Klik voor de definitie van een column
  Een column is géén nieuwsartikel. Wat is het wel? Onderstaande maakt duidelijk dat je een column moet begrijpen door niet alleen de woorden tot je te nemen, maar door te bedenken welke  boodschap de columnist – mogelijk tussen de regels door –  aan de lezers geeft. Begrijp je de boodschap? Zie je wat de schrijver bedoelt? Daar kan ieder individu wat van vinden. Als het een eigen pijnplek is, kan de lezer de aanvechting hebben om helemaal erin mee te gaan of er volledig tegenin te gaan. Het is goed dat je als lezer weet wat (de waarde en betekenis van) een column is.
  • De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
  • Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
  • Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
  • Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Zie ook bijgaande definitie van wikipedia:  

© wikipedia


Ik begrijp iets niet en misschien dat jullie wat licht op de zaak kunnen laten schijnen. Ik weet dat we in een “WOKE” maatschappij leven. Waarin iedereens gevoelens gerespecteerd moeten worden. Discriminatie loert om elke hoek. Iedereen mag zijn wie ze willen zijn. Dat snap ik allemaal. Gender, geaardheid, alles is fluïde tegenwoordig. Op zich een mooi iets. Er is immers niets mis met zijn wie je wilt zijn en houden van wie je wilt houden. Tot zover snap ik hem helemaal.

Die, hen en hun
Maar hoe zit dat met de “nieuwe” voornaamwoorden: die, hen en hun? Ze gaan al een tijdje mee, maar ik begrijp het nog steeds niet. Het is tegenwoordig helemaal hip om bij het begin van een gesprek te vertellen met welke voornaamwoorden je aangesproken wilt worden. Zo ben ik geboren als vrouw, voel ik mij een vrouw en wil ik ook een vrouw zijn. Dat maakt mij een CIS-vrouw en mijn voornaamwoorden zijn: zij/ haar. Ben je geboren als man, voel jij je een man en wil je ook vooral een man zijn? Dan ben je een CIS-man en zijn jouw voornaamwoorden hij/ hem. Duidelijk toch? En dan heb je de mensen die zich geen man noch vrouw voelen of juist een beetje van beide. Genderfluïde heet dat. Dan ben je non-binair en zijn jouw voornaamwoorden dus: die, hen of hun. Je moet tegenwoordig bijna een wandelend woordenboek zijn om alles te onthouden en begrijpen, maar dat terzijde.  

Aanspreken in de derde persoon?
Vooral die voornaamwoorden zorgen bij mij persoonlijk voor wat verwarring. Want hen en hun is meervoud. Moet het werkwoord in de zin dan ook in meervoud? Of blijft dat enkelvoud om aan te tonen dat het om 1 persoon gaat? “Die” vind ik persoonlijk voor voorwerpen en heel ongemakkelijk en respectloos voor een persoon. Maar goed, als iemand dat per se wil, wie ben ik dan om daar iets van te vinden? Wat ik echter niet begrijp is waarom dit in een gesprek naar voren gebracht moet worden? Die of beter gezegd: dat, anders is het misschien verwarrend, snap ik echt niet. Want wanneer ik met iemand in gesprek ben, spreek ik die (niet non-binair bedoeld) persoon nooit aan in de derde persoon. Toch? Ik zeg: “Hoe gaat het met jou?” en toch niet “Hoe gaat het met die/ hen/ hun?” Het gesprek zou pas heel raar gaan verlopen wanneer ik naar een persoon in de derde persoon ga verwijzen. “Heeft die nog iets leuks gedaan van het weekend?” Volgens mij krijg ik dan een rare blik en een net zo raar antwoord terug.

Hokjes erbij
Dus met het aangeven van de voornaamwoorden, geef je eigenlijk aan hoe je wil dat anderen, achter jouw rug, over jou praten. Toch? Want de enige keer wanneer men die, hen of hun zal gebruiken is wanneer jij er niet bij bent. Zelfs wanneer ik iemand zou introduceren aan iemand anders, dan gebruik ik hun naam. Ik zeg niet: “dit is hen”. En als je er dan toch niet bij bent, doet het er dan werkelijk toe wat men zegt? Waarom al die labeltjes? Willen we dan echt allemaal zo graag in hokjes gepropt worden? Ik dacht dat die hokjes nu juist het probleem waren. Dus creëren we nog maar wat meer hokjes erbij? Misschien dat iemand mij dat uit kan leggen.

Barend persoon
En ik bedoel het niet hatelijk hoor. Ik ben helemaal voor acceptatie. Voor zijn wie je wil zijn. Maar wel tot op zekere hoogte. Als jij een kat wilt zijn en elke dag kopjes geven aan jouw wederhelft? Ga vooral je gang. Maar ga niet verwachten dat anderen een kattenbak voor je neerzetten of oké zijn met het feit dat je hen (meervoud en niet genderneutraal bedoeld) kopjes gaat geven. Zoals Guido Weijers het zo mooi zei: “Ga niet van jouw verwachting, mijn verplichting maken”. Zo ben ik geen CIS-vrouw, maar gewoon een vrouw. Ik ben geen barend persoon. Ik ben gewoon een moeder. Ik spreek jou aan met de naam die jij mij geeft en het interesseert mij totaal niet wat jij tussen de lakens doet en met wie. En daarin behandel ik overigens iedereen gelijk want of je nu een hij/ hem, zij/ haar of hen/ hun bent, dat soort dingen mag je lekker voor jezelf houden. Of moet het dan ook henzelf zijn?

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗

◄ klik voor Publicatieschema columnisten

voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 219 lezers


Helga de Lelij

Helga de Lelij

Helga de Lelij│ Maandagcolumnist per 7/2017 │ Vrouw met kind en manloos huishouden │ Levensgenieter │ Blogger bij Love2bemama, FleurFlirt en Ik ben Helga │ (HRM bij Tedecon) │ Hard voor weinig en altijd… Ehm nooit.. Ehm dat dus!