Column (220): Van gouden bergen naar een hoop stront

Niets zegt duidelijker dat er verkiezingen aankomen dan gouden bergen, loze beloftes en mooie woorden. Als het even kan gecombineerd met Prodent-waardige glimlachen op borden langs de weg. De ene neppe glimlach na de andere lacht ons toe. Veelal mannen die op hun paasbest en met een gefotoshopte glimlach, jou proberen te overtuigen dat ze betrouwbaar zijn. Stem op mij! Strak in pak, alsof ze net van een begrafenis komen.

Ik heb daar niks mee. Ik kan mij daar niet mee identificeren. Het voelt als een elite stijve-boys-club die slechts toegankelijk is voor mensen die goed kunnen konkelen, liegen en bedriegen. Geef mij dan maar een Caroline van der Plas. Niet dat ik het eens ben met alles van haar partij, maar zij paradeert tenminste niet op haar hoge hakjes door de kamer. Wanneer ik naar haar kijk zie ik een vertegenwoordiging van mezelf. Gewoon iemand die met beide beentjes op de grond staat. En niet iemand wiens kledingkeuze mijn hele hypotheek zou kosten. Het gekonkel druipt niet van haar af.

Gekonkel in overvloed
We leven zogenaamd in een democratie. Althans dat heb ik altijd gedacht. Een wereld waarin de meeste stemmen gelden. De realiteit wint het echter niet van het gekonkel. Kijk maar naar het hele Europese identiteit gebeuren. Een meerderheid van de Kamer stemde tegen dat plan. Vond dat er te veel haken en ogen aanzitten. Toch gaf Minister Van Huffelen (Koningsrelaties en Digitalisering), tegen de wil van het parlement…, groen licht voor het voorstel van een Europese Digitale Identiteit. Ze besloot de beslissing van het parlement naast zich neer te leggen omdat zij een andere mening was toegedaan. En weg is de democratie. De eerste stap naar een schoffering van onze “democratie”, van onze grondwet, is gezet. Het is wel typerend voor het kabinet. Wanneer iets hen niet zint, dan schuiven ze dat simpelweg opzij. Of het nu een democratisch besluit was of niet.

Konten kussen
Uiteraard draait Van Huffelen (D66) om de hete brij heen bij het debat hierover. We zouden onszelf buitenspel zetten bij verdere onderhandelingen wanneer we niet zouden instemmen. Dat is de hoofdreden waarom ze ingestemd zou hebben.

Maar dat is natuurlijk onzin. Alsof we ons stemrecht zouden verliezen wanneer we niet de juiste konten kussen. Wanneer dat het geval zou zijn, dan zouden heel wat landen geen recht van spreken meer hebben gehad.

■ Weer dat gekonkel. Recht lullen wat krom is.

Maar ze komt ermee weg. Er is geen weg meer terug. Want zo stelt Van Huffelen:  “we zouden alle geloofwaardigheid verliezen wanneer we ons nu terug zouden trekken”. Wat de Kamer er verder er ook van vindt, het besluit is genomen. Schijnbaar mag je overal in het leven van gedachte veranderen, BEHALVE dus in de politiek. Of beter gezegd, in Brussel kan dat schijnbaar niet. Want laten we eerlijk zijn, hoe vaak zijn ons beloftes gedaan die vervolgens weer met de snelheid van het licht verdwenen? Dat mag schijnbaar wel. Dat is normaal.

Ga stemmen
Nu zijn het geen Tweede Kamer verkiezingen die eraan komen, maar toch kunnen we wel veranderingen teweegbrengen. Met onze stem hebben we namelijk niet alleen invloed op wat er de komende jaren gebeurt in de provincie en het waterschap. We hebben ook een indirecte invloed op de Eerste Kamer. Daarbij kunnen we als bevolking een duidelijk signaal afgeven “Tot hier en niet verder.” Al zal er ook een hele grote groep zijn die gewoon weer hetzelfde hokje aankruisen. Uit gewoonte of omdat ze het allemaal wel prima vinden zo. Ik ben er daar in ieder geval niet 1 van.

Ik zie namelijk de gouden bergen. Hoor welke beloftes er gedaan worden. En weet ook dat het allemaal loze woorden zijn die na de verkiezingen op magische wijze weer veranderen in bergen stront. Nu maar hopen dat het in ieder geval geen koeienstront is, want anders hebben we op het gebied van CO2 straks weer een extra probleem. En problemen, die hebben we nu wel genoeg!

Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]

⊗——het einde ——⊗