Maar het neemt niet weg dat het drakenslachtoffer de pineut is en niet jij als buitenstaander. Het lijkt soms de omgekeerde wereld, hoe zwaar heeft “de ander” het…

Je vindt hier de voorgaande delen: De Draak

column nr 19 – ik ben er nog niet, maar het is tijd om deze column af te sluiten

Hij is eruit. De draak, de kanker. Preventief zijn sporen die hij wellicht heeft achtergelaten in mijn lijf, aangevallen door 16 bestralingen. Er volgt nu preventief 5 jaar lang een hormoontherapie.

Ik ben er nog niet, dat weet ik. Er volgt een lange onzekere tijd van controles, van angst, van vele gesprekken met de klinische psycholoog om “het” een plekje te geven, om “weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam”. Maar dat komt goed, het kost alleen tijd.

Ik heb mijzelf enorm bloot gegeven de afgelopen weken, ik heb u mee laten kijken en voelen in de rollercoaster van emoties, pijn, verdriet, wanhoop, eenzaamheid, depressief zijn, moedeloosheid, opluchting enzovoort. Blij en dankbaar dat ik het heb mogen delen met u, in anonimiteit, blij dat ik het kwijt kon bij u, ondanks dat u mij niet kent en ik u niet ken.

Mijn keuze om mijn borstkanker te delen binnen een kleine groep mensen, in vertrouwen om ons heen, is zeer bewust geweest. Als ik het aan de grote klok had willen hangen, dan had ik het anders aangepakt. Mijn keuze, om niet eeuwig de wijzende vinger te krijgen “heb je het al gehoord, bij haar is ook borstkanker geconstateerd”. Nee, ik wilde en wil die pijl niet, ik ben gewoon Fannie.

Mijn keuze. Ik wil gewoon verder, het boek sluiten en aan een nieuw boek beginnen.

Opgeschreven en gedeeld, niet alleen voor mijzelf, maar zeer zeker ook voor anderen waar de Draak is gearriveerd en die jij wellicht kent. Ik heb getracht je na te laten denken over wat het voor een en ander betekent als de Draak is gearriveerd. Draai je rug niet naar ze toe.

Het prachtige mens persoon attendeerde mij, overigens pislink, op kaarten welke te koop zijn. Kaarten met teksten zoals “babbelen over koetjes of kanker bij jou of mij?” of “You: 1 – Cancer: 0” Er schijnt vraag naar te zijn. “De klanten zijn er blij mee”, zegt de verkoopster. Alleen is de vraag: is het Drakenslachtoffer hier blij mee? Wij beiden waren het hier direct over eens: wat een misselijk makende commercie… wie dit heeft verzonnen is voor ons gevoel het spoor bijster.

“Iedereen denkt er anders over” of “Niet iedereen gaat er op dezelfde manier mee om, als buitenstaander”, zijn veel gehoorde zinnen.

Klopt, maar ik kan daar niet zoveel mee. Je kunt er anders over denken of anders mee om denken te gaan. Maar het neemt niet weg dat het drakenslachtoffer de pineut is en niet jij als buitenstaander. Het lijkt soms de omgekeerde wereld, hoe zwaar heeft “de ander” het… Er zijn nu nog steeds mensen, binnen het kleine groepje die weten dat de draak bij mij was gearriveerd, die hun eigen leven leven en het drakenslachtoffer negeren. Ik kan er met mijn pet niet bij.

Ken je een drakenslachtoffer? Stuur ze gewoon een kaart met je eigen woorden. Bel, luister, wandel, troost, zeg wat je kunt geven of niet kunt geven. Alleen luisteren is vaak al heel fijn voor een drakenslachtoffer. Laat je niets horen, dan weet een drakenslachtoffer dat jullie wegen uiteen gaan, voor jou de weg met de minste weerstand maar voor het drakenslachtoffer nog meer verdriet. Je mag hopen zelf nooit een drakenslachtoffer te worden.

Wij houden ons voor ogen dat het vele malen slechter had kunnen aflopen met mij en mogen “blij” zijn met deze gunstige weg. Ik moet vertrouwen hebben in het behandelteam, ik heb vertrouwen in het behandelteam. Wij hebben vertrouwen in het behandelteam.

Het jammere is dat – wellicht onbedoeld – mensen om je heen dit vertrouwen ondermijnen, het vertrouwen in mijn behandelteam.

Opmerkingen als: “Krijg je geen chemo. Oh?…” en dan vooral de stilte achter “Oh”. Of als je antwoordt op de vraag hoe het met je gaat “goed”, er dan de opmerking volgt  “nou ja goed, je bedoelt naar omstandigheden”. Of “ wanneer krijg je een scan?” Die krijg ik niet, de kanker is eruit, de besmette klieren zijn er uit, ik krijg preventief bestraling en hormoontherapie. Of “ Vervelend dat je ziek bent”… Ik ben niet ziek, ik lig niet in bed, heb geen koorts. Ook de vraag “ben je niet bang om het terug te krijgen” resulteert in de wedervraag, hoe hard dan ook, “ben jij niet bang om kanker te krijgen, want die kans is net zo groot”.

Eén op de drie krijgt met kanker te maken

Onwillekeurig worden er zaadjes gezaaid, onbedoeld misschien, maar o zo funest. Volgens mijn psycholoog is dit een veel voorkomend euvel: men denkt beter te weten dan een behandelend arts of team, en ondermijnt zo jouw vertrouwen.

Van andere drakenslachtoffers hoor ik gelijke verhalen. Gelijke vragen, gelijke opmerkingen. Die andere drakenslachtoffers stellen zich ook harder op, om zich te beschermen, om die zaadjes te voorkomen.

Mijn maatje probeert mij constant aan het verstand te brengen, net zoals het behandelteam: “Tumor eruit, dus kanker eruit, besmette klieren eruit, bestraling preventief en 5 jaar lang de aanval van medicatie, we zijn aan het genezen”.

Dat ik teleurgesteld ben door mensen om mij heen, is wel duidelijk geworden. Maar we zijn er ook vele malen “rijker” door geworden, ook binnen ons gezin. Vele malen rijker in de zin van verdieping van vriendschappen of onverwachte vriendschappen, onverwacht er voor je zijn. De vele lange gesprekken met mede drakenslachtoffers, het begrip, het begrijpen, het keer op keer luisteren.

Gezin

Wat dit allemaal met je partner en je gezin doet is heftig. Hún gevoel is al die tijd voor mij minder belangrijk geweest – hoe egoïstisch dan ook – doch reken maar dat ze allemaal een flinke opdonder hebben gekregen. Allemaal waren ze er, met liefde, die troostende armen. Mijn gezin, mijn maatje, mijn schoondochters, mijn broertje … zelfs onbewust mijn kleinkinderen, die heerlijke onschuld als troost. Mijn gezin heeft het al die tijd positief bekeken, dat moesten ze wel, volgens de psycholoog. Deden ze dat niet, dan komt de confrontatie met “wat als ze er niet meer is….”. Ze beschermden zichzelf. Een mooi mechanisme. Ze leven en leefden hun leven. Ik ben op weg dat weer te gaan doen. Meer en meer begin ik te beseffen dat je als partner naast een drakenslachtoffer behoorlijk wat voor je kiezen krijgt. Dat ook je partner positief blijft, niet alleen voor jou als slachtoffer maar dus ook voor zichzelf. Ik heb nog wel het een en ander goed te maken, vooral bij mijn maatje, maar dat komt vanzelf weer.

We gaan ervoor

Het kroelen hebben we erin gehouden en dat voelt zo ontzettend goed. Ik vóel ze nu. iedere keer als ik ze zie en dat maakt mij zo ontzettend gelukkig. Ik hoop dat ik ze nog heel lang mag voelen, die armen om mij heen, van zowel mijn maatje als van mijn gezin.

Soms, heel soms, denk ik er niet aan, aan de draak die verwijderd is. Meer en meer denk ik er niet aan. Tracht ik die knop omgedraaid te houden en raakt het naar de achtergrond, dat is goed.

Groen boekje

Van een vriendinnetje kreeg ik een boekje. Een klein groen boekje. Ik heb het vrijwel altijd bij mij. Een boekje om je niet te laten sturen door klachten maar krachten, een boekje waarin je kunt schrijven wat je geluksmomentjes zijn. Ik doe dit en kijk soms terug. Ik glimlach bij mijn geluksmomentjes en hoop er nog vele te mogen beleven én op te mogen schrijven.

Dankbaar

Dankbaar voor de vele kaartjes met lieve woorden, gewoon uit het hart. Voor het er gewoon zijn, zeker van mensen van wie je het niet verwachtte. Dankbaar voor het luisterend oor van onze huisarts, voor het MaMacare team in Fransiscus Schiedam, Erasmus Rotterdam en Dordrecht, het IJssellandziekenhuis. Dankbaar voor de reacties op mijn column of via via.

Nog geen uur na afloop van de laatste bestraling kreeg ik een prachtige bos bloemen, met een kaartje en een foto van de kleinkinderen. Een kaartje met de tekst “moeders, je bent een kanjer” … ik voelde blijdschap door mij heen stromen. Het zat er op, eindelijk.

Tot zover, het is goed geweest. Get wordt tijd om af te sluiten. Ik ben er nog niet, dat weet ik, maar ik doe echt mijn best om weer vooruit te kijken, in de positieve zin.

Het moge u goed gaan.

Fannie

Dit was de laatste column in de reeks “De draak genaamd kanker”.

 

wekelijks vanaf 9 april 2018

Fanny Bicher

Fanny Bicher

Fanny Bicher | Een van de velen | Vechter voor meer begrip | Opgeven is geen optie

3 Reacties

  1. Martina van Vliet
    20 juli 2018 at 10:18

    Prachtige afsluitende column Fannie. Ik ga ze missen. Ik ben dus niet de enige die zich ergert aan die verschrikkelijke wenskaarten. “Het is goed bedoeld”, krijg je dan als reactie. Maar sommige teksten zijn echt niet passend op bepaalde momenten. Ziekte loutert, ook vriendschappen en relaties. Er is een Fanny vóór en na de draak. En die laatste is een mooie vrouw, van binnen en van buiten! Ik wens je alle goeds en liefde om je heen. Ontvang een lieve groet van Martina

  2. Toby
    20 juli 2018 at 09:00

    Fijn Fannie ga weer aan de slag met LEUKE dingen doen, geniet van de toekomst met muziek en dans. Tot snel.🌷🌺🌻🌹

  3. Jolande
    20 juli 2018 at 08:32

    (Weer) met tranen in mijn ogen.
    Het raakt me, en ik vraag mezelf af, ben ik zo iemand ben die niets laat horen? Ik hoop het niet. Ik begrijp dat, al weet je niets te zeggen er zijn het belangrijkst is.
    Heel veel geluk en sterkte Fannie