Column(22): De avonturen van …

column nr: 21

De avonturen van Gospelkoor Happy Days. Na heel veel jaren heeft onze pianist Niels ons verlaten. Hij is afgestudeerd en heeft een baan gekregen. Dat is niet meer te combineren met wat wij aan begeleiding nodig hebben.

We moeten op zoek naar een vervanger. Dat is nog niet zo gemakkelijk. Koorleden worden regelmatig gevraagd om eens in hun kennissenkring rond te vragen. Ik heb geen taak in het koor, maar ik vind het wel leuk om zo nu en dan eens hand en spandiensten te verlenen. Dan kom je achter dingen waar je nog nooit van gehoord hebt. Er blijken sites te bestaan waar muzikanten zich aanmelden en om werk vragen. Andersom is ook het geval. Sites waar mensen om muzikanten vragen. Wil daar een klik ontstaan,  ben je wel even bezig. Zo zijn er wel wat contacten geweest, maar toch lukte het niet.

Op een avond kwam hij zomaar binnen lopen. Ik zag het gelijk: dit wordt onze nieuwe pianist! Hij speelt met een nummer mee, Amen en toen wist ik het zeker. Deze jongeman heeft de gospel op zijn genen zitten.

Benson, de dirigent is al langer bezig om ons over te halen zonder map op te treden. Dat kost moeite en overredingskracht. Zo’n lekkere veilige map uit je handen laten kletsen, daar moet je toch wel moed voor hebben. Ik ga mijn best doen om teksten uit mijn hoofd te leren. Op een avond zegt Benson: ik wil eens gaan uitproberen met diegenen die het aandurven om zonder map te zingen. Dat geldt met name voor wie op de eerste rij staat! Nee hè? Ik sta op de eerste rij! Met de moed der wanhoop en aangespoord door mijn maatje naast me leg ik mijn map weg. Wat blijkt: voor het eerst heb ik het gevoel dat ik sta te zingen. Ik hoef niet meer zo spastisch in mijn map te kijken op zoek naar woorden. Tussen mij, cq het koor en het publiek is geen barricade meer!
Ik vind het geweldig!

We gaan optreden in de Vloot.
Voor de eerste keer gaat onze nieuwe pianist mee. Ik heb bewondering voor hem dat hij al zo veel mee kan spelen. Ergens is er een stuk, waar hij in zijn enthousiasme het refrein twee keer speelt.
Is niet erg. Benson heeft ons goed opgevoed. Hij zegt altijd: al valt er een koe dood naast je neer, blijf gewoon door zingen! Dus zingen wij uit volle borst het refrein nog een keer.

Het laatste lied is Gebed om zegen.
We zetten in en op dat moment gaat er een grote bromvlieg om het hoofd van Benson vliegen. Hij gaat met zijn handen staan zwaaien en het lijkt helemaal niet meer op dirigeren. Veertig paar ogen kijken hem verschrikt aan. Ondertussen komt er een hele kudde dooie koeien langs. Benson doet zijn verschrikkelijke best om niet de slappe lach te krijgen. Uiteindelijk belandt de vlieg bewusteloos op de grond.

Ik heb het allemaal vanaf de eerste rij zonder map uitstekend kunnen volgen.

De mensen van de Vloot hadden een top avond!