column (17): Dag van geboorte en dood

We praten over de impact van dit korte traject van onderzoek en uitslag, het vertrouwen kwijt zijn in mijn lichaam, onze dankbaarheid voor het snel in werking stellen van het onderzoek.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 17 – Dag van geboorte en dood

Zomaar een dag uit een mensenleven, uit mijn leven. De dag van geboorte en dood, de dag van hoop geloof en liefde.

Mocht ik denken in een rustiger vaarwater te zijn gekomen na de uitslag van de MaMaPrint met low risk, dus geen chemo, niets is minder waar. Tussen alle hectiek door geeft mijn lichaam een signaal af, welke de alarmbellen af doen gaan. Paniek. Het vereist een nader onderzoek. Op korte termijn wordt er een afspraak gepland in het ziekenhuis, volgt er een onderzoek, een kleine ingreep en een pathologisch onderzoek. Wat hangt ons nu weer boven ons hoofd? Binnen 2 werkdagen verwachten we de uitslag, helaas zit het weekend ertussen.

Ik vul de dagen voor deze uitslag vooral met bezig zijn, wij vullen de dagen vooral met bezig zijn. Van “ontspullen” tot schoonmaken van ons huis, van onderuit gezakt op de bank naar een serie kijken tot praten over “wat als er nog een draak is…” Mijn maatje is vele malen positiever dan ik. “Het kan gewoon niet”, zegt hij vol vertrouwen. Vertrouwen dat ik niet heb. Mijn lontje is kort, zeer kort, kan niets hebben, ben niet voor reden vatbaar.

De afgelopen weken waren weken veelal in gevoelens beschreven, geloof mij, de afgelopen 7 dagen, dagen van ongelooflijke moedeloosheid… in een dal waarvan ik dacht dat deze niet dieper kon.  Onderstaande is ‘zomaar’ een dag uit een mensenleven.

Vanmorgen vroeg kregen we het bericht dat ons kleinkind vandaag zal worden geboren. Spannend, we kijken er zo verlangend naar uit, iets positiefs, iets om blij te zijn, maar merken dat onze gedachten afdwalen naar het tijdstip van de uitslag vandaag.  Vandaag is de dag van geboorte en dood, van verwelkomen en afscheid nemen. We hopen ons kleinkind te mogen begroeten en moeten ook naar een crematie toe. Vandaag is ook de dag van de uitslag.

De telefoon gaat, ik zie direct dat het nummer van het ziekenhuis is. De uitslag is nog niet binnen of we een uur later willen komen naar het ziekenhuis. Ons geduld wordt nog meer op proef gesteld. De assistentie in het ziekenhuis geeft aan slecht geslapen te hebben, zich zorgen te maken dat de uitslag nog niet binnen zou zijn en dit direct gecontroleerd heeft toen zij aan haar dienst begon. Gelukkig zijn wij met een dergelijke bevlogen assistente, inderdaad was de uitslag er nog niet, ze is er achteraan gegaan en heeft het consult, in overleg met de arts, een uur kunnen verschuiven. We gaan toch maar alvast naar het ziekenhuis en gaan zitten in de wachtkamer. Ik leg mijn hoofd op de schouder van mijn maatje, ik ben een hoopje ellende.

We worden binnen geroepen, we schudden handen en willen gaan zitten. We zitten nog niet of de arts neemt het woord. De woorden van de arts: “alles is goed” zorgen voor vreugde tranen bij ons allebei. De ontlading bij mijn maatje is groter dan verwacht, stoer doen en er zijn voor mij breekt ook hem een keer op, dat blijkt. We praten over de impact van dit korte traject van onderzoek en uitslag, het vertrouwen kwijt zijn in mijn lichaam, onze dankbaarheid voor het snel in werking stellen van het onderzoek.

We verlaten het ziekenhuis, elkaar goed vasthoudend, om naar een crematie te gaan. Een crematie waarin liefde, er zijn voor elkaar, het gezin, een belangrijk thema was. Waar wij tijdens de bijeenkomst het app bericht ontvingen van de geboorte van ons kleinkind. Het is zomaar een dag uit mijn leven.

Mijn naam is gewoon Fannie, simpel Fannie. En ook voor Fannie doet de gezondheidszorg cq het team van het IJsselland ziekenhuis zijn uiterste best om wanneer het nodig is, snel te handelen.

Ik ben zeer dankbaar voor de snelheid, begrip en inlevingsvermogen.

Vol vertrouwen sprak ik de woorden uit bij deze arts: “Zo, nu gaat de knop om en gaan we ons richten op de behandeling”.

Laat ik dat vooral vasthouden. “Blijf dat vooral vasthouden” zegt mijn maatje, “bedenk dat er mensen zijn die vele malen slechter nieuws krijgen dan wij tot nu toe hebben gehad”. Hij heeft gelijk. Wij begroeten in de avonduren ons kleinkind en schenken de baby een zilveren bedel met hoop, geloof en liefde. Deze dag zal voor mij altijd de dag van hoop, geloof en liefde zijn, daar heeft een prachtig nieuw mensenkind zeker aan bijgedragen.

Ik ga er voor… nu nog die knop vinden… en vasthouden.

Dit was zomaar een dag uit mijn leven, een bijzondere dag uit mijn leven.

wekelijks vanaf 9 april 2018