Thuis oefen ik trouw iedere morgen met het inhouden van de adem gedurende 40 seconden, ik oefen in totaal 6 sessies achter elkaar. Beter te veel dan te weinig.

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 18 – De bestraling, de ABC methode – appeltje eitje?

Ergens in het traject is de vraag gesteld waar ik wil dat de bestraling plaats vindt. Erasmus heb ik toen direct geantwoord. In mijn achterhoofd weet ik dat de ABC methode, oftewel de Active Breath Controle techniek daar wordt toegepast. De ABC methode die toegepast wordt o.a. bij borstkanker, aan de linkerzijde, om de kans van schade op hart – en vaatziekten te verminderen.

De oproep volgt van het Erasmus.

De arts in het Erasmus Rotterdam deelt ons mede dat ik hiervoor in aanmerking kom. Ik ben zo blij ook hier weer aan deel te mogen nemen, als je al over blij kan spreken in deze. Na de MaMaLoc en MaMaPrint, wederom een vernieuwende techniek! Enig nadeel, zegt de arts, er is maar één apparaat beschikbaar en die staat in het Erasmus in Dordrecht. “Al moet ik naar Groningen”… hoor ik mijzelf zeggen …”geen probleem”. Die Fannie toch …

Gezien de resultaten van de onderzoeken op pathologisch gebied en de Mamaprint kom ik in aanmerking voor “maar”16 bestralingen. Altijd beter dan 25 tot 30 waarop we gerekend hadden. We verlaten met een goed gevoel het Erasmus Rotterdam. Ook hier krijg ik de boodschap mee “we gaan voor genezing”. De bestraling is preventief, net zoals de hormoontherapie.

Enige dagen later moet ik door de “ballotage commissie” in Dordrecht, dat wil zeggen mijn adem gedurende een aantal keren 40 seconden inhouden. De techniek hoe dit te doen wordt uitgelegd. Niet alleen krijgen we uitleg hoe de ABC methode werkt, ook wordt er een scan gemaakt om het behandelplan in te stellen. Ik ben geslaagd en mag deelnemen aan deze techniek, met de belofte regelmatig te oefenen. Als bonus krijg ik 4 tattoos die zullen worden gebruikt om mij “in te stellen” voor de radiotherapie. Hoewel ik anti-tattoo ben kom ik hier dus niet onderuit, het zij zo. De tattoos zijn zo minuscuul dat het net moedervlekjes lijken, het stelt niets voor.

Thuis oefen ik trouw iedere morgen met het inhouden van de adem gedurende 40 seconden, ik oefen in totaal 6 sessies achter elkaar. Beter te veel dan te weinig. Soms lukt het mij 60 seconden de adem in te houden, het gaat mij lukken, kom maar op…

Maar ik merk dat ik mij weer onzeker begin te voelen. Ik had de knop toch omgezet, ik ging er toch voor? Ik val af, kom weer aan en val weer af. Gestart, na de uitslag van de MaMaPrint, met de hormoontherapie. Geen trek in eten, zet je geen eten voor mij neer, dan sla ik gewoon een maaltijd over. Moe. Ben ik moe van de hormoontabletten of moe na al die weken van stress en spanning?

Emotioneel in de ochtend, traantjes. Waarvan? Van de hormoontabletten of toch weer een stukje spanning voor de komende bestraling … zeg het maar. En maar malen.

Eindelijk begint de bestraling in Dordrecht. De eerste keer gaat mijn maatje mee. Daarna ga ik alleen. Hij krijgt nu de ruimte om weer tot rust te komen en er weer te zijn voor zichzelf, te kunnen doen wat hij zelf zou willen. Het verblijf in Dordrecht en de bestralingstijd is zeer kort, het is goed om alleen te gaan.

Ik zie diverse vrouwen, te kort om een gesprek te voeren. De één vrolijk, de ander verdrietig, de één met pruik, de ander met een kaal hoofd of een muts. Zoals gebruikelijk ligt er een puzzel op tafel, voor de wachtenden om hun tijd door te komen. Ik krijg de kans niet om te puzzelen. Het is lopende band werk. Ik word geroepen en mag de kleedkamer in. Ik ontkleed mij en hoor op de achtergrond “en weer diep inademen, en weer uitademen”. Het wachten is totdat de tussendeur open wordt gedaan.

