Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
Nee, ik ga het niet over “de week van de lentekriebels” hebben. Daar brand ik mijn vingers niet aan. Kort door de bocht gezegd vind ik seksuele voorlichting op scholen een prima idee, mits het past bij de leeftijd en belevingswereld van een kind. De filmpjes die op internet circuleren lijken aan dat punt voorbij te gaan. Maar ik heb ernstige twijfels of leerkrachten op een basisschool kleine kinderen van de onder- en/of middenbouw kinderen gaan vertellen over masturberen, pijpen en nog meer van dat soort dingen. Ik kan me dat niet voorstellen.
Wat ik me evenmin voor kan stellen is dat leerkrachten toetsen en testen voor de lol. Gewoon omdat het kan. Want dat is wat er op dit moment op veel scholen speelt. Vanaf groep 1 zijn er citotoetsen. Vanaf groep 1 moet er een leerlingvolgsysteem zijn waarin iedere krul en ieder kruisje nauwkeurig gedocumenteerd moet zijn. Kinderen moeten van alles kunnen en wat ze dan kunnen moet uitgebreid beschreven worden.
Verschillende talenten
Het nadeel daarvan is dat er alleen naar de standaard talenten gekeken wordt. Naar hoe goed iemand kan rekenen, schrijven of lezen. Maar talenten zijn zo verschillend. Waar de een echt rekenwonder is, kan de ander prachtig tekenen. Waar het ene kind boek na boek verslindt, kan een ander alles bouwen wat in zijn of haar hoofd opkomt. Allemaal talenten die gekoesterd moeten worden. Maar toch wordt van jongs af aan het ene talent geprezen terwijl het andere volledig genegeerd wordt. Hierbij moet ik steeds denken aan wat Albert Einstein zei: “ Als je een vis beoordeelt op zijn behendigheid om in een boom te klimmen, zal het dier zijn hele leven geloven dat hij dom is”.
Verschillen
De toon wordt al vroeg gezet en wordt alleen maar erger. Met termen als middelbaar en hoger beroepsonderwijs, zeggen we eigenlijk dat het een boven het ander staat. Waarom zeggen we niet gewoon theoretisch of praktisch onderwijs? En waarom toetsen we kinderen om bijna elke scheet die ze laten of zouden moeten laten? Om te weten of ze overgaan of dat ze blijven zitten? Om ze een kutgevoel te geven omdat ze “gefaald” hebben? Mijn idee was om te zien wat ze kunnen en dan vervolgens bij te sturen waar nodig. En ik zeg bewust waar nodig, want niet iedereen is weggelegd voor tienen en negens. Soms is een vijf ook een prachtig cijfer. Maar een toets is wel HET meetmoment om te zien of het kwartje is gevallen. Zodat je, na de toets, eventueel extra uitleg kan geven. Maar de praktijk blijkt anders.
Onvoldoende
Zo had mijn dochter onlangs een onvoldoende voor ontleden. Ze snapte het niet. Daar is natuurlijk niets mis mee. Maar wat schetste mijn verbazing? Dat was het. Geen extra uitleg, geen gesprekje met de leerkracht, niets. Gewoon door naar het volgende onderwerp. Waarom toets je dan? Zodat je een cijfer op een rapport kunt zetten? Zodat je jouw grafiekje mooi kunt aanvullen? Hetzelfde gebeurde met de dochter van een kennis op de middelbare school. Die had de befaamde rekentoets die verplicht is gesteld vanuit de overheid, niet gehaald. Op de vraag wat er nu ging gebeuren was de school duidelijk; niets. Volgend jaar mag ze het weer proberen. En als ze het dan weer niet haalt? Dan mag ze het aan het einde van dat jaar nog een keer doen. Net zo vaak totdat ze het haalt OF van school afgaat. Het niet halen van die toets had verder geen gevolgen. Maar dat betekende dus ook dat er geen extra uitleg of iets zou volgen. En ik vraag me dan af: WAAROM? Waarom geven we die kinderen de stress van een toets als we vervolgens niets doen met het resultaat?
Steken laten vallen
En in mijn optiek laten scholen daar nu enorme steken vallen. Alles wordt gedocumenteerd. Genoteerd en getoetst. Maar het kind wordt er niet beter van. Prima als je een toets afneemt om te kijken of het kind het snapt. Maar hang er geen cijfer aan. Zorg voor extra uitleg waar nodig en steun het kind in zijn of haar talenten. Koester die talenten. Al die talenten. Er zit zoveel moois in al die kinderen. Reken ze daar niet op af. Kinderen zijn geen cijfers, grafiekjes of lijntjes. Benut hun talenten. Laat die vis zwemmen en die aap klimmen. Daar zou de wereld een stuk mooier van worden!
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 329 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
2 Reacties
Herkenbaar. Laatst had mijn dochter een Blits toets, zij snapte het niet (met vele anderen). Er werd geen uitleg gegeven achteraf. Kinderen leren hier dus niets van. Een klassikale uitleg achter af zou toch logisch zijn. En wanneer hier geen tijd voor is, geef de toets dan ook niet, dan blijft er tijd over voor andere dingen.
Ga er maar es aanstaan: 30 kinderen en met iedereen een apart gesprekje over de gemaakte toets. Niet praktisch te doen. Het enige dat we kunnen is per subgroep een onderwerp behandelen of bij grote uitval met de hele klas nog es naar een onderwerp kijken.
Ouders zijn vaak degenen die een vwo-er willen maken van een mavo-kind. Dat is tenminste wel mijn ervaring.