Column (21): Het kwam niet op ‘als kakken’

column nr 21

De geboorte van een column is meestal een plotselinge ingeving of een gebeurtenis. De woorden tuimelen door mijn hoofd.

Vaak moet ik dan wel meteen gaan schrijven want anders ben ik “het” kwijt. Dat gevoel kun je, denk ik, het beste vergelijken met het gevoel wanneer je nodig naar het toilet moet. Dan kun je ook niet te lang wachten, je wordt je steeds bewuster van de drang te moeten plassen. Het enige verschil is dat ik de woorden kwijt raak als ik te lang wacht. Als ik te lang zou wachten met plassen gebeuren er andere dingen.

Tot nu toe had ik aan onderwerpen geen gebrek. Er gebeurt genoeg in mijn leven waar ik over wil en kan schrijven. Persoonlijke onderwerpen, werk gerelateerde onderwerpen, onderwerpen en gebeurtenissen die me raken en die ik wil delen. Toch is er ook altijd de afweging wat deel je wel en wat niet. Ik ben niet bang om me kwetsbaar op te stellen en een beetje zelfspot is me ook niet vreemd maar ik wil geen ander mensen, onbewust, betrekken in mijn openhartigheid. Dat is ook één van de redenen dat ik iemand altijd even vraag om mijn column nog even na te lezen. Een soort check up!

Deze week gebeurde het onmogelijke, er borrelt geen onderwerp, in mijn hoofd tuimelen geen woorden die het verdienen om snel op te schrijven. Al maak ik me aan het begin van de week nog niet echt zorgen naarmate de vrijdag nadert ontstaat er een lichte paniek. Wat gebeurt er? Ik probeer mijn gedachten te dwingen: “een onderwerp, woorden! Waaróm lukt het niet?” Op vrijdag doe ik even een stapje terug, het is zoals het is en in plaats van mezelf te laten leiden door paniek en te blokkeren kan ik mezelf herpakken.

Alles is een potentieel onderwerp! Ik ben al weer een poosje aan het relativeren en stel mezelf een aantal belangrijke vragen.

Hoe heb ik jarenlang geleefd? Wie ben ik? Wat wil ik? Hoe ga ik dat bereiken? Een aantal “life events” hebben me aan het denken gezet. De manier waarop ik alles aanpakte, werkt op de één of andere manier niet meer. Net of je s`morgens een jas aantrekt die plotseling niet meer blijkt te passen. Ben ik opeens aangekomen? Is er een knoop afgevallen? Wat is er mis?

Nu ik ouder word, kijk ik anders tegen zaken aan, wat ik vroeger belangrijk vond, vind ik nu niet meer zo belangrijk. Waar ik vroeger vond dat ik overal wel een mening over hoorde te hebben, wil ik nu steeds vaker ergens geen mening over hebben. Het boeit me niet meer zo wat Trump te zeggen heeft over de wereldvrede. ik vind het niet meer zo interessant welke schoenen hip zijn of welke kleuren op dit moment “in” zijn. Ik vraag me echt af ik in een “midlife crisis” beland ben en zo ja wat moet ik eraan doen? Is er een pilletje voor wat ik in kan nemen?

Mijn hele leven lang ben ik altijd erg betrokken bij alles en iedereen geweest, zorgzaam voor mijn omgeving, mijn familie en vrienden. Ik herinner me dat een schoolarts eens tegen mij zei: “Rug recht en schouders naar achteren, je kan niet de hele wereldproblematiek met je meedragen!” Ik weet nog wel dat ik dacht: ”Waar heeft die man het over?” Maar nu begrijp ik hem wel, ik was altijd met het leed van anderen bezig, vaak raakte het mij ook wat die ander overkwam. Mijn uiteindelijke keuze om maatschappelijk werkster te worden, is daar natuurlijk ook een direct gevolg van geweest. Een beroep waarin ik het verschil kan betekenen, waar ik ook echt iets kan doen voor die ander! Het gevolg was dat ik lang niet altijd genoeg aandacht voor mezelf had.
Soms merkte ik na een koffiemomentje met vrienden dat ik opeens “bekaf” was, geen energie meer over om nog iets te doen. Het leek wel of ik tijdens dat “goeie gesprek” helemaal “leeggezogen” was door die ander. Mensen staan soms zo negatief in het leven en denken dan dat het oké is om dat allemaal op “mijn bordje” neer te leggen om mij dan vervolgens verwachtingsvol aan te gaan zitten kijken.

Gelukkig kan een mens ook veranderen, het kost wat moeite maar het kan. Ik zet mezelf tegenwoordig op de eerste plaats, er is namelijk niemand anders die dat doet. Ik doe wat ik wil en kies zelf met wie ik dat wil en daar mag zeker over geschreven geworden!