Column (202): Poëziemuseum

column nr 202

De eerste keer dat ik met augmented reality (AR) te maken kreeg (voor zover ik me kan herinneren) was toen ik met iemand van het Haags Historisch museum in de trein zat die me hierover vertelde. Het museum had met behulp van AR een app voor de telefoon laten ontwikkelen waarmee je door de stad kon lopen en als je dan bij een bepaald gebouw kwam en je richtte je telefoonapp op dit gebouw, kreeg je op je scherm allerlei informatie te zien over dat gebouw.

AR is een interactieve ervaring van een echte omgeving waarin de objecten die zich in de echte wereld bevinden, worden “aangevuld” door computer-gegenereerde perceptuele informatie.

Een paar weken geleden werd ik benaderd door iemand van de Provinciale bibliotheek ondersteuningsorganisatie. Daar wilde men het poëziemuseum graag in een paar bibliotheken onderbrengen. Nu had ik nog nooit gehoord van het poëziemuseum maar dat blijkt dus een app te zijn waarmee je op het Museumplein in Amsterdam gedichten kan lezen op gebouwen, in de ruimte en op het gras. Een nieuw project zou zijn dat je met zo’n app ook in een bibliotheek overal gedichten kan lezen.

Voor wie mij kent weet dat ik nogal wat heb met poëzie en zo’n nieuwe technologie vind ik heel leuk en spannend. Daar heb ik onze bibliotheek dus voor op gegeven. Dus hopelijk ergens volgend jaar kun je met een app in één van onze vestigingen rond lopen en van poëzie genieten. En mensen die niet weten waar je op dat moment mee bezig bent zullen denken: wat gebeurt daar?

Juist de combinatie van taal, lezen, literatuur en in dit geval poëzie en aan de andere kant technologie, apps en digitale toepassingen zijn de toekomst. Technologie zonder verhaal of inhoud heeft geen overlevingskans en andersom denk ik dat ook de verhalen en de literatuur met zijn tijd mee moet gaan om aantrekkelijk te blijven. Met deze toepassing van AR zal dat zeker zo zijn.