Column (206): Beste Dokter

Beste dokter,

Toen ik een tijdje geleden bij u kwam, was dat niet zomaar. Met lood in mijn schoenen ging ik zitten. Niet om u, nee, integendeel. Ik kende u namelijk helemaal nog niet. Maar wel om het feit dat u de vijfde arts zou zijn bij wie ik mijn verhaal moest doen. Een stukje van mijn ziel bloot moest leggen. De vijfde arts van uw praktijk welteverstaan.

Vijf artsen, vijf meningen. Allemaal goed bedoeld, daar ben ik van overtuigd. Maar verwarrend voor mij als patiënt. En niet alleen verwarrend. Meer dan eens voelde ik mij niet serieus genomen. Meer dan eens werd ik hetzelfde doodlopende pad ingestuurd om vervolgens weer te horen te krijgen dat ik een totaal andere weg had moeten nemen. Zo liep ik al heel wat kilometers.

Maar daar zat ik dan. Voor de zoveelste keer vertelde ik mijn verhaal. Vooraf had ik al een dubbele afspraak gemaakt want mijn verhaal is lang. Ingewikkeld. En aangezien ik bijna zeker weet dat u mijn dossier niet gelezen heeft, begin ik bij het begin. U neemt de tijd. Laat mij mijn verhaal vertellen. Alleen dat voelt al als een kleine overwinning. En u bent eerlijk. U weet niet welk pad er voor mij bestemd is. Dus vraagt u tijd. Twee weken. Om de tijd te nemen om alles uit te zoeken. En als u het niet zou redden? Dan zou u dat laten weten. Met een goed gevoel verlaat ik uw spreekkamer. Zou het dan eindelijk?

Ik voel me opgelucht. De welbekende: neem maar een paracetamol/ het zit tussen je oren/ of leer er maar mee leven, bleven uit. Dat gaf hoop.   

Dus beste dokter, ik was blij dat u mij WEL serieus nam. Dat u de tijd nam om alles op een rijtje te zetten. Benieuwd naar het pad wat mij te wachten stond. Welke weg u zou vinden.

Maar toen de twee weken voorbij waren, bleef het angstvallig stil. Ik keek uit naar uw telefoontje. Niet wetend wat uw advies zou zijn, maar wel wetend dat er weer IETS ging gebeuren. Ook de dag erna heb ik u niet gehoord. Weer een week verder en de stilte blijft. De moed zakt me langzaam weer in de schoenen. Het is en blijft akelig stil van uw kant. Heeft het zin om zelf weer te bellen? Want ik heb niet de illusie dat u naar mijn dossier gekeken heeft. Dan zou u toch wel wat hebben laten weten? Toch? Moet ik weer gaan leuren? Op mijn knieën, smeken, bedelen om tijd in mij, als patiënt, te steken?

Ik weet het niet beste dokter. Wat ik wel weet is dat het goede gevoel weg is. Het voelt alsof ik wederom terug bij af ben. Gereduceerd naar een nummertje. Patiënt nummer 18.362, vrouw 39 jaar, allemaal vage klachten. Onderop de stapel.  

Ik hoop dat ik mij vergis. U bent ook gewoon een mens en mensen vergeten weleens wat. Dat dit mij regelmatig gebeurt, zegt misschien wel iets over mij? Of misschien ook niet. Misschien lig ik al boven op de stapel maar had u het gewoon te druk. Al is dat met het alsmaar groeiende patiëntenbestand, de hoge werkdruk en een chronisch tekort aan tijd waarschijnlijk niet meer dan ijdele hoop.