Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia

Als u mijn columns regelmatig leest kunt u zich wellicht herinneren dat ik een poos geleden schreef over een zaak op mijn werk. Een oudere dame, terminaal ziek, met haar zoon. Hij is verstandelijk beperkt en met hem startte ik een traject om van alles te regelen om de basis van zijn leven een beetje op orde te brengen. Eeen inkomen, een plek om te wonen en als het mogelijk zou zijn een plek waar hij aan het werk kan, iets wat zijn grootste wens was.

Afgelopen maandag belde hij me op: zijn moeder is overleden en ik zeg u eerlijk, het greep me aan, meer dan ik had gedacht. Iedereen wist dat het zou gaan gebeuren maar toch kwam het als een schok. Zijn moeder had altijd in de zorg gewerkt, zo`n lieve, zachtaardige vrouw als zij was, kom je zelden meer tegen. Ik kwam er altijd graag en zij was altijd blij om ons te zien. Altijd oprecht geïnteresseerd en zo blij en dankbaar wat we voor haar zoon deden want we namen een zware last van haar schouders.

Ik hoop dat ze in vrede kon gaan, in de wetenschap dat ze zich in ieder geval over haar zoon geen zorgen hoefde te maken. Ik had met de woningbouw al afspraken gemaakt over dit moment en dat we het dan goed voor hem moesten regelen en die afspraken zijn nu in gang gezet, ik hoop dat dat allemaal gaat lukken.

Maar nu eerst de begrafenis, het is zo lastig om iemand voor te bereiden op iets wat komen gaat. Wat begrijpt hij wel en wat niet. Dat blijft altijd lastig maar gelukkig kennen we elkaar nu al wat langer en weet hij dat hij alles mag vragen zonder dat iets gek is en ik weet inmiddels een beetje hoe hij de dingen ziet in het leven.

Ik merkte dat het best goed werkt als je over je eigen ervaringen verteld en zo vertelde ik hem over het overlijden van mijn eigen moeder. De stappen die je als familie doorloopt als een begrafenisondernemer langs komt, wat ze vragen en wat je zelf kunt vragen.

Een heel ander onderwerp, wat veel lastiger is om te bespreken met hem, zijn gevoelens. Hij reageert vaak vanuit boosheid, niet omdat hij boos is maar omdat dat gevoel gewoon de gemakkelijkste is. Ik vertelde hem over mijn gevoel, mijn verdriet van toen en dat dat gevoel heel lang bleef. Dat ik soms nog steeds verdrietig ben en haar mis en dat dat oké is, dat dat erbij hoort. Dat het niet geeft als je verdrietig bent. Ik merkte aan hem dat het hem geruststelde en dat hij voor het eerst ook sprak over zijn eigen verdriet.

Maandag is de begrafenis en we hebben gepraat over begraven en wat er dan gebeurt. Hij vertelde over de begrafenis van zijn oma toen hij dertien was. Hij kon zich nog herinneren dat hij daar erg door van streek was. Ik heb hem gezegd dat er geen fout kan zijn, als hij verdrietig is hij mag huilen en als hij moet lachen om een herinnering dat dat ook mag. Er is geen goed of fout.

Ik hoop alleen dat zijn familie dit ook begrijpt want zij vinden het wel erg moeilijk communiceren met hem. Vroeger stond zijn moeder er altijd tussen en die kon de boel dan vaak weer sussen. De toekomst zal gaan leren hoe dit verder zal gaan lopen. Gelukkig kunnen we daar ook nog wel wat in betekenen.

Op mijn vraag waar zijn moeder nu is antwoorde hij: “Trudie, mijn moeder is in de hemel bij de engelen”, en weet u beste lezer, dat is precies waar ze is, bij de engelen in de hemel.

pc@ckcmaassluis.nl www.ckcmaassluis.nl Facebook: fb.com/ckcmaassluis ckcMaassluis1 op Twitter.com
Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp

Trudie Pasterkamp | Zaterdagcolumnist per 9-2017 | Coach Rouwverwerking & Verlies | Praktijk ELBE | Forum voor Maassluis■ Steunraadslid 2022-2026 ■