Ik loop daarna langs weilanden, koeien en sloten, de gang in, in een boog, zo naar de mythische Pegasus, het bestralingsapparaat. Alle bestralingsapparaten hebben hier mythische namen, bijzonder. De gang naar het apparaat is “natuurlijk” behangen, koeien in de wei, de sloot en knotwilgen, het zou zo de Weverskade kunnen zijn. Iedere keer weer bedenk ik mij, waar is het zonnetje… en de geur van gemaaid gras, maar het is er niet.

Het verpleegkundige personeel is ook hier bevlogen, betrokken, vriendelijk en soms maken we grapjes met elkaar.

Zodra ik in de science fiction ruimte op het bed lig, pak ik automatisch mijn ellebogen met beide handen vast en breng ze in één vloeiende beweging naar achter om te laten rusten in de daarvoor bestemde steunen. Ontspan en blijf doodstil liggen.

De groene laserlijnen komen uit de muur en schijnen op mijn lichaam, ze moeten samen vallen met mijn tattoo puntjes. “21” zegt de verpleegkundige tegen zijn collega, om mij “in te stellen” voor de bestraling. Het bed gaat omhoog en het volgende getal “87.5” wordt genoemd. Hierna begint het gepluk en geduw aan mijn bovenlichaam om mij in de juiste positie te krijgen. Ik moet mijn adem inhouden om op 87 uit te komen, test geslaagd.

De rode lampen gaan aan”. De beide verpleegkundigen verlaten de ruimte en een aftikkend geluid geeft aan dat het feest gaat beginnen.

Drie apparaten draaien om mij heen om de juiste positie te zoeken. Ik zie de contouren van mijn borsten op het plafond verschijnen en weer verdwijnen. Na “We gaan beginnen” volgt de eerste sessie van adem in houden en het maken van een scan om de juiste positie te controleren. Daarna een tweede kortere sessie. Zodra mijn positie niet goed is, volgt er een licht geschud van het bed om mijn positie te corrigeren en kan de bestraling beginnen. Vijf bestralingssessies met ingehouden adem. Appeltje eitje, zeg ik iedere keer na afloop en roep “tot morgen” voordat ik de kleedkamer weer in ga.

Men heeft vooraf aangegeven dat het dagelijks naar het ziekenhuis moeten gaan voor bestraling, belastend is. Ik heb besloten dit niet als belastend te willen ervaren, maar iets dat ik gewoon moet ondergaan. Een wijs besluit, ik ga ontspannen naar Dordrecht en onderweg terug zeg ik hardop “zo weer één afgestreept”. Geen enkel moment voel ik weerstand in dit bestralingstraject, immers we zijn preventief bezig, net zo preventief als  vijf jaar lang hormoontherapie. Accepteren en doen.

Naarmate de week vordert, dus tegen de vier bestraling aan, kan extreme moeheid mij overvallen, onverwachts. De hersenpan wil wel maar het lichaam zegt stop. Ik slaap soms 10 tot 12 uur. De moeheid frustreert en nekt mij onverwacht, maar ik bedenk mij dat dit niet het allerergste is. Ddit gaat voorbij zegt men, ook dit moet ik en mijn omgeving accepteren.

Ik ervaar het hele traject van de bestraling als het werken, na een lange en intensieve periode, van constatering van de borstkanker/de draak , van vele kruispunten, naar een eindpunt.

Ik merk dat ik rustiger begin te worden op weg naar het eindpunt.

Het eindpunt zoals mijn behandelteam zegt: we gaan voor genezing.

Volgende week de laatste column in de reeks de “De draak genaamd kanker”.

Zo is de ABC methode

 

wekelijks vanaf 9 april 2018

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

1 Reactie

  1. Toby
    16 juli 2018 at 17:58

    Nog een poosje vechten Fanny ik denk aan je!