Diep teleurgesteld, verdrietig, gaan we naar huis. Ik loop het ziekenhuis uit, mijn maatje achterlatend bij de betaalautomaat. Boos, ik ben boos, krijg de neiging heel hard te gaan gillen..

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 15 –  Uitzaaiingen, de klap met een moker  

“Bel me maar, uiterlijk een uur vooraf, als je wilt dat ik mee ga”, zegt onze oudste.

Ik weet dat het gesprek moeilijk wordt. Wil ik hem daarom erbij of gewoon omdat mijn maatje en ik soms van mening verschillen, wie heeft gelijk… wat is er nou werkelijk gezegd. Opnemen van gesprekken gaat soms mis door de stress. Ik bel hem op, onze oudste, ik wil hem erbij.

Mijn maatje vindt het onnodig, wil zelf thuis blijven, vindt het niet nodig om met z’n drietjes naar binnen te gaan. Ik grauw en snauw, ben niet te genieten, wil geen discussie, ben zo moe van alles. Hij is wijs en past zich aan, zoals zo vaak in deze weken, ik heb medelijden met hem… waarom soms zo onaardig doen tegen mijn rots in de branding… liefde, zo veel liefde, altijd die troostende armen, ik ben rijk. We omarmen elkaar.

We treffen elkaar in het ziekenhuis. Het spreekuur loopt uit, de wachtkamer zit zo vol dat er cliënten in de hal staan te wachten. Ik kijk gespannen naar de vrouwen, een hoog zwangere jongedame, dochters die hun moeder begeleiden, allochtone vrouwen met hun kinderen. Praktisch, bedenk ik mij, een hoofddoek, hoef je je in ieder geval geen zorgen te maken dat men buiten ziet dat je een pruik op hebt als je je haar verliest door chemo. Soms is er oogcontact, ik zie het verdriet en angst in ogen, we begrijpen elkaar zonder elkaar te kennen, zonder een woord te wisselen.

De wachttijd loopt op: ruim 5 kwartier Geen verwijt, het zijn immers geen prettige gesprekken die gevoerd worden achter de deuren in deze vleugel. Ieder heeft vragen en wil antwoorden, maar wachten is wederom zó oneindig als je wilt weten waar je aan toe bent.

We mogen naar binnen, kind van zijn moeder erbij, met blocnote en pen, klaar om notities te maken en vragen te stellen. De chirurg vertelt ons de resultaten van de operatie en het onderzoek van het weefsel.

Stadium van de tumor is 1, dat is positief . Dan komt er een totaal onverwachte ‘maar’: uitzaaiingen. Er zijn 2 klieren verwijderd waarin beide uitzaaiingen zijn ontdekt. Tegen de verwachting in.”Dat kan gebeuren., dat komt voor”. Het leek zo gunstig als je al over gunstig kan praten wanneer je kanker hebt.

Chemo, het woord chemo valt, grijs gebied, MaMaprint, ik hoor het benoemen.

Mijn maatje schiet vol, ik zie het, totaal niet verwacht, hij zit te ver van mij vandaan. Ik wil bij hem zijn, zijn troostende grote handen voelen, zijn armen om mij heen, bij hem huilen, samen huilen. Ik wil hem troosten, ik wil dat hij mij troost.

Ik zweef weer.

Ik incasseer de tegenvaller zoals verwacht: ik verdwijn naar die andere wereld en hoor “mijn” Mamacare verpleegkundige in de verte zeggen “de uitslag komt binnen bij haar, hier was ze bang voor, het komt nu dichterbij”. Ik zweef verder en verder. De leegte in. Alles staat stil.

De leegte is veilig, is blanco, is niets, is afgesloten, niemand bereikt mij daar…

Ver weg hoor ik woorden, het lijkt een andere taal, ik hoor woorden maar begrijp ze niet.

Ik draai mijn vingers keer op keer rondom een pluk haar. Veilig weg van deze boze wereld. Deze wereld die mij weer pijn doet. Slechte film, ik zit in de allerslechtste film. Ik moet erbij blijven, ik moet terug.

Vragen. Ik hoor onze oudste ze stellen. Ik hoor hem zeggen dat ook hij deze uitslag niet had verwacht, wel rekening mee gehouden maar dan toch … de klap.

Uitzaaiingen… ik zeg het woord niet, het klinkt zo erg. Ik praat over “wandelende cellen”, dat is beter, voelt anders aan.

Het grijze gebied, daar zit ik in met mijn uitslag van de patholoog. Weer onduidelijkheid. Gradatie is 1, Node (lympfeklier) is 1

Overbehandeling wil men niet. Teveel vrouwen met borstkanker hebben onnodig chemo gehad, wat geen meerwaarde had. Wordt het wel of niet chemo naast bestraling en hormoontherapie minimaal 5 jaar? De MaMaprint test wordt ingezet om te bepalen wat mijn kansen zijn op terugkeer van de draak met of zonder chemo. Mijn tumor voldoet aan alle voorwaarden om de test uit te laten voeren.

We gaan de wachtkamer weer in met een aantal papieren. Ik lees ze door, ik trácht te lezen. Ik herken woorden maar weet niet wat er staat. Ik vraag aan onze oudste of ik mijn handtekening kan zetten. I krijg zijn zegen, ik vertrouw op hem.

We schuiven een kamer op, naar de oncoloog. De toestemming voor de MaMaprint aanvraag moet met haar worden besproken en worden ondertekend door beide partijen. Ik zet mijn handtekening. Het weefsel is na de operatie voorbereid en wordt op 70 genen getest, om te bepalen of er een high of low risk op terugkomen van de draak.

Diep teleurgesteld, verdrietig, gaan we naar huis. Ik loop het ziekenhuis uit, mijn maatje achterlatend bij de betaalautomaat. Boos, ik ben boos, krijg de neiging heel hard te gaan gillen.

Onderweg is het stil, we komen niet verder dan te zeggen tegen elkaar “niet verwacht, totaal niet verwacht”.

Ik stap uit de auto ons huis in, krijg de neiging alles kort en klein te slaan. Waarom? Waarom? Wat heb ik gedaan dat dit mij overkomt? Ik wil uit deze slechte film… ik wil dit niet… wanhoop, pijn. Hoe kom il deze 14 dagen door?

Ik bel mijn broer op….. “als je Amalia zou heten, dan zou het allemaal sneller gaan”, zegt hij gefrustreerd. Maar dat ben ik niet, ik ben gewoon Fannie en moet wachten, wederom wachten.

wekelijks vanaf 9 april 2018

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

6 Reacties

  1. Cindy
    24 juni 2018 at 21:59

    Sterkte! We weten hier ook hoe t voelt. Zo onduidelijk allemaal. Wat moet je ermee. Hoop dat behandeling snel vorm krijgt en aanvangt. Dan gebeurt er tenminste iets.

  2. Evelien
    19 juni 2018 at 21:16

    heel veel sterkte Fannie en Jeannette!

  3. P de Bruin
    19 juni 2018 at 20:15

    Heel veel sterkte met deze tegenslag,ik ben zelf ook 32 keer bestraald ,het zijn maar woorden maar mischien helpt het .
    Weg kijken wat veel mensen doen helpt zeker niet ,praat met de mensen die wel met je willen praten.

  4. Jeannette
    19 juni 2018 at 11:54

    Heel veel sterkte, ik heb inmiddels al je blogs gelezen ik zit in dezelfde rollercoaster en loop tegen dezelfde dingen aan, maar we zijn vechters en laten ons niet klein krijgen. Zet hem op!! Veel liefde, en kracht!

  5. bea scheurwater
    19 juni 2018 at 11:10

    veel kracht, en licht toegewenst.
    Heel herkenbaar verhaal

  6. Aad Rieken
    19 juni 2018 at 09:17

    Fannie Opgeven Kan Nie!

    ” ’n Opkik-Ke(e)rt-Je!”
    (Hoop’lijk Ten Goede)

    Een mens lijdt dikwijls het meest,
    door het lijden wat ‘ie vreest,
    doch dat nooit op komt dagen.
    Zo Heeft ‘Ie Meer Te Dragen,
    Dan God Te Dragen Geeft!

    Een Hoofd Dat Vol Zit Met Angst,
    Laat Geen Ruimte Voor Dromen!

    “Heel Veel Sterkte Frannie!”