Column: 15 minuten

De afgelopen week werd ik weer een aantal keer verrast door filmpjes die tot mij kwamen via Youtube en Facebook. Filmpjes waarin mensen zichzelf overduidelijk voor gek zetten. Gefilmde gênante ogenblikken, filmpjes waarin men dubieuze uitspraken doet, domme ongelukjes op film gezet (per ongeluk of expres, dat weet je tegenwoordig eigenlijk niet echt meer).

Elke keer als ik zo’n filmpje bekijk denk ik: Waarom?

Waarom wil je op het internet met je giegel terwijl je weet dat je voor gek staat of dat men vooral heel hard om je zal lachen en dan vooral uit leedvermaak.

In 1968 sprak Andy Warhol bij een tentoonstelling van zijn werk de, inmiddels wereldberoemde, woorden “In de toekomst zal iedereen voor 15 minuten wereldberoemd zijn”. Die toekomst is inmiddels al bijna geschiedenis.

Of het nu op televisie is waar wildvreemden elkaar voor het eerst ontmoeten en dan meteen gaan zoenen of waar mensen hun problemen rondom financiën/klussers als echtgenoot/obsessieve verzamelingen of anderszins tentoonspreiden. Of op het internet/social media waar persoonlijk leed/gênante momenten/domme ongelukken aan de wereld worden getoond. Iedereen heeft de mogelijkheid tot zijn of haar 15 minuten van beroemdheid.

Blijft de vraag of men zich realiseert dat al deze beelden tot in de eeuwigheid terug te vinden zijn. Dat wat nu als grappig wordt gezien door jongeren zich niet later tegen hen kan keren. Het is al duidelijk dat werkgevers bij hun aannamebeleid het internet en de social media gebruiken om meer informatie te krijgen over mogelijke sollicitanten.

De mediacoaches van de bibliotheek proberen dit via de scholen op de agenda te krijgen. Verstandig omgaan met de nieuwe media. De risico’s kennen en leren te herkennen. Mediawijsheid heet dat.

Zou voor veel volwassenen misschien ook geen gek idee zijn. En die 15 minuten wereldberoemdheid zijn ook op een andere, positieve manier te bereiken.