Ik huil, merk dat ik mijn benen intrek, ik lig in de foetushouding, trek de lakens over mijn hoofd. Vaag hoor ik de verpleegkundige praten. Ik ben in mijn eigen wereld, ver weg. Veel te ver weg.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 13 –  Apathisch na operatie, de ballen zijn eraf, de opleving …

Ik huil, merk dat ik mijn benen intrek, ik lig in de foetushouding, trek de lakens over mijn hoofd. Vaag hoor ik de verpleegkundige praten. Ik ben in mijn eigen wereld, ver weg… veel te ver weg.

Ik ging zo mooi die narcose in, geurend vers gemaaid gras, het zonnetje.

Allemaal show, opgekropte stress, mij vele malen beter voordoen dan ik voelde, de spanning… het ontploft in mijn gezicht na de narcose.

Mijn maatje, netjes in het restaurant aan het wachten, wordt opgeroepen en mag de uitslaapkamer in. Ik ben te apathisch, te veel van streek en niet te bereiken voor het personeel.

Ik hoor zijn stem… mijn rots in de branding… ik voel zijn grote hand onder mijn hoofd. Ik ben weer veilig, bij hem, mijn aller grootste steun, de liefde van mijn leven.

De rit van de uitslaapkamer naar de dagopname kan ik mij niet herinneren. Plots ben ik daar en begin goed wakker te worden. Standaardcontroles passeren en ik krijg mijn maaltijd.

De blonde vrouw en de jongedame vertrekken, blijven niet wachten op de arts en delen mee “we horen het wel over 14 dagen, de uitslag”. Ik ga niet weg. Ik kan dat niet. Ik blijf net zolang wachten totdat de arts op zaal komt.

Met haar sympathieke, rustgevende stem doet ze verslag. Visueel ziet het er goed uit, de draak is mooi verwijderd aan de hand van de MaMaloc, borst direct gecorrigeerd door vet te verplaatsen, geen zichtbare uitlopers te zien, moet nog wel een slag om de arm houden, dus wachten op het pathologisch onderzoek van de poortwachtersklier en de tumor. Voorzichtig positief zijn we en benoemen dit.

Aankleden en naar een toilet. Lachend kom ik van het toilet: “ik plas blauw”.

Langzaam voel ik een soort van bevrijdend gevoel ontstaan. De draak is er uit.

De dagen erna voelen goed, het is er uit. Ik verbaas mij hierover dat het verwijderen van de tumor je zo op kan luchten, terwijl je nog steeds kanker hebt.

Overvallen door bloemen en kaarten, telefoontjes, een app-je. Onze huisarts die belt, het doet ons goed.

Ik merk dat ik mij enorm focus op wat mijn arts tijdens twee gesprekken heeft gezegd: vroeg stadium, goed behandelbaar, 95% overleving na 5 jaar, kleine tumor, visueel zag het er goed uit, geen zichtbare uitlopers.

Ik lijk tot op zekere hoogte een en ander te kunnen plaatsen. Accepteren dat de draak bij mij is gekomen doe ik niet. Dat hij er uit moest en dat er een behandelplan komt, is niet meer dan logisch. Ik merk dat ik de weg naar de operatie, een bestraling en hormoontherapie kan “handelen”.

Ik heb vertrouwen. Je moet wel vertrouwen hebben in jouw arts en het team. Voorzichtig positief. Het begint te knagen. Wat is voorzichtig positief? Wel of niet chemo? Bestraling en chemo? Hormoontherapie en bestraling? Hormoontherapie, chemo en bestraling?

De berg te ver, de chemo berg komt in zicht.

Langzaam verdwijnt mijn positieve houding.

De volgende angst die ik voel is de angst voor chemo… alle verhalen die ik ondertussen heb gehoord over bijwerkingen boezemen mij angst in.

Als ik chemo krijg sluit ik mij in mezelf op, zeg ik tegen mijn maatje.

Ik ga niet meer naar buiten, ik wil die pijl niet boven mij… ”o gut kijk….kaal….sjaaltje om…..tja kanker”.

Ik wil niet die Fannie zijn met kanker. Ik wil gewoon Fannie zijn met haar strijd tegen kanker, maar dan niet zichtbaar. Ik wil gewoon mijzelf zijn, zonder die stempel.

“Je loopt weer vooruit”.

Het is net een trein, zegt een verpleegkundige van de MaMaPoli, iedere keer stap je uit en weer in, net zolang tot je op je eindbestemming bent.

De trein rijdt weer en doet er 2 weken over.

Weer 2 weken wachten, wachten op de uitslag, weer zitten feestdagen overdwars.

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

1 Reactie

  1. Aad Rieken
    9 juni 2018 at 10:59

    “Recht De Schouders,
    KIN OMHOOG,
    Met Borst Vooruit,
    VLIEG JE HOOG!”

    “Ook Als De Ballen,
    Bij Jou Er Af zijn.
    Loopt ’t Als ’n Tiet,
    Rijdt Het Als Een Trein!”