil geven aan andere ouders is praat met jouw kind en vraag wat hij ervan denkt, wat voor oplossingen hij ziet en wat hij wil. Een kind kan er niets aan doen als zijn ouders gaan scheiden.

Ik zie bij een vriend van mij dat hij van kleins af aan niet mee heeft gekregen om ergens over te praten. Toen hij vroeger boos was sloeg hij al een deur door, omdat hij er niet over kon praten. Hij dacht gelijk het ligt aan mij en ik krijg weer de schuld. Zo heeft hij dat ook op de scheiding betrokken: hij dacht dat het zijn schuld was. Zijn sport is nu zijn uitlaatklep geworden.

Op mijn vraag wat haar nou sterker heeft gemaakt, vertelt ze:

Ik zag hoe sterk mijn moeder was, ik heb verdriet gehad maar dacht altijd, kom op… als mamma het kan dan kan ik het ook. Ik denk dat het bijzonder is als ouders nog bij elkaar zijn. Ik geloof wel dat het moet kunnen. Waarom iets kapot maken als je van iemand houdt en een gezin hebt? Ik kan me voorstellen dat mensen gaan scheiden als er iets mis is of als je ergens niet tevreden mee bent. Toch zou ik het zelf heel zonde vinden als je dat doet, zeker als je een gezin heb. Mensen scheiden te snel.

Blijf praten met elkaar, wees eerlijk dat helpt je om ruzies te vermijden en jaloezie te voorkomen. Eerlijk vertellen wat jou bezighoudt. Ouders hebben een voorbeeldfunctie. Als jij eerlijk bent, gaan kinderen dat echt terug doen. Bij mijn vriend zag ik dat zijn ouders niet open en eerlijk tegen hem waren. Ik zie hem dat nu ook doen. Om ruzie te voorkomen met zijn moeder vertelt hij niet alles.

Mijn standpunt is:

Als je iemand behandelt zoals je zelf behandeld wil worden heb je geen gezeik, als we dat allemaal doen heeft nooit iemand ruzie.