column (14): De stilte om mij heen

Ik denk dat dit niet alleen voor draken slachtoffers geldt maar ook voor chronische zieken, ouderen of gehandicapten. Er zijn vele eenzame mensen op deze aardbol, veel meer dan jij en ik denken.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 14 –  Hoe verder in het proces, hoe stiller om je heen … als je last hebt van een draak.

Ik heb er nooit bij stil gestaan. Jij wel? Op mijn manier heb ik drakenslachtoffers bijgestaan, maar wellicht ook niet altijd op de juiste manier. Ik ben nu “ervaringsdeskundige”.

Hoe eenzaam is het voor iemand die de draak heeft gekregen?

Voor mijn operatie had ik een gesprek met degene die bij mij o.a. het infuus aanbracht. Het onderwerp was het vermijdingsgedrag van kennissen, vrienden en/of familie om je heen. Binnen 5 weken na de mededeling was ik reeds ervaringsdeskundige in deze. De persoon in kwestie vertelde lang geleden een kind met kanker te hebben gehad, dat gelukkig genezen was verklaard. Hij vertelde dat de mededeling dat iemand of een gezin met kanker te maken krijgt in eerste instantie veel steun opleverde maar naar mate het “langer duurde”, de strijd tegen kanker, het ook stiller werd rondom hen.

Het frappante is dat ik dit van alle pechvogels hoor, die getroffen zijn door de draak. Er is er niet één die zegt zijn complete familie-vriendengroep te hebben behouden, maar wel dat hij zijn vrienden heeft leren kennen. Soms krijg je er vrienden bij, vrienden die weten waar ze over praten omdat ze zelf pechvogel waren. De lange of korte vriendschappen die je behoudt of die je erbij krijgt, zomaar voor niets, zijn vriendschappen met een gouden randje.

Ik denk dat dit niet alleen voor draken slachtoffers geldt maar ook voor chronische zieken, ouderen of gehandicapten. Er zijn vele eenzame mensen op deze aardbol, veel meer dan jij en ik denken.

Al eerder heb ik geschreven dat de draak niet besmettelijk is. Maar het voelt wel zo aan.

Toen de draak arriveerde hebben we besloten dit in een kleine groep te delen. Te delen binnen een groep waarvan we dachten daar steun van te ondervinden. Sommige zijn er voor mij, appen of bellen me, sturen een kaartje met lieve woorden.

Van anderen hoor ik niets. Sommigen groeten me en daar blijft het bij, om vooral door te blijven lopen en vooral niets te vragen, want stel je voor…

Ik ben zoals ik ben. Ik begrijp dan niet dat men niets laat horen en ik moet daar iets mee doen, anders blijft het malen bij mij. Bij mijn maatje niet.  Die roept “niet waard, verloren energie”, gooit vervolgens een lade open en daar gaat het in, met een ferme klap weer dicht en het is vergeten. Weg ermee.

Ik kan dat niet, zoiets vreet aan mij.

Als ik, na 6 weken, buiten een vriendin tegen kom waarvan ik dacht dat dat een vriendin was, wordt mij de vraag gesteld “hoe gaat het met je?”. Ad rem antwoord ik: “dat ik na 6 weken niets te hebben gehoord van hen, ik het wel een beetje raar vind dat nu te vragen omdat je mij toevallig buiten tegenkomt. Had gebeld, geappt, een kaartje gestuurd.” “Sorry”…..is het enige wat ik te horen krijg.

Sorry???? Vol verbijstering draai ik mij om en loop weg.

Het zit mij dwars. Ik tracht er nog een appje tegenaan te gooien. Als antwoord krijg ik “”wij kijken anders aan tegen de gezondheidszorg, dat is de reden dat je 6 weken niet van ons hebt gehoord, wij wensen je veel sterkte”.

Bizar… of anders aankijken tegen de gezondheidszorg een reden is om mij te negeren… te bizar voor woorden.

Hoppa…

Ik open de la, gooi het erin en neem afscheid van deze zogenaamde vrienden. Het verdriet hierover neemt nog wel 2 dagen in beslag en ik mag mijzelf trakteren op twee cadeautjes uit de mand. De mooie kaart op de mand met vele kusjes zorgt voor een glimlach, wat bof ik toch met zulke meiden als schoondochters!

Ik ervaar nu, helaas, wat vele andere draken slachtoffers ook ervaren. Ik heb een paar ervaringen willen delen, delen om het herkenbaar te maken voor andere slachtoffers. Erkennen om daarmee anderen misschien bewuster te laten worden om mensen in hun omgeving bij te staan. Het kan met zo weinig.

Het verschuilen achter “ik vind het zo moeilijk” is voor diegene die kanker heeft, tot op een zekere hoogte wel te begrijpen. Wat niet te begrijpen is, dat als het voor jou als familie of vriend “zo moeilijk is”, dat je dan niet begrijpt dat dit voor nog meer verdriet zorgt voor het draken slachtoffer. Ik vind dat als je er niet kunt of wilt zijn voor die ander, je dat moet zeggen. Wees eerlijk.

Er zijn voor een ander kan met zo weinig, een kaartje, maak een wandeling, ga een terrasje pakken, luister naar die ander, maar wees altijd eerlijk en zuiver. Denk er eens over na wie jij misschien in de steek hebt gelaten, zonder dat je dit eigenlijk wilde. Wacht nooit te lang…..maar doe iets.

En als je iets doet voor dat draken slachtoffer, en jij bent gezond, tel daarna je zegeningen en bedenk hoe rijk je bent.

Immers 1 op de 3 krijgt te maken met de draak…