Editor's Rating
Columnisten schrijven eigen visie op persoonlijke titel.
- De aard van de journalistieke vorm van columns is dat deze informatief, leerzaam. onderhoudend maar ook kritisch, humoristisch (parodie, ironisch, sarcastisch, satirisch) en prikkelend kunnen zijn binnen een maatschappelijke context.
- Waar de columnist dat zelf nodig acht, kunnen links in de tekst staan die naar achtergrondinformatie doorverwijzen
- Wat voor de één een leuke of rake column is, is voor een ander onzin, een belediging of niet acceptabel. Youp van ’t Hek die met alles en iedereen de vloer aanveegt in zijn columns in het NRC wordt niet door iedereen gewaardeerd. Hetzelfde geldt voor Theo Holman in Het Parool en diverse andere columnisten.
- Aan columnisten wordt door de Nederlandse rechter een grote mate van vrijheid toegekend in hun columns. Deze vrijheid kan zich ook uitstrekken tot teksten die, als ze buiten een column geschreven zouden zijn, als kwetsend of beledigend gekenmerkt worden.
© wikipedia
Zorgmijders zou het woord van 2023 moeten zijn. Het is een bekend fenomeen en toch herkent mijn spellingscontrole het woord niet. Alhoewel, het woord van 2023? Dit speelt natuurlijk al veel langer. Sinds de privatisering van de gezondheidszorg is het bekend dat veel mensen de zorg mijden in verband met de hoge kosten. We betalen ons allemaal scheel aan premie en toch wordt het pakket elk jaar soberder en soberder. Het eigen risico is stervensduur, maar ook de eigen bijdrage is bijna niet meer te betalen. En wat ga je dan doen? Je gaat de zorg mijden. Om de kosten te drukken. Met alle gevolgen van dien.
1 op de 5
Uit onderzoek blijkt nu dat een op de vijf Nederlanders een zorgmijder is. 1 op de 5. Dat is gewoon 20%. En veelal zijn het ook nog eens de chronisch zieken die de zorg mijden. De mensen die het juist zo hard nodig hebben. Maar helaas ook degene die, over het algemeen, niet het beste inkomen hebben. Wanneer je namelijk chronisch ziek bent in Nederland daalt jouw inkomen drastisch. Je kunt er niets aan doen. Het is niet jouw schuld. En toch moet je minimaal een kwart van jouw inkomen bij de poort inleveren. En ik zeg bewust minimaal, want die 25% inkomensverlies is bij een IVA-uitkering. Die krijg je niet zo makkelijk. Er zijn zelfs mensen met terminale ziektes die geen IVA krijgen. Omdat ze nog best “kunnen” werken.
Niet ziek genoeg
Ben je niet duurzaam arbeidsongeschikt of voor minder dan 80% afgekeurd? Dan ga je naar 70% van je laatstverdiende loon om na een bepaalde periode zelfs te dalen naar een X percentage van het minimumloon. Daarmee kom je uit op maximaal bijstandsniveau. Om nog maar te zwijgen van de chronisch zieken die door het strenge systeem in de bijstand zitten. De gemeente stelt ze vrij van werk omdat die van mening is dat ze niet kunnen werken, terwijl het UWV bij hoog en laag blijft beweren dat ze prima kunnen werken waardoor ze dus geen WIA-uitkering krijgen. En bijstandsniveau is niet genoeg om naar de tandarts te kunnen. Het is niet genoeg om extra fysiotherapie aan te schaffen. Ze kunnen het niet veroorloven om dure medicijnen of supplementen te slikken. Dingen die een enorme impact hebben op de gezondheid van mensen. Ze worden minder mobiel. Krijgen meer problemen. En voor je het weet gaat de gezondheid nog verder achteruit. Mensen die op het minimum leven worden maximaal uitgekleed. Dat zorgt voor een neerwaartse spiraal waar ze zelden of nooit nog uitkomen.
Tandarts en fysiotherapie
We gaan naar een tijdperk waarin je aan het gebit van iemand kunt zien hoe groot hun bankrekening is. Die trend hebben we al even, maar die zet zich nu steeds verder door. Wanneer je moet kiezen tussen de tandarts in jouw pakket of eten, dan is de keuze snel gemaakt. Tot je op het punt komt dat je amper meer kunt eten door de pijn in je mond. Al kun je dan nog steeds de zorg ervoor niet betalen. Mondzorg is een luxe geworden. Hetzelfde met fysiotherapie. Dat is nodig om iemand mobiel te houden. Jarenlang kon je, wanneer je een duur pakket had, onbeperkt naar de fysio. Nu is die optie er niet eens meer. En ik kan het weten. Al jaren ga ik wekelijks. Althans, ik zou wekelijks moeten gaan. Maar de realiteit is dat ik nu mijn behandelingen moet spreiden. Je moet gaan rekenen wanneer je een behandeling over kunt slaan. Ongeacht de lichamelijke gevolgen. En dan heb ik nog een meedenkende en meegaande fysio. Eentje die het belang van patiënten vooropzet en de strijd aangaat met verzekeraars. Toch kan ook zij niet toveren.
Tweedeling
De tweedeling in de maatschappij is er al en wordt alleen maar groter. De kloof tussen arm en rijk groeit. Want niet alleen kunnen “de rijken” betere voeding en dingen als supplementen betalen, zij hebben daarnaast ook de middelen om gebruik te blijven maken van de zorg. Zorg die voor de gewone mens steeds onbetaalbaarder wordt. Zorg die door twintig procent dus wordt gemeden. Nu maar hopen dat het nieuwe kabinet daar iets aan gaat doen. Misschien moeten we dat potje voor die 0,00036 graden opwarming van de aarde maar eens aan gaan breken. Daar schijnen miljarden in te zitten. Dat lijkt me genoeg om het eigen risico en de eigen bijdrage weer wat in te dammen.
Reageren? … Blader naar beneden plaats jouw reactie direct onder artikel [binnen 30 dagen na publicatiedatum]
⊗——het einde ——⊗
voorliggende column is tot nu toe gelezen door: 197 lezers
Ontdek meer van MAASSLUIS.NU
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Houd u svp aan Onze omgangsvormen
Alle reacties worden vooraf gemodereerd. Degene zonder 'voornaam + achternaam' worden geweigerd.