column nr 193

Hoever de robotisering al is gekomen, bleek deze week maar weer eens uit een grote ergernis van mij over Facebook. Kijk, natuurlijk is Facebook een prachtig platform waar ik al heel veel plezier van heb gehad in het verleden en nog steeds heb. Toen ik werd benaderd voor een reünie van mijn voormalige lagere school, bleek Facebook goed te zijn voor het terugvinden van een groot deel van mijn oude klasgenoten (na 35 jaar!) en wanneer ik contact wil leggen met iemand die ik nog niet, of niet zo goed ken of waarvan ik geen contact gegevens heb, dan zorgt de Facebook messenger vaak voor een oplossing.

Maar afgelopen week, toen ik ’s avonds een bericht probeerde te delen via een aantal groepen, werd ik steeds opnieuw lastig gevallen door een pop-up schermpje waarin Facebook aan mij vraagt of ik een robot ben. Dat gegeven op zichzelf is eigenlijk al te idioot voor woorden maar goed, ik ben niet de moeilijkste en zeker geen robot, dus ik druk op het knopje waarop staat: Nee, ik ben geen robot.

Als je dan denkt dat je er bent heb je het natuurlijk mis. Want vervolgens komt Facebook met een achttal plaatjes, heel schimmige en onduidelijke foto’s waarvan ik dan de plaatjes met auto’s, straatborden, beelden of winkelpuien moet aanklikken. Wordt al vervelender maar soit, doe ik ook.

Maar nog steeds is de robotondervrager van Facebook niet tevreden. Opnieuw moet ik een achtal plaatjes bekijken en aangeven waarop de stoep staat. Die staat er niet op! Maar gelukkig kan ik deze ‘skippen’ of overslaan. Je kunt je afvragen waarom ze deze er dan überhaupt tussen doen. Maar er is licht aan het einde van de tunnel, nogmaals mag ik op zend drukken en dan kan eindelijk mijn bericht geplaatst worden in een groep.

Eind goed al goed toch? Was het maar zo’n feest! Niks eind goed al goed, bij elke plaatsing in een groep mag ik deze hele riedel opnieuw invullen. Je zou denken dat de robot die Facebook hiervoor heeft geïnstalleerd inmiddels doorheeft dat ik geen robot ben (of kan een robot wel denken? Huh?) en dat ie me daarna met rust laat. Nou allesbehalve, de gifbeker moet tot de laatste druppel worden leeggedronken. Na tientallen keren te hebben bewezen dat ik toch echt geen robot ben (aan een robot! hoe ziek is dat) blijft dat stomme ding maar steeds opnieuw zijn vragen op me afvuren.

Gelukkig kun je aangeven waarom je vindt dat het niet terecht is dat Facebook dit aan je vraagt en je dus steeds opnieuw voor het blok zet. Niet dat dat helpt overigens, ergens zal wel in een verduisterde kelder iemand zitten die eens per maand de boel opschoont en dan ben je er weer een tijdje vanaf. Tot het opnieuw begint. Ik zou er rare gezichten van gaan trekken.


 

Wouter vHeiningen

Wouter vHeiningen

Columnist sedert juli 2013 | Directeur Bibliotheek De Plataan voor Maassluis, Vlaardingen & Midden-Delfland | Bestuurslid van Nationaal Documentatiecentrum Maarten ’t Hart en stichting Ongehoord!

2 Reacties

  1. Rolf de Bakker
    6 juli 2018 at 11:34

  2. Aad Rieken
    6 juli 2018 at 08:25

    “No (P)Ro-Bot-Ter-Ik!